Homo Ιncorrectus

 

 

Γράφει ο Μάριος Νόττας*

 

Στέγη, Τροφή, Ένδυση.  Το πρώιμο ζωώδες πλάσμα είχε μία απλή αποστολή: Την αυτοσυντήρηση, ικανοποιώντας  τις στοιχειώδεις του ανάγκες.

 

Καθώς το πιθηκοειδές έκανε τη μεγάλη μετάβαση (ένα εξελικτικό άλμα, που περιλαμβάνει το μυστήριο του ‘ελλείποντα κρίκου’), απείχε λίγο, ελάχιστο χρόνο, από την σημερινή του μορφή: Την Ανθρώπινη. Τώρα πια αποκτούσε δύο νέα χαρακτηριστικά, που θα το ξεχώριζαν από τη υπόλοιπη πλάση: Ανέπτυσσε τεχνολογία (ματιά προς τα ‘έξω’) και αποκτούσε συνείδηση της διαφορετικότητάς του (ματιά ‘προς τα μέσα’).

 

Τόσο το πρώτο (τεχνολογία, που του εξασφάλιζε ‘ελεύθερο χρόνο) όσο και το δεύτερο (αναδυόμενα αναπάντητα ερωτήματα) , ήταν οι γενεσιουργές αιτίες του πλέον ‘ανθρώπινου’ χαρακτηριστικού: Της δημιουργίας  Πολιτισμού.

 

Το νέο, περίεργο επικρατούν είδος, μέρος της γαλάζιας μούχλας που καλύπτει μία μοναχική σφαίρα ορυκτών που ταξιδεύει στο σύμπαν με ασύλληπτη ταχύτητα, ανέπτυσσε ιδιάζουσα συμπεριφορά: Χάραζε πέτρες, λάξευε βράχους, έβαζε ήχους σε τονική και ρυθμική τάξη, μιμούμενο τις αρμονίες του περιβάλλοντός του.

 

Ο πολιτισμός και το συνάδον γνώρισμα, η Γλώσσα, του έδιναν μια νέα βάση για να συντάσσεται με τους ‘ομοίους του’.  Σε αντιστοιχία με άλλα έμβια είδη, το ανθρώπινο,  δημιουργούσε κοινωνικούς σχηματισμούς, συγκυριακές ή με διάρκεια συμμαχίες  και έδινε ατομικές και συλλογικές μάχες επικράτησης.  Με μία διαφορά:  Ο περίγυρος και η ομάδα, έπαψαν να καθορίζονται βάσει ‘οικογένειας’ (όπως στα υπόλοιπα έμβια) και πλέον εδράζονταν σε κοινές πολιτιστικές παραδοχές:  Η αντίληψη περί του Υπερβατικού (Θρησκεία), η συνήχηση των συμβόλων (γλώσσα), η συναντίληψη περί ωραίου,  και -σημαντικό- η σημειολογία των ορίων (από εδώ ‘εμείς’ από εκεί ‘οι άλλοι’) δημιούργησαν τις ανθρώπινες αγέλες, από ορεσίβιες κοινότητες, μέχρι Κράτη – Έθνη.

 

Δύο συνθήκες, εγγυούνταν το αναπόφευκτον του Πατρός Πάντων Πολέμου: Από την μία η σπανιότητα και το ευάλωτον των πόρων (π.χ. πρόσβαση σε νερό, κυνηγότοποι κλπ) και από την άλλη, το συμφυές της ανθρώπινης φύσης  και διακριβωμένο από την μελέτη  του είδους γνώρισμα: Η απληστία.

 

Το ‘στάτους’, η ‘κατάσταση’ των ανθρώπινων ομάδων, έκτοτε, δεν είναι άλλη από τις εξής δύο: 

 

Η κατάσταση Πολέμου του τύπου της ανοιχτής ‘ξεκάθαρης’  σύγκρουσης και η κατάσταση Ειρήνης, που αποτελεί μία ‘μετάσταση’ πολέμου, μόνο που διεξάγεται στο πιο λεπτοφυές επίπεδο του αγώνα της Διακυβέρνησης. Ο αγώνας αυτός, αποτελεί άλλο ένα «μοναδικό» ανθρώπινο γνώρισμα, αφού δεν εμπεριέχει μία νομοτελειακή έκβαση με την επικράτηση του ισχυρότερου,  (όπως συμβαίνει σε άλλα είδη) αλλά μία αέναο πάλη προσαρμοστικής ανθεκτικότητας, με ιδιότητες που ανάγονται (κατ΄ ευφημισμόν) στην ‘Τέχνη του Κυβερνάν’.

 

Διάβασε τα παραπάνω, έχοντας κατά νου τις παρακάτω δύο τρέχουσες Ειδήσεις, μία μεγάλη και μία μικρή.  Η μεγάλη αφορά τον ανοικτό πόλεμο, την ένοπλη σύρραξη. Η μικρή αφορά τον ‘μουντό’ πόλεμο της Διακυβέρνησης.

 

Ζούμε ένα Δράμα στη γειτονιά μας: Την εμφύλιο διαπάλη δυο γενετικά συναφών , αλλά πολιτιστικά εντελώς διαφορετικών λαών  στη Μέση Ανατολή, του Ισραηλινού και του Παλαιστινιακού. Μία διαμάχη ‘τυφλή’, με πισωγυρίσματα, με μεγάλο θυμικό φορτίο και με σωρευόμενο πόνο που οδηγεί σε περισσότερο πόνο. Με κυματοειδείς

επιπτώσεις που πληγώνουν το σύνολο του πλανήτη. Και με προεκτάσεις που θέτουν ‘απέναντι’ θρησκείες και πολιτισμούς.

 

Η λύση του γόρδιου αυτού δεσμού, θα έλθει μόνο με την εξελικτική αναβάθμιση των ανθρώπινων μονάδων που συναποτελούν τους ‘decision makers’, αμφιπλεύρως, σε τοπικό και πλανητικό επίπεδο. Δεν υφίσταται άλλος δρόμος. Εν δυνάμει καταλύτες πολλοί: Ένα κατακλυσμιαίο γεγονός, μία μεγάλη τοπική καταστροφή, ένα εξωπλανητικό συμβάν ή η έλευση ενός Μεσσία. Άλλωστε αυτό προβλέπεται από τις υπερβατικές πεποιθήσεις  των εμπλεκομένων

 

..Από την άλλη, στον ακήρυχτο πόλεμο της Διακυβέρνησης, ας εστιάσουμε σε μία τόση δα ειδησούλα, στην καρδιά της Ελληνικής Άνοιξης. Μία δήλωση ενός αμφιλεγόμενου, εξόχως επιδραστικού και πολυπράγμονος στελέχους της κυβέρνησης, του Άδωνι (Γεωργιάδη). Ο κύριος αυτός, υλοποίησε στα μέσα Μαΐου ένα τεράστιο για τα Πολιτικά Μεσογειακά Ήθη, εξελικτικό Άλμα:  Επαίνεσε τον αντίπαλο. Μάλιστα έκανε κάτι ακόμα πιο ρηξικέλευθο. Τον επαίνεσε παραδεχόμενος, σχεδόν σε επίπεδο μομφής, πως αντιστοίχως, για το ίδιο θέμα, η παράταξή του έκανε λάθος. Η υπόθεση αφορούσε την περί την Κάνναβη πολιτική.

 

Με τον τρόπο αυτό, «διέρρηξε» πολιτικές πρακτικές και ήθη αιώνων. Υλοποίησε μία προηγμένη πολιτική σώρευσης αξιακής πειθούς. «Τερμάτισε» την τυφλή αντιπαλότητα, ίσως έδωσε την πρώτη ‘χαριστική βολή’ (απαιτούνται κι άλλες..) στην μετεμφυλιακή περίοδο, εγκαινιάζοντας έναν  Πολιτικό Στίβο, εδραζόμενο στις Ευφυείς Σχέσεις. Η αντίδραση της αντιπολίτευσης , μπορεί να ήταν εύστοχη, ωστόσο δεν ‘έχτισε’ στην ίδια κατεύθυνση. Η new age νοοτροπία της διάκρισης και των γενναιόψυχων εκτιμήσεων, που τόσο απαραίτητη είναι για να ξανακερδίσει η Πολιτική την χαμένη της αξιοπιστία, παραμένει μια Ουτοπία. Που ήρθε όμως ένα βήμα πιο κοντά.

 

Όλοι μας, πολίτες του Κόσμου σε σπαρασσόμενες ή σε ‘ειρηνικές’ κοινωνίες, αποτελούμε μέρος του ‘άμαχου πληθυσμού’. Ακτίνα φωτός οι πολλές ευκαιρίες να εκφράσουμε εποικοδομητική άποψη, σε ένα πλανήτη, που είναι λιγότερο ‘στεγανός’ από ποτέ. Το νέο μας εξελικτικό είδος ονομάζεται Homo Nexus. Και θα μιλήσουμε γι αυτό τον Ιούνιο.