Εκλογές ή δανειστές;

Πρόκειται ενδεχομένως για την ερώτηση στις δημοσκοπήσεις με το πιο αμφίρροπο αποτέλεσμα. Πολύ πιο δύσκολη και σύνθετη και από την ερώτηση αν θα γίνουν εκλογές σύντομα.

Από τον Ηλία Δημητρέλλο

Η κοινότοπη απάντηση, όταν δεν έχουμε κάτι ουσιαστικό να προσθέσουμε, ότι «οι γνώμες διίστανται», εν προκειμένω είναι η πλέον αρμόζουσα.

Από τη μια οι πιο φανατικοί ultras των δύο κομμάτων. Η εκλογική συμμαχία των τέως συντρόφων του πάλαι ποτέ Συνασπισμού (πριν την έλευση του κ. Λαφαζάνη μετά την αυτομόλησή του από το ΚΚΕ) με τους νυν και αεί συντρόφους του παλαιού βαθέως ΠΑΣΟΚ, η οποία άνοιξε τον δρόμο για την κατάληψη της εξουσίας, επουδενί επιθυμεί να απολέσει τα καλούδια της. Φοβάται, και δικαίως, ότι στην περίπτωση εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο θα χάσει, αλλά η ήττα θα λάβει συντριπτικές διαστάσεις. Οι «Σύμμαχοι» λοιπόν προτιμούν να παραμείνουν στην εξουσία για όσο αντέξουν. Ει δυνατόν μέχρι το 2019. Για τους πολλούς η επιστροφή στους καφενέδες των Εξαρχείων και των επαρχιακών πόλεών τους θα αποτελέσει οδυνηρό ταξίδι χωρίς επιστροφή.

Οι δε της ΝΔ ανυπομονούν να αλώσουν εκ νέου τον κρατικό μηχανισμό. Έχουν και αυτοί να «προσφέρουν» στην χώρα. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για «επαγγελματίες» μετακλητούς, συμβούλους και λοιπούς παρατρεχάμενους, οι οποίοι από το 2004 έχουν καταστήσει την κομματική ενασχόληση σε επαγγελματική προσδοκία. Μία βόλτα το Σεπτέμβριο του 2015 λίγο πριν τις εκλογές, όταν οι δημοσκοπήσεις έδιναν προβάδισμα στη ΝΔ (καταπληκτικό αστείο εν τέλει…) ήταν αρκετή για να δει κανείς όλα τα κομματικά φαντάσματα δεκαετιών. Ήσαν όλοι εκεί, για να τους δουν ότι είναι εκεί, και να απαιτήσουν από αυτούς που τους είδαν την αποκατάστασή τους μετά την βέβαιη (θου κύριε…) επικράτηση της ΝΔ.

Κάπου στη μέση οι υπόλοιποι εμείς, που ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά μιας εκλογικής αναμέτρησης, η οποία θα φέρει τη ΝΔ (εκτός πολύ συγκλονιστικού απροόπτου) στην εξουσία.

Το πρώτο όμως ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν οι εκλογές είναι προς το συμφέρον της χώρας. Αυτό το ερώτημα θα αργήσει πολύ να ξανατεθεί... Το ερώτημα λοιπόν είναι αν οι εκλογές είναι προς το συμφέρον των δανειστών. Κατά την ταπεινή μου άποψη, εκλογές χωρίς την ρητή ή έστω σιωπηρή συναίνεσή τους δεν πρόκειται να διεξαχθούν. Όπως δεν διεξάχθηκαν ποτέ από το 2010 μέχρι σήμερα. Αν οι δανειστές έχουν αποφασίσει ότι ο Τσίπρας ότι ήταν να τους δώσει, το έδωσε, τότε οι εκλογές είναι κοντά. Ενδεχομένως και πιο κοντά, από ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι από εμάς. Ειδεμή, θα φροντίσουν να παραμείνει ο Πρωθυπουργός στην θέση του μέχρι το πέρας του Μνημονίου IV, του χρόνου το καλοκαίρι. Και μετά θα αποφασίσουν ποιος θα υπογράψει το Μνημόνιο V.

Επανερχόμενος στους «υπόλοιπους εμείς», φαίνεται ότι δεν υπάρχει κοινή στάση, αν και η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ακράδαντα ότι κάθε ημέρα παραμονής αυτής της κυβέρνησης αποτελεί ζημιά για όλους εμάς. Το μοναδικό μείγμα πολιτικής ιδεοληψίας, ανικανότητας και προχειρότητας έχει φέρει την χώρα σε χειρότερη θέση από ότι ήταν το 2014. Απλώς ας αναλογιστούμε τι πληρώνουμε στο Κράτος το 2017 και τι το 2014. Από την άλλη όμως είναι αλήθεια, ότι αυτή η κυβέρνηση κλείνει όλα τα δύσκολα ζητήματα που απαιτούν οι δανειστές, χωρίς να ανοίξει μύτη. Κοινωνική ηρεμία επικρατεί, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, αλλά μάλλον πρόκειται για κοινωνική αφασία ελλείψει των επαγγελματιών διαδηλωτών, οι οποίοι τώρα νομοθετούν. Ακόμη και οι κινέζοι τουρίστες στην γραφική Οία γνωρίζουν ότι δεξιά κυβέρνηση αποκλείεται να περνούσε το 1/20 των μέτρων που πέρασαν τα δύο τελευταία έτη, χωρίς να αλλάξει η πολεοδομική όψη των Αθηνών. Δεδομένου λοιπόν ότι οι δανειστές θα απαιτήσουν και νέα ακόμη πιο σκληρά μέτρα (ήταν να μην τους δώσουμε δικαιώματα…), ευλόγως αναρωτιέται κανείς, ποια κυβέρνηση θα καταφέρει να τα ψηφίσει.

Επίσης δεν είναι λίγοι, ίσως είναι οι περισσότεροι, που θα ορκίζονταν ότι τυχόν εναλλαγή εξουσίας, ουδεμία αλλαγή θα επιφέρει στην ασκούμενη πολιτική, αφού οι δανειστές κρατούν τις μπαγκέτες. Οπότε, ουδεμία αξία έχει πότε θα γίνουν οι εκλογές. Εύλογη επίσης η απαισιοδοξία και απογοήτευση. 7 χρόνια Μνημονίου με την προοπτική να γίνουν 67.     

Σε ποια απάντηση θα καταλήξει τελικά κάποιος στο ερώτημα αν χρειάζεται η χώρα εκλογές, αποτελεί εν πολλοίς δικό του θέμα. Δεν θα ζητηθεί άλλωστε η άποψή του, διότι πολύ φοβούμαι ότι αυτές οι αναζητήσεις είναι πια μόνο υπαρξιακές για να ζυμωνόμαστε αναμεταξύ μας. Θα αργήσουμε και θα μοχθήσουμε πολύ να αποφασίσουμε ξανά μόνοι μας για το πραγματικό συμφέρον της χώρας. Το δικαίωμα αυτό το απεμπολήσαμε ηλιθιωδώς. 

Φωτό: Σπέτσες, 1950 (Παλιό Λιμάνι)