Η κατάργηση των ανθρώπων

Οι ορδές των ανέργων και των εν γένει παροπλισμένων σε ένα γκρεμισμένο σκηνικό δεν έχουν ανάγκη τις πλατφόρμες καταγγελιών. Την ίδια τη ζωή έχουν ανάγκη

Το σκηνικό κατευθείαν βγαλμένο από δυστοπικό μυθιστόρημα. Άνθρωποι σκυμμένοι με ανέκφραστα βλέμματα, κυρτούς ώμους, βαρύ βήμα. Δίνουν την εικόνα ότι σιγά σιγά εγκαταλείπουν το ίδιο τους το σώμα. Τριγυρνούν με κρεμασμένα χέρια χωρίς να βηματίζουν, ακολουθούν μονότονα μια κάποια διαδρομή που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Αν λίγο αφήσεις τη φαντασία σου ελεύθερη μπορεί και να φτάσεις σε σκηνές από "Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας" του Τ. Πίντσον. 

 Είναι μία από τις καθημερινές εικόνες στους δρόμους της Αθήνας, στο Μετρό, σε πλατείες και παγκάκια της πόλης εκεί όπου συνυπάρχουν άνεργοι, εξαρτημένοι στα έσχατα της ζωής τους, άνθρωποι που έχασαν τον δρόμο και δεν θυμούνται σε ποια στροφή συνέβη αυτό, απόκληροι σε ηλικία που σε κανονικές συνθήκες θα είχαν πολλά να δώσουν ακόμα.

 Σιγά σιγά και με μέθοδο γεωμετρικής προόδου, στις παροπλισμένες ομάδες πολιτών αυτής της χώρας προστίθενται ολοένα και περισσότεροι παραγωγικοί άνθρωποι. Αχρηστεμένοι, απονευρωμένοι από κάθε αισιόδοξη νότα, περιθωριοποιημένοι, όχι με την κλασική έννοια του όρου, αλλά υπό έναν καινούργιο ορισμό. 

 Άνθρωποι μορφωμένοι, έμπειροι, άξιοι. Άνθρωποι της γνώσης, της προσφοράς και της δημιουργίας. Άνθρωποι με ανοιχτά μυαλά, γεμάτα γράμματα και ελπίδες. Γεμάτα με εργαλεία για δουλειά, εξέλιξη και ανάπτυξη. Άνθρωποι έτοιμοι να δουλέψουν ατέλειωτες ώρες για να βελτιώσουν ό,τι και αν τους ανατεθεί. 

 Αλλά από ποιον και γιατί; Όλα είναι παγωμένα στην αγορά εργασίας, σαν σε σκηνικό από σκανδιναβικό νουάρ μυθιστόρημα. Μαύρος ουρανός με βαριά σύννεφα, σκυθρωποί άνθρωποι, αβέβαιο μέλλον, καταργημένο παρόν. Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται το πολλά υποσχόμενο http://www.kathimerinotita.gov.gr/

 Η νέα επικοινωνιακή εφεύρεση του Αλέκου Φλαμπουράρη που μετά από δύο χρόνια στην εξουσία ζητεί από τους πολίτες να αναφέρουν, σε διαδικτυακή πλατφόρμα, τα προβλήματα που έχουν με τη διαχείριση της δικής τους καθημερινότητας σχετικά με τη γραφειοκρατία και τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Ως ιδέα ακούγεται καλή, ανεξαρτήτως από το είδος της πρόσβασης στο Internet που διαθέτουν οι άνθρωποι που έχουν «εδώ και τώρα» την ανάγκη του στοιχειώδους κοινωνικού κράτους.

Τι είδους απαντήσεις θα λάβουν οι πολίτες που θα καταγγείλουν φέρ’ ειπείν την ελληνική γραφειοκρατία και δημόσιους υπαλλήλους που δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους, όπως, για παράδειγμα, ότι χρειάζονται δέκα εργάσιμες ημέρες για μία δουλειά που στον ιδιωτικό τομέα είναι υπόθεση δέκα λεπτών; Ότι σχεδιάζεται η πρόσληψη ακόμα 24.000 μετακλητών υπαλλήλων στο Δημόσιο;

Το δόγμα «όλα είναι επικοινωνία» δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στην ουσία των κοινωνικών αιτημάτων. Οι ορδές των ανέργων και των εν γένει παροπλισμένων σε ένα γκρεμισμένο σκηνικό δεν έχουν ανάγκη τις πλατφόρμες καταγγελιών. Την ίδια τη ζωή έχουν ανάγκη. Την ίδια τους την κανονικότητα, έστω και υπό τη μορφή της ψευδαίσθησης. Του ψυχολογικού υποκατάστατου μιας κάποιας έννοιας κανονικής ζωής…

Ζωγραφική: Το διάβασμα/Ανρί Φαντέν Λατούρ