Η κυρά της Ρωμιοσύνης

Πόσο σπουδαίο είναι το μεγαλείο της  ψυχής ενός ανθρώπου; Χρόνια τώρα βλέπω γύρω μου ανθρώπους να θεωρούνται σπουδαίοι και σημαντικοί γιατί πέτυχαν επειδή έβγαλαν χρήματα, γιατί πέτυχαν επειδή απέκτησαν μια βίλα κι ένα πολυτελές αμάξι, γιατί πέτυχαν και μπορούν να κάνουν ταξίδια σε διάφορα μέρη του κόσμου…

 

Θα γράψω εδώ λίγα λόγια και έναν πιο σημαντικό άνθρωπο. ‘Έναν άνθρωπο που κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει, έναν άνθρωπο που με κάνει να δακρύζω και μόνο όταν σκέφτομαι τον τρόπο που έζησε.

 

Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι άλλος από την κυρά της Ρω. Την γιαγιά με την οποία μεγαλώσαμε εμείς οι παλιότεροι, που μάθαμε γι αυτή από τους γονείς μας, που μας έκανε εντύπωση πως ζεί μόνη και πως τα πρωινά ανεβάζει ψηλά την ελληνική σημαία.

 

Η Δέσποινα Αχλαδιώτου, όπως ήταν το όνομα της, δεν είναι απλά μια γιαγιά, ούτε μια γερόντισσα ασήμαντη, είναι η ψυχή του Έθνους. Δεν ξέρω αν είμαι εθνικιστής ή πατριώτης, όπως μπορεί κάποιος από εσάς να σκεφτεί διαβάζοντας αυτά τα λίγα λόγια που γράφω για την κυρά της Ρω. Απλά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για ότι έκανε για τις παλιότερες γενιές τη δική μου γενιά αλλά και τις μελλοντικές που εύχομαι να την γνωρίσουν μέσα από μια ανάγνωση ή ίσως από έναν καλό δάσκαλο στην τάξη του σχολείου.

 

Η κυρά της Ρω, είναι στο δικό μου μυαλό η ελληνίδα μάνα που στερήθηκε τόσα πολλά για τη σημαία. Είναι η μάνα του κάθε πιλότου που σηκώνεται στον γαλανό ουρανό για να προστατεύσει τα σύνορα μας από τον προκλητικό Τούρκο. Είναι η μάνα των παιδιών του Πολεμικού Ναυτικού που περιπολούν στο Αιγαίο καθημερινά για να νιώθουμε όλοι μας και να είμαστε ασφαλείς. Είναι η μάνα του σκοπού στα σύνορα του Έβρου που φυλά με παγωνιά και με καύσωνα την πατρίδα.

 

Ποια όμως αλήθεια είναι η κυρά της Ρω; Για τους λίγους - θέλω να πιστεύω – που δεν τη γνωρίζουν η κυρά της Ρω από το 1943 μέχρι το 1983 ύψωνε τη σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω δίπλα από το Καστελόριζο και μόλις 12 μίλια από τις Τουρκικές ακτές.

 

Ζούσε στο νησί μετά την κατοχή με τον σύζυγο της και λίγα ζώα, αλλά δεν παρέλειψε ποτέ να υψώνει κάθε πρωί  την ελληνική σημαία. Το Πολεμικό Ναυτικό έστειλε άγημα και της απένειμε μετάλλιο για την προσφορά της στην πατρίδα.

 

Και τώρα που γράφω δυσκολεύομαι να προσεγγίσω το μεγαλείο αυτής της ψυχής, δυσκολεύομαι να φτάσω την σκέψη της για τη σημαία.

 

Έφυγε από τη ζωή στα 92 της χρόνια στο νοσοκομείο της Ρόδου μα ετάφη εκεί όπου έζησε τη ζωή της, κάτω από τον ιστό της σημαίας στον τόσο ταπεινό μα και τόσο περήφανο τόπο της νησίδας στη Ρω. Ζούσε με τον άνδρα της στο νησάκι από το 1927 αλλά τον έχασε το 1940 όταν εκείνος αρρώστησε βαριά. Εκτότε έζησε στο νησί με την τυφλή μητέρα της και βοήθησε στον πόλεμο τους στρατιώτες του Ιερού λόχου. Δεν άφησε ποτέ το νησί ακόμη και όταν το Καστελλόριζο βομβαρδίστηκε από τους  Άγγλους και σχεδόν ερήμωσε από τους κατοίκους του.

 

Με το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου τα Δωδεκάνησα το Καστελόριζο και οι γύρω βραχονησίδες  περνούν υπό ελληνικό έλεγχο με τη συνθήκη των Παρισίων το 1947. Το 1975 ένας Τούρκος δημοσιογράφος, μαζί με άλλα δυο άτομα βλέποντας ότι η κυρά της Ρω λείπει από το νησί ανεβάζουν μια τουρκική σημαία. Η κυρά της Ρω όταν επέστρεψε την κατέβασε αμέσως και μάλιστα στην περιοχή τότε έφθασε το σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού «Γ. Πεζόπουλος». Τα πρώτα χρόνια η κυρά της Ρω έραψε τη σημαία από ένα λευκό σεντόνι και μια μπλε κουρτίνα. Με το πέρασμα των χρόνων οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού έφυγαν και έμεινε μόνο στο νησί η κυρά της Ρω με τον άντρα της.

 

«Την ελληνική σημαία θέλω να μου την βάλουν στον τάφο» είχε πει ή ίδια στον κορυφαίο και αξέχαστο δημοσιογράφο Φρέντυ Γερμανό. Έτσι και έγινε. Μα η κυρά της Ρω είναι η ίδια ΣΗΜΑΙΑ για την πατρίδα και μεταφορικά και κυριολεκτικά.

 

Στην εποχή μας το μικρό νησάκι με τα γαλαζοπράσινα νερά κατοικείται από μια μικρή ομάδα Ελλήνων στρατιωτών . Αποστολή του εκτός από το να φυλάει Θερμοπύλες είναι να υψώνει κάθε ημέρα την ελληνική σημαία συνεχίζοντας την παράδοση.

 

Πολλές φορές προβληματίζομαι όταν βλέπω ανήλικα παιδιά να καίνε τη σημαία του Πολυτεχνείου. Στο μυαλό μου έρχεται η κυρά της Ρω και η καθημερινή θυσία της για μια ολόκληρη ζωή. Όσο υπάρχουν ψυχές σαν αυτή της Δέσποινας Αχλαδιώτη, αυτή τη γη κανένα ξένο πόδι ποτές δεν θα πατήσει…