Ο ομαδικός εκφυλισμός και η Αριστερά

Η εξαετής οικονομική κρίση δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σύμπτωμα της αρρώστιας που γενεσιουργώς ανάγεται στο μεταπολιτευτικό νοσηρό «πνεύμα εποχής»

Δεν αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο η ανώμαλη προσαρμογή του κυβερνώντος κόμματος στον λεγόμενο ρεαλισμό και η με εντυπωσιακό πάταγο  κατάρρευση της αριστερής ουτοπίας, με την μόλις έξι μηνών άσκηση εξουσίας, αν και αυτό επέφερε την δραματική επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας με το «πάγωμα» της αγοράς και των τραπεζών, και βέβαια ένα σκληρό «Μνημόνιο» το οποίο θα κληθούν να πληρώσουν τα μεσαία λαϊκά στρώματα. Το τεράστιο πολιτικό χάσμα, που αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά να ισχύει, μεταξύ ιδεολογικής - κομματικής θεωρίας και κυβερνητικής πράξης, μεταξύ συναισθήματος και λογικής, μεταξύ δίκαιου και ρεαλισμού, αυτό ας προβληματίσει όλες εκείνες τις μεταπολιτευτικές γενιές που εδώ και σαράντα χρόνια, αν και απολάμβαναν εκ του ασφαλούς  (βολεμένοι) το «νέκταρ» της ελευθερίας και του ευρωπαϊκού καταναλωτισμού, ετρέφονταν αποκλειστικά με τις ψευδαισθήσεις μιας άταφης ιδεολογίας, πλην όμως νεκρής, αυτή του μαρξισμού…

Αυτό που αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο και που πρέπει να απασχολήσει όλους τους συντηρητικούς ή αριστερούς πατριώτες πολίτες είναι η αναζήτηση των βαθύτερων αιτίων της σημερινής  κρίσης, και αυτές βρίσκονται πάνω και πέρα από την αβελτηρία του σημερινού κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ (με την πλειάδα των αριστερών συνιστωσών στο εσωτερικό του), σε μία παρά φύσει κομματική συνεργασία με το «εθνικοπατριωτικό» ΑΝΕΛ. Οι ρίζες των αιτίων είναι τρίσβαθες. Η πρώτη ρίζα άρχισε να φυτρώνει αμέσως μετά την επανάσταση του 1821, όπου η «ανεξάρτητη» Ελλάδα αποκόπηκε από τη μήτρα της εθνικής ιδιοσυστασίας της. Χρόνο με τον χρόνο, με δύο – τρεις φωτεινές και ιστορικές εξαιρέσεις, η χώρα και οι πολίτες όλο και περισσότερο απομακρυνόταν από το ιστορικό τους έρμα. Η πράγματι μεγάλη και τελευταία ιστορική ευκαιρία που της δόθηκε, πάνω στα συντρίμμια μιας τραγωδίας στη Κύπρο, για μία νέα εθνική επανεκκίνηση, το 1974, δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε. Με την κυρίαρχη «ιδεολογία», που ενέβαλαν στην πολιτική σκηνή όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως (άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο), αυτή της κομματοκρατίας, της κλεπτοκρατίας και του κρατισμού, ο λαός μέρα με τη μέρα εγκατέλειπε το όποιο εναπομείναν αξιακό του σύστημα, εκμαυλιζόμενος από ένα νέο μοντέλο ηδονιστικού καταναλωτισμού που μετασχημάτιζε ολόκληρη την κοινωνία∙ που δημιούργησε τελικά ένα νέο «πνεύμα εποχής». Μόνο που αυτός ο μετασχηματισμός δεν ήταν ούτε τόσο νέος που επαγγέλλονταν τα αστικά κόμματα , ούτε τόσο προοδευτικός που ισχυριζόταν η εκτός εξουσίας αλλά ηγεμονεύουσα ιδεολογικά Αριστερά. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία αναβίωση, με σύγχρονους όρους, ενός κράτους οθωμανικού τύπου. Με όλες τις  συνήθειες και χαρακτήρες των Ελλήνων επί Τουρκοκρατίας: συναγελασμός με το γκουβέρνο, φοροαποφυγή, αποθέωση της ληστείας (οι Ληστές επί τουρκοκρατίας ήταν οι πιο λαοφιλείς). Το οθωμανικό μεταπολιτευτικό «πνεύμα εποχής», ενισχυμένο με μαρξιστικές ψυχώσεις (δικαιολογημένες ως ένα βαθμό μετά από την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας), οι οποίες είχαν διαπεράσει σχεδόν στο σύνολο τους τα «αστικά» κόμματα», δε μπορούσε παρά να δημιουργήσει μια «συλλογική παρακμή». Απότοκος της οποίας ήταν ο ραγδαίος κατήφορος τα Ελλάδος∙ πολιτιστικός, πολιτικός, οικονομικός, με όλα τα τραγικά συνεπακόλουθα που βιώνει εδώ και μια εξαετία ο ελληνικός λαός, και θα εξακολουθεί να βιώνει για αρκετά χρόνια ακόμη μέχρι να απαλειφθούν πλήρως από την κοινωνία όλες οι μεταπολιτευτικές παθογένειες. Πράγμα όχι και τόσο εύκολο αν δεν περάσουν τουλάχιστον εννέα γενιές (τόσο χρόνος απαιτείται σύμφωνα με τους ειδικούς για να αλλάξουν παγιωμένες συνήθειες). Η εξαετής οικονομική κρίση δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σύμπτωμα της αρρώστιας που γεννεσιουργώς  ανάγεται στο μεταπολιτευτικό νοσηρό «πνεύμα εποχής». Η κρίση δεν είναι απόρροια των Μνημονίων, αλλά της «συλλογικής παρακμής», του «ομαδικού εκφυλισμού». Η ανάρρηση στην εξουσία του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ (όχι αδικαιολόγητα εν πολλοίς) δεν είναι τίποτε άλλο από την φανερή εκδήλωση της πάθησης.

Η πορεία

Ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Αλέξης Τσίπρας, με τις νέο – κομμουνιστικές ιδεοληψίες του, με την έως τώρα εξάμηνη διακυβέρνηση του, οδήγησε τη χώρα και την οικονομία στα βράχια. Υπερτίμησε τις δικές του δυνάμεις και υποτίμησε των υπολοίπων (που τυγχάνει να είναι και οι δανειστές της χώρας). Έπεσε τελείως έξω στους συσχετισμούς των συμφερόντων, εντός και εκτός Ελλάδος. Υπολόγισε τελείως λάθος τις αντιδράσεις εχθρών και φίλων. Προχώρησε σ’ ένα δημοψήφισμα προς εσωτερική και μόνο ενίσχυση στο κόμμα του, που όμως αποδυνάμωσε την αξιοπιστία της χώρας στην Ευρώπη και που οδήγησε στην αναξιοπρέπεια τους πολίτες, ως επαίτες σε «ουρές» έξω από τις τράπεζες για λιγοστά ευρώ.  Το αποτέλεσμα γνωστό. Με το πιστόλι στο κρόταφο υπόγραψε ένα τρίτο Μνημόνιο, που τελείως κυνικά και εκβιαστικά έφεραν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι «εταίροι» μας στην Ευρώπη. Ωστόσο, οφείλεται να του αναγνωριστεί γενναιότης. Έστω οψίμως, θυσίασε το κόμμα και την αριστερή ιδεολογία του προς όφελος της Ελλάδας. Προτίμησε το επώδυνο «αναγκαίο κακό» από την ολοκληρωτική καταστροφή. Η πορεία του δεν έχει πολλές επιλογές. Ίσως να είναι μονόδρομος. Εάν δεν αναρροφηθεί πολιτικά από το Μνημόνιο, όπως όλοι οι προκάτοχοι του πρωθυπουργοί ή αρχηγοί κομμάτων (Παπανδρέου, Σαμαράς, Κουβέλης, Καρατζαφέρης), το οποίο είναι και το πιθανότερο, θα μονοδρομήσει υποχρεωτικά προς την σοσιαλδημοκρατία απαλλαγμένος από τις αριστερές «πλατφόρμες» του. Προσώρας, ελλείψει αντιπάλου και ηγετικής φυσιογνωμίας στα κόμματα της αντιπολίτευσης, παραμένει κυρίαρχος (αν και αποδυναμωμένος εσωκομματικά) στη κοινή γνώμη. Ή  θα αποδειχθεί ο μοιραίος άνθρωπος της Ελλάδος ή θα είναι ο πολιτικός που θα κλείσει οριστικά το αρρωστημένο κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης. Ίδωμεν…