Εις μνήμην…

Τη μέρα που έσβησε ο Σάββας της Λευκωσίας, άρχισαν να χτυπάνε πένθιμα οι καμπάνες του Ελληνισμού. Η Αθήνα, η Κερύνεια, η Ολυμπία, οι Πλάτρες, οι Δελφοί, η Αμμόχωστος, ο Άθως, άφηναν το δάκρυ τους να στάξει στα χώματα της Κοκκινοκιτριμιθιάς, της γης που τον γέννησε και τώρα τον φιλοξενεί, σκεπασμένο με την ελληνική σημαία… Μονάχα αυτά ζήτησε ο Σάββας: τη «νεκρώσιμο ακολουθία της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας» και την ελληνική σημαία.

Γιατί «στην Κύπρο η ελληνική σημαία τα λέει όλα, είναι η πιο αντιεξουσιαστική και ριζοσπαστική πράξη(…) Συμπυκνώνει την έννοια της αντίστασης, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας»… Άσβεστη η φλόγα του Ελληνισμού μέσα στην ψυχή του Σάββα Παύλου, του επιφανούς φιλολόγου και λογοτέχνη, που κατοικούσε στις αλέες της πατρίδος και του έθνους, χωρίς εθνικιστικές φαλτσέτες και ψευτοπατριωτικές κορόνες… Πολύτιμη παρακαταθήκη το έργο του για τον Σεφέρη, φιλολογικό κέντημα η περιοδική έκδοση «Μικροφιλολογικά» και φάρος τα βιβλία του.

Προπάντων εκείνο με τον παράξενο τίτλο «Εκεί, στις ομπρέλες-Αλεξίβροχα και αλεξίκακα κείμενα για την Κύπρο»… Κάποτε ο Ελληνισμός θα ανακαλύψει το έργο του Σάββα Παύλου σε όλο το εύρος του και θα το εντάξει στα τιμαλφή του… Αιωνία η μνήμη σου, αδελφέ μου.