Δός μοί πά στώ…

Λίγο χώρο να σταθεί ήθελε ο Αρχιμήδης και θα μπορούσε να κινήσει τη Γη. Λίγο τόπο για να στήσει τους μοχλούς του και να κάνει θαύματα. Έτσι και το θαύμα της άλκιμης ύπαρξης. Προϋποθέτει κάτι σταθερό που εγκαρδιώνει, ένα εσωτερικό στήριγμα, μια γόνιμη αφορμή για να ’χει νόημα η περιπέτεια του ζην. Να ξυπνούν χαμογελαστές οι μέρες κι ας έχει χίλιες δυσκολίες ο καιρός…

Ένας σπινθήρας χρειάζεται. Ένα καύσιμο διαρκείας, όπως η πίστη και ο έρωτας. Τα υπόλοιπα θα ’ρθουν. Ίσως αργά και βασανιστικά, όπως το να βρεις δουλειά και να μη σκοτεινιάζει ο νους μπροστά στην αβεβαιότητα και την πίκρα της άκρης, του περιθωρίου, της τρομερής ανεργίας, όπου σπρώχνονται χωρίς να φταίνε οι άνθρωποι της γκρίζας εποχής…

Η πίστη, λοιπόν. Κι ο έρωτας. Η έναστρη μεταφυσική και η χοϊκή φρενίτιδα. Με τις αμφιβολίες και τις μεταπτώσεις, τα αγωνιώδη ερωτήματα και τις χαίνουσες πληγές. Δεν πειράζει. Αρκεί να συντηρούν άσβεστη τη φλόγα του πάθους και απτή την ιδέα του μάχιμου κάθε μέρα… Έτσι και το θαύμα της ύπαρξης. Ζεις το μάταιον με όρους αιωνιότητος. Αρκεί να εξασφαλίσεις εσωτερικά λίγο χώρο στην πίστη και στον έρωτα…

Φωτο: Νίκος Καρτάλιας