Εμείς και οι κουφόνοι

Μήπως τελικά το έχουμε στο dna μας; Μήπως φταίει το κατά τ΄ άλλα δήθεν «μοναδικό» μας γενετικό υλικό ή απλά ευθύνεται το αγύριστο κεφάλι μας που συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη; Πώς εξηγείται το γεγονός ότι θεωρούμε εαυτούς αλάνθαστους και πως μόνο εμείς έχουμε συγκεντρώσει την απόλυτη γνώση βλέποντας τους διπλανούς μας, Ευρωπαίους και όχι μόνο, ως ανόητους και κουφόνους;

Η αλήθεια είναι, από όποια μεριά και αν το δούμε, πως είμαστε αδιόρθωτοι. Ημέρες αγάπης και Χριστουγέννων, θα πείτε, όμως πώς μπορείς να διατηρείς την ψυχραιμία σου όταν βλέπεις τους συμπολίτες σου και τον ίδιο σου τον εαυτό χωρίς κανένα μέλλον; Και πώς να είσαι αισιόδοξος όταν, μόλις πριν από λίγες μέρες, «καλωσορίσθηκε», με θερμά μάλιστα χειροκροτήματα, ένας προϋπολογισμός που προβλέπει νέα επαχθέστερα μέτρα;

Πώς, λοιπόν, να ξεπεράσεις τον θυμό της τυραννίας που βιώνουμε εδώ και έξι χρόνια και θα υπομείνουμε για πολλά ακόμη; Πώς να πάρεις μια βαθιά ανάσα ανακούφισης όταν το ΔΝΤ ζητά εδώ και τώρα νέα μέτρα ύψους 4,5 δισ. ευρώ και ο περίφημος «κόφτης» κινείται ξυστά πάνω από τα κεφάλια μας; Πώς να κάνεις το επόμενο βήμα, όταν ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού μίλησε για την ανάγκη ύπαρξης νέου μηχανισμού από το 2019 και μετά;

Εν τέλει, πότε θα καταφέρει να αποσυμπιεστεί αυτή η κοινωνία, όταν η ίδια η Ευρώπη δέχεται τις ανερχόμενες ακροδεξιές φωνές και η γεωπολιτική μας θέση, εν μέσω οικονομικής κατάρρευσης, μας κάνει ακόμη πιο εύθραυστους;

Στην πανέμορφη αυτή χώρα δεν τίθεται πλέον θέμα μιας κλασικής πάλης δυο μεγάλων κομμάτων, αλλά η επιβίωση ενός ολόκληρου έθνους. Χωρίς οράματα, χωρίς προγραμματισμό και κυρίως χωρίς ενότητα και πίστη, αυτές τις ώρες ευθύνης, η γκρίζα καθημερινότητα θα μας συνοδεύει σε κάθε μας βήμα. Κι αυτό καθώς κατασκευάζουμε –σκόπιμα ή μη– λάθος εχθρούς. Φταίει η αλαζονεία μας, οι μικροκομματικές πολιτικές, η νοοτροπία του έπαρχου της Ευρώπης και οι εξωνημένες φωνές. Δεν μας φταίει ο διπλανός μας και ο κάθε εκπρόσωπος των δανειστών. Φταίμε εμείς και δεν μας σώζουν ούτε οι επισκέψεις στην Κούβα, ούτε τα προσκυνήματα στους Αγίους Τόπους.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως οι μόνες φορές που σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων και «σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος» -όπως είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις- ήταν στις καταστροφές. Έως… τότε, έως την επόμενη μέρα, καλά Χριστούγεννα.