Στη λεωφόρο της Ιστορίας

Όσο ατελής κι αν είναι ο δυτικός τρόπος ζωής, όσο κι αν δικαιούται κανείς να τον χλευάσει ή να αισθάνεται απέχθεια γι’ αυτόν, είναι προτιμότερος από πράγματα που γίνονταν παλιά.

Από τον Πασκάλ Μπρυκνέρ*

Με άλλα λόγια δεν πρόκειται να ξαναβάλουμε τις γυναίκες στην κουζίνα, να καλύψουμε το κεφάλι τους, να μακρύνουμε τις φούστες τους, να διώκουμε τους ομοφυλόφιλους, να απαγορεύσουμε το αλκοόλ, να περιορίσουμε την ελευθερία της έκφρασης, να απαγορεύσουμε τα βλάσφημα σκίτσα, να λογοκρίνουμε τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη λογοτεχνία, να βάλουμε όρια στην ανεκτικότητα προκειμένου να μην πληγώσουμε κάποιους ευσεβείς. Δεν πρόκειται να ξανακατεβούμε τη λεωφόρο της Ιστορίας ανάποδα για να ικανοποιήσουμε τους σκοταδιστές και τους «προοδευτικούς» συμμάχους τους.

Κι αν ένα θέαμα, μια ταινία, ένα σκίτσο, προσβάλλει την ευαισθησία μιας ομάδας ή μιας μειονότητας μπορούν πάντα να διαδηλώσουν ή να καταφύγουν στη δικαιοσύνη. Καλύτερα να ζητούν αποζημίωση παρά να μαχαιρώνουν τους απίστους. Αν ο Θεός είναι παντοδύναμος και ελεήμων, άλλωστε, δεν προσβάλλεται από τα γκράφιτι ενός θνητού, από τα μαλλιά μιας γυναίκας ή από τις σκέψεις ενός άθεου…

Πρέπει να πολεμήσουμε τον κοινό εχθρό, να καταστρέψουμε τα τέρατα που γεννήθηκαν ανάμεσα σε Ιράκ και Συρία. Το Ισλαμικό Κράτος είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον σύγχρονο κόσμο. Δεν υπάρχει γιατί. Η ύπαρξή μας και μόνο είναι σκάνδαλο. Θέλουν να μας σκοτώσουν επειδή και μόνο υπάρχουμε. Αυτό που έγινε στο Παρίσι ήταν η νίκη του θανάτου, γιατί τα περισσότερα θύματα ήταν νέοι.                                                                 

*Γάλλος διανοούμενος. Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1948. Από τα πιο γνωστά του βιβλία, «η μελαγχολική δημοκρατία», εκδόσεις Αστάρτη, 1990.