Σάββατο, 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, 2025 - 14:52

Πατέρας και Γυιός

 

(Χριστούγεννα 2024, Μαραβέγιας και Δεληβοριάς )

Γράφει ο Μάριος Νόττας*

Παρασκευή απόγευμα. 

Οδηγούσα στη παραλιακή, μετά τη Βάρκιζα, προς το μαγικό νοτιότερο ακρωτήρι της Ηπειρωτικής Ελλάδας, το Σούνιο (σε πιάνει δέος αν αναλογιστείς τις πληροφορίες -σύμφυτες με το dna μας- περί του Αιγαία και μίας από τις τραγικότερες ιστορίες αγάπης ενός πατέρα στον γυιο του).

Κάπου στο 30 χλμ. το ραδιόφωνο πλημμύρισε από τους ήχους πιάνου, μιας ευαίσθητης φωνής και στίχων που έμοιαζαν πολύ επίκαιροι, Χριστουγεννιάτικοι. 

Το τραγούδι αργό, νωχελικό, πιάνο και φωνή, έμοιαζε να το έγραψε κάποιος που σηκώθηκε καταμεσίς της νύχτας ξυπνώντας από ένα έντονο όνειρο, από αυτά που είναι τόσο χειροπιαστά που νομίζεις πως σου αφήνουν μια γεύση στο στόμα. Από αυτά που μήνες μετά, δεν παίρνεις όρκο πως ήταν όνειρα.

Οι στίχοι του Κωστή1 απλοί, συνέθεταν μια εικόνα που η τονική αρμονία του κλειδοκύμβαλου βοηθούσε να ξεθωριάζει, να θολώνει λίγο τα πιο έντονα από τα χρώματά της, συμβάλλοντας στην νωχελικότητα αλλά και στο βάθος του μελαγχολικού φορτίου. Ήταν ένα τραγούδι γυιου προς πατέρα που έφυγε. Μολονότι κάποιοι θα θεωρήσουν πως είναι άλλη μια μελαγχολική ερωτική μπαλάντα για την Απουσία. Ας είναι ότι νομίζει ο καθείς, ποιος είμαι εγώ να του χαλάσω την έμπνευση;

Ωστόσο υπάρχουν μερικά ‘κλειδιά’ μέσα στους στίχους: Ο  δημιουργός αναφέρει τον Φοίβο - η σύνδεση είναι προφανής: Αναφέρεται σε μια άλλη υπερ-ευαίσθητη ωδή προς Πατέρα, εκείνη που μας ‘σύστησε’ τον Φοίβο Δεληβοριά, σε μία εκπληκτική τηλεοπτική εκπομπή του Σαββόπουλου, Χριστούγεννα του 1995. Είναι το ‘Φώτης’, όπου ο Φοίβος τραγουδάει…ι 

“..Θα 'ρθω κάποια μέρα απ' το γραφείο να σε πάρω απ' τη δουλειά

Να πάμε βόλτα στο θησείο στην αρχαία αγορά”  … “Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να σε πω ποτέ μπαμπά / Ούτε να σου δείξω όσα ξέρω κι όσα νιώθω στη καρδιά / 

Μα όταν κάποια μέρα στο θησείο θα βγάζω βόλτα ένα μικρό / Θα με αποκαλέσει Φοίβο και εγώ Φώτη θα τον πω”.

Ο Κωστής τώρα, στο “Τα Χριστούγεννα Αυτά”, γράφει:

“Με πήγες πάλι από το κτήμα
Με δυο μικρά αγόρια αγκαλιά
Κωστή Μου είπες άκου τον Φοίβο
Θα σε φωνάζουν κι αυτά μπαμπά”.

Ο δημιουργός απλώνει στο πεντάγραμμο λεπτοφυείς εικόνες μιας ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας που το πνεύμα των Εορτών επισμαλτώνει με ένα επίχρισμα γκυκόπικρης απώλειας και αγάπης.

Σε ένα άλλο συγκλονιστικό σημείο, μας βάζει μπροστά σε μια εικόνα τόσο οικεία, που ακόμα κι αν δεν την έχουμε ζήσει, μοιάζει μέσα μας γραμμένη:

“Στο σπίτι το πατρικό
θα ΄ναι το ράδιο ανοιχτό
Δεύτερο πρόγραμμα θα παίζει
Μα δεν θα ‘σαι εδώ”

Μέσα στη περιβάλλουσα μπίχλα, μιας κοινωνίας που πασχίζει να επανακαθοριστεί εφευρίσκοντας τη νέα της ‘ταυτότητα’ σε ένα αβέβαιο και βίαια παγκοσμιοποιημένο  πλαίσιο, που οι έφηβοι ακούν - γράφουν “εμπνευσμένους” στίχους για καριόλες και εύκολο χρήμα, που η βία έχει μετακομίσει στα σχολεία και το (μιμητικό) έγκλημα ακυρώνει κάθε τι φωτεινό από την κουλτούρα μας, κάποιοι επιμένουν, αντλώντας από τον μικρόκοσμό τους, να ξυπνάνε χρωμοσωματικές αρμονίες που -ίσως- είναι ακόμα ενεργές. Σαν μικρές ‘βόμβες’ αφύπνισης, μας θυμίζουν (ή μας προτείνουν) έναν άλλο κόσμο αγάπης, συνήχησης και εναργούς αισθαντικής διαύγειας

Αυτό υπηρετεί (μεταξύ άλλων) η αυθεντική τέχνη: Να σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια, ανατρέποντας τις προτεραιότητες και θυμίζοντάςσου εκείνο που πραγματικά μετράει: Το ωραίο, πραγματικό και αιθέριο. Που όχι σπάνια σχετίζεται με την πιο αθώα και απείραχτη πλευρά του εαυτού σου: Την παιδική ηλικία.

Καθώς όσα και να σου γράψω, ωχριούν μπροστά σε όσα σου προσφέρει ο δημιουργός, κάνε ένα κλικ, παρακάτω (ξέρεις, με το κινητό σου) για να κρίνεις μόνος σου.

Υ.γ Συγκλονίστηκα όταν ολοκληρώνοντας όσα σου γράφω πιο πάνω, έπεσα σε δήλωση του δημιουργού στη σελίδα musicity. Επί λέξει, γράφει: «Τα “Χριστούγεννα αυτά” όπως τα είδα σε ένα όνειρο μόλις λίγες μέρες πριν, ζωντανό και ανάγλυφο, το έκανα τραγούδι με το που ξύπνησα, το ηχογράφησα και έτρεξα να το κυκλοφορήσω».

Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα.

 

1) Κωστής Μαραβέγιας, Δημιουργός, “Τα Χριστούγεννα Αυτά”, πρώτη κυκλοφορία Χριστούγεννα 2024.

 
*Ο Μ.Ν. ‘φορτώνει’ με την ασχήμια που στην επανάληψή της γίνεται ‘αόρατη’ και μοιρολατρικά αποδεκτή. Θεωρώντας τον εαυτό του, την ‘τάξη’ του και τους φίλους του ως μέρος του προβληματος, γράφει για μικρά και μεγάλα εωσφόρα. Σε περιόδους νηφαλιότητας διευθύνει το ECI - European Communication Institute'.