Αληθινοί άνθρωποι

Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι. Λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι.
Νικολό Μακιαβέλι, 1469-1527, Ιταλός πολιτικός φιλόσοφος
 

Φεύγει και αυτός ο χρόνος. Ένας παραπάνω στην πλάτη μας γεμάτος εμπειρίες, χαρές, λύπες και πίκρες σε μια διαρκώς αρνητική περίοδο για τη χώρα. Ένας χρόνος όπου οι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές που βιώνουν βγάζουν προς τα έξω έναν πιο «κακό» χαρακτήρα. Βλέποντας γύρω του κανείς μπορεί να διαπιστώσει ίσως εύκολα, κατά την άποψή μου, την απομόνωση των ανθρώπων που κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους. Τα οικονομικά προβλήματα, η ανεργία, η έλλειψη προοπτικής, παρά το γεγονός ότι πάντα ο άνθρωπος πρέπει να ελπίζει, οδηγούν τους συμπολίτες μας σε μια συμπεριφορά που σίγουρα δεν ταιριάζει με την κουλτούρα του Έλληνα, τουλάχιστον όπως τον έχουμε μάθει τις προηγούμενες δεκαετίες.

Το συμφέρον κυριαρχεί σήμερα στις ανθρώπινες σχέσεις και ο πιο αδύναμος γρήγορα κινδυνεύει να βρεθεί στο περιθώριο. Δεν είναι φυσικά μόνο οικονομικό το ζήτημα. Είναι και ηθικό. Ζευγάρια που ζουν χρόνια μαζί αποκτούν οικογένεια, φιλίες πολλών ετών, έρωτες που φουντώνουν με πάθος, όλα αυτά μπορεί να σβήσουν μέσα σε λίγες ημέρες, φθάνει να κυριαρχήσει το ανθρώπινο εγώ. Φθάνει να μπει το μικρόβιο της ανασφάλειας, το μικρόβιο του εγώ να περνάω καλά και όλες οι θυσίες πετάγονται σε ένα καλάθι από άχρηστα μέσα σε λίγη ώρα.

Γιατί έγινε όμως έτσι ο άνθρωπος; Είναι μόνο η οικονομική κρίση; Είναι η παιδεία που έχουν οι άνθρωποι από το σπίτι τους; Είναι το συμφέρον που κυριαρχεί στην εποχή μας; Είναι η απομάκρυνση από τον Θεό, για όσους πιστεύουν; Τι φταίει;

Πώς έγινε έτσι η κοινωνία μας, αναρωτιέμαι πολλές φορές… Ο άνθρωπος σήμερα θέλει σχεδόν πάντα να παίρνει, μα δίνει λίγα. Ίσως θα μου πείτε έτσι είναι η φύση μας, δεν θα συμφωνήσω όμως. Γιατί να μη δίνει πολλά και να παίρνει λίγα; Δεν θα ήταν έτσι καλύτερος ο κόσμος; Και τι σημαίνει να πάρω; Δίνοντας βοήθεια σε μια ηλικιωμένη ανήμπορη γυναίκα ας πούμε με τη μορφή φαγητού, ένα ευχαριστώ που θα εισπράξεις είναι πολύ ή λίγο; Μάλλον είναι πολύ και δεν μετριέται σε χρήμα. Μετριέται σαν ευχή, αν κι αυτό μπορεί να μετρηθεί.

Θυμάμαι πιο παλιά τις Κυριακές όλη την οικογένεια γύρω από το τραπέζι τέτοια περίοδο. Παππούδες, γιαγιάδες, συγγενείς, αστεία, γέλια, τα παιδιά να παίζουν. Αυτή η αξία «αντικαταστάθηκε» από τη βόλτα των νέων στην Αράχωβα, από την εκδρομή στο νησί χωρίς τους μεγάλους μαζί φυσικά… Δεν λέω ότι δεν πρέπει να γίνονται κι αυτά, φθάνει βέβαια να μη χαθεί τελείως και ο θεσμός της οικογένειας.

Εγώ φέτος από τον Άγιο Βασίλη δεν θα ζητήσω δώρα και λεφτά για το 2017. Αληθινούς ανθρώπους θέλω να φέρει δίπλα μου…
Καλή χρονιά.