Γιατί Ζηλεύω τους Thinkers

(Δηλαδή τους Μάστορες της Σίγασης..)

Από τον Μάριο Νόττα(1)

Πριν γράψω αυτές τις γραμμές άκουσα (στον 247 – καλός, ψάχτον) ένα κομάτι του Θαλασσινού (στίχοι Σοφίας Αθανασιάδου), είναι εδώ[2]. Aν και ο Παντελής είναι η προσωποποίηση του ερωτικού Βάρδου, σε αυτό, δεν τραγουδάει έρωτες παλιούς, νέους, ανεκπλήρωτους ή ξεπερασμένους. Μιλάει για την …Γλώσσα και την Ελληνικότητά μας. Εν είδει Σαββοπούλειου rap, σε ένα πέρασμα στα μισά του τραγουδιού με φωνητικά θηλυκού γένους, αναφέρεται, ονομαστικώς, στις μεγάλες μορφές της Ελληνικής Διανόησης και του Πνεύματος (..αν δεν διαχωρίζεις αυτά τα δύο, ψάξε το, ΔΕΝ είναι συνώνυμα..). Οι μεγάλοι μας Διανοητές και οι ξεχωριστοί Πνευματικοί μας Άνθρωποι (το ‘Α’ εδώ, σίγουρα κεφαλαίο..) ως μέλη μιας παγκόσμιας κοινότητας εξελιγμένων όντων, μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: Είναι οι Μάστορες της Σιγής.

Άλλα είχα να σου πω σήμερα, και τάβαλα στην άκρη, για να καταπιαστώ με αυτό:

Αφετηρία λοιπόν, η εγωιστική μου ..μειονεξία: Αλλά θα το καταλάβεις καλύτερα αν μιλήσουμε για ‘σένα: Αναλογίσου, λοιπόν:

 Πόσες φορές έχεις πει (χωρίς αναγκαστικά να ζηλεύεις..) «Πω – πω τι καταπληκτική ταινία / βιβλίο/ ποίημα / τραγούδι, πόσο θα ήθελα να το είχα γράψει / πει / δημιουργήσει εγώ..».. Και αντίστοιχα, (ξεχωριστή περίπτωση – αφορά συνήθως τις καινοτομίες..) «…Α, ρε αυτά εγώ τα έλεγα /σκέφθηκα / είπα πριν 2 δεκαετίες και δεν με άκουγε κανένας, άτιμη κενωνία που θάβεις τα ταλέντα..!!»

Η πρώτη, βεβαίως, αφορά την Αγγελική σου συνείδηση, και η δεύτερη την άλλη, την (πολύ) εγωιστική.  Ας στρώσουμε τα θεμέλια του σημερινού συλλογισμού μας:

Για να αντιληφθούμε πόσο ομοιογενείς είμαστε και πόσο μηδαμινές είναι οι μεταξύ μας διαφορές (ανάμεσα σε άλλα, στην ευαισθησία ή την δημιουργικότητα, ώστε να παράξουμε ένα μεγάλο Έργο..) δεν έχουμε παρα να κάνουμε ένα από τα δύο: α) Να συγκρίνουμε εαυτούς, ως είδος,  με μία «μεγάλη νοημοσύνη», π.χ. την Φύση, ή αυτό που αποκαλούμε Θεό. Για λόγους απλούστευσης ας θεωρήσουμε ως «νοημοσύνη», δοκίμως, κάποια ‘οντότητα’ η οποία έχει αναπτύξει Ένα Σύστημα Κανόνων. Καθώς η Τυχαιότητα δεν μπορεί ποτέ να βάλει σε λειτουργία ένα υπερ-περίτεχνο σύστημα, ας αναγνωρίσουμε π.χ. την Φύση, ως μία νοήμονα οντότητα. Β) Ας συγκρίνουμε εαυτούς με ένα είδος που θεωρούμε πως είναι πολύ κατώτερο, π.χ. με μία κοινωνία μυρμηγκιών. Η ομοιογένεια, λοιπόν, που παρουσιάζει προς εμάς η ‘κατώτερη’ κοινωνία (τα μυρμήγκια) καθρεπτίζεται πλήρως στην ομοιογένεια που παρουσιάζει το είδος μας, το ανθρώπινο, προς –όποιο- πολύ ανώτερο εξελικτικώς είδος.

Μέχρι εδώ, έχουμε μια «πολυπαιγμένη» φιλοσοφική αναζήτηση. Ωστόσο αλλού στρέφω την προσοχή σου. Στο υπαρξιακό μέρος του ‘γιατί αυτός και όχι εγώ’, γιατί «υπάρχουν» οι ‘γίγαντες’ ως άνω, και όλοι οι άλλοι. Και κατά πόσο έχουμε «δίκιο», είτε να τους ζηλεύουμε, είτε να τους λοιδορούμε.

Παρηγορήσου: Είσαι ένας εν δυνάμει Καβάφης, Κλεισθένης, Χατζιδάκις, Ηράκλειτος. Ωστόσο, ναι, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. ..Που είναι ένα από τα ‘κλειδιά’ του «γιατί αυτοί, και όχι εσύ». Έτσι, ενώ για να γίνεις ένας (πολύ) ‘μεγάλος’ αθλητής, πρέπει να ασκείσαι εντατικά, να έχεις αυτοπειθαρχία, στοχοπροσήλωση και τα στοιχειώδη φυσικά προσόντα, στο Διανοητικό-Πνευματικό Έργο, χρειάζονται όλα αυτά, αλλά και κάτι άλλο, αυτό που κάνει την Διαφορά. Να γίνεις Τεχνίτης της Σιγής.

Βλέπεις η άτιμη η «έμπνευση» (από το ‘πνοή’, να γιατί τα πνευστά όργανα απεικονίζονται σε στόματα αγγέλων), έρχεται μόνον υπό ειδικές συνθήκες. Και αντιπαθεί τον Θόρυβο. Θόρυβος δεν είναι τα πολλά ντεσιμπέλ. Είναι η καθημερινότητά μας, οι οργανωμένες κοινωνίες μας, τα ΜΜΕ, η ‘μαζική κουλτούρα, όγκοι κοπριά’ –νάτος πάλι ο Διονύσης, οι πλασματικές μας ανάγκες και οι λάθος ιεραρχήσεις μας, που τους δίνουμε ημερομηνία λήξης, μόνον για να την πάμε παρακάτω, προς ένα αενάως μετακινούμενο χρονορόσημο.

Μην σκας και μην φοβάσαι (κι αυτό στίχος είναι): Οι Δημιουργοί είναι όντα σαν κι εσένα, που δέχθηκαν ακριβώς τις ίδιες ευλογίες που δέχθηκες εσύ. Η φευγαλέα ‘υποψία’  του Ποιήματος, του Πονήματος, ή της συγκλονιστικής εφεύρεσης, σου προσφέρθηκε κι εσένα, απλόχερα. Ο Θόρυβος γύρω σου, όμως, σε ανάγκασε να την/το αγνοήσεις. Ακόμα και αν γεύθηκες την πνοή, πιθανώς δεν πήγες παρακάτω, σε παρέσυραν όσα κάνεις για εσένα, ή για εκείνους που αγαπάς. Ειδικά στην δεύτερη περίπτωση, μην απελπίζεσαι καθόλου, γιατί απλώς ετεροχρόνισες τα γεννητούρια. Νομοτελειακός Επίλογος: Αυτός που βιώνει μια θυσιαστική ζωή (βιώνοντας τον Θόρυβο) για χατήρι των συνανθρώπων του, έχει ανεξόφλητη την Επιταγή της Δημιουργίας. Η οποία αναπόφευκτα θα ακολουθήσει στον πιο απροσδόκητο χρόνο. «Νόττα, που τα βρήκες όλ’αυτά..;» Απάντηση: «Ψυχραιμία παιδιά, πρόκειται για μια απλή ‘αφαίρεση’, μια διαγώνια κατόπτευση της εγκύκλιου Ελληνικής παιδείας μας..» Άρα, δεν σας κουράζω με Βιβλιογραφία. Απλώς εύχομαι τα αυτονόητα, να μην χρήζουν Τεκμηρίωσης. Αλλά εδώ είμαστε αν χρειαστεί..