Ρέκβιεμ για την δημοκρατία μας;
Κυριακή, Ιουνίου 30, 2024 - 18:44
Eίναι, νομίζω, πασίδηλο το ό,τι το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνία των πολιτών.
Χρειάζεται κάποια γενναία αναδιάταξη το πολιτικό μας σύστημα; Έτσι έδειξε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, οι οποίες διεξήχθησαν με όρους εθνικών εκλογών. Και είναι, νομίζω, πασίδηλο το ό,τι το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνία των πολιτών. Και τι άλλη τρανή απόδειξη χρειάζεται, όταν περίπου το 60% του λαού αρνήθηκε να προσέλθει στις κάλπες και να ψηφίσει τους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς. Θα συμβεί όμως αναδιάταξη; Αυτό δεν είναι βέβαιο. Αναδιάταξη έδειξαν και οι εκλογές του 2012 και του 2015 -και για μια περίοδο μάλιστα ήρθαν τα πάνω κάτω-αλλά τελικά, προϊόντος του χρόνου, το σύστημα επικράτησε και επέστρεψε πανηγυρικά στην κοίτη του. Βλέπετε, ζούμε σε μια παράδοξη χώρα όπου όλα μπορεί να συμβούν, ακόμη και τα πιο απίθανα πράγματα. Ακόμη και τα πεθαμένα, σ’ αυτό το ασυνήθιστο κράτος, ζουν, αναπνέουν και περπατούν ανάμεσα στα πόδια μας! Η Μεταπολίτευση προ πολλού μάς έχει τελειώσει, αλλά η ψυχή και το πνεύμα της παραμένουν απέθαντα -και με τις κακοτροπίες τους εξακολουθούν να μας εξουσιάζουν. Φαίνεται το έχουμε χούι να διαιωνίζουμε τα απελθόντα -πως αλλιώς εξηγείται ότι βρισκόμαστε στους τελευταίους της Ευρώπης, σε επίπεδα Βουλγαρίας;
Το ίδιο, λοιπόν, σύστημα, με κορμό την Νέα Δημοκρατία, δοκιμάζεται ολοφάνερα και πάλι σήμερα. Πάσχει, όταν αυτοί που ψηφίζουν είναι λιγότεροι απ’ αυτούς που δεν ψηφίζουν. Και οι πρόσφατες ευρωεκλογές ίσως και να συνέθεσαν έναν ρέκβιεμ για την δημοκρατία μας. Και το τραγελαφικό ποιο είναι, ό,τι, ενώ όλοι οι πολιτικοί μας αρχηγοί παραδέχονται την κρίση / απαξίωση που διέρχεται η δημοκρατία μας και οι θεσμοί της, όλοι τους, ωστόσο, εξαιρούν τους εαυτούς τους από το κάδρο των υπευθύνων. Λες και οι ίδιοι και τα κόμματα τους δεν είναι οι βασικοί εταίροι του συστήματος -του απαξιωμένου στα μάτια της κοινωνίας πολιτικού συστήματος. Εάν κανείς τους δεν ευθύνεται, κατά τα λεγόμενά τους, τότε ποιος άραγε ευθύνεται; Ο…Χατζηπετρής; Έτσι στον βρόντο οι μισοί και παραπάνω Έλληνες δεν πήγαν να ψηφίσουν -κι όσοι πήγαν, έτσι για πλάκα αποψίλωσαν την κυβέρνηση και τα κεντροαριστερά κόμματα της αντιπολίτευσης, ή στράφηκαν σε κόμματα εκτός συστήματος;
Και επειδή, ως επί το πλείστο, οι πολιτικοί μας είναι της πλάκας, χωρίς ίχνος πολιτικής αυτεπίγνωσης -αν και ηττημένοι στις εκλογές, βγήκαν όλοι τους και πανηγύρισαν. Μόνο στην…μεγαλειώδη Ελλάδα μπορεί να συμβεί ετούτο, ο ηττημένος να πιστεύει ότι κέρδισε και να πανηγυρίζει. Τέτοια ψύχωση, αλήθεια, έχουν; Τόσο στα σοβαρά έχουν πάρει τις ασημαντότητές τους; Τόση αίσθηση αυτοκρατορικού μεγαλείου έχουν για τους εαυτούς τους; Μπας και νομίζουν ότι από γεννησιμιού τους αυτή η χώρα τούς ανήκει ιδιοκτησιακά; Και καλά στο σπίτι τους δεν κοιτάζονται στον καθρέπτη μπας και αντικρύσουν την κωμικότητα του εαυτού τους -αναρωτιέμαι όμως, κανένας πραγματικός φίλος τους δεν τούς έχει πει (οι ίδιοι αποκλείεται να το διαισθάνονται), ότι το μεγαλείο από το γελοίο, η απόσταση που τα χωρίζει δεν είναι ούτε ένα βήμα;
Από τους ηττημένους πολιτικούς αρχηγούς, ο καθένας βρήκε το βολικό του πάτημα και την εύκολη δικαιολογία για να μας πείσει ότι κέρδισε. Νομίζουν, φαίνεται, ότι απευθύνονται σε τίποτα χαϊβάνια. Και ο κόσμος εισέπραξε από δαύτους ένα κάρο από γελοιότητες και ψευδολογίες, τόσες που φτάνουν και περισσεύουν για να μην πάει ούτε και την άλλη φορά να πάει να τους ψηφίσει…
Ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της ΝΔ, αισθάνθηκε ικανοποιημένος από το γεγονός ότι το κόμμα του παραμένει πρώτο και με διαφορά από το δεύτερο (αξιωματική αντιπολίτευση), αν και εγκαταλείφθηκε σχεδόν από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους από τις εθνικές εκλογές του 2023.
Ο Stefanos (τι περίπτωση κι αυτή!), δήλωσε ικανοποιημένος επειδή η διαφορά μεταξύ Σύριζα και ΝΔ μειώθηκε σε 13 ποσοστιαίες μονάδες, απ’ ότι σε 23 που ήταν στις περσινές εκλογές -κι ακόμη κόμπασε ότι το κόμμα του εδραιώθηκε στην δεύτερη θέση. Το ό,τι ο Σύριζα, δηλαδή το κόμμα πλέον τού one man show, πήρε σε σχέση με τις εκλογές του 2023 λιγότερες ψήφους κάπου στο μισό εκατομμύριο, δεν του είπε φαίνεται απολύτως τίποτα. Αυτός ο μαθητευόμενος πολιτικός πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός της χώρας, όταν δεν μπορεί να κατανοήσει το απλό, ότι η «ψαλίδα» τού κόμματος του από το πρώτο κόμμα μειώθηκε, όχι επειδή αυξήθηκαν οι ψηφοφόροι τού Σύριζα, αλλά επειδή μειώθηκαν δραματικά οι ψηφοφόροι της ΝΔ; Αυτό το παιδί, όσο συμπαθητικό, φιλότιμο και αγνών προθέσεων κι αν είναι, πρέπει να έχει κάποιο πρόβλημα (ποιο ακριβώς θα σας γελάσω), εάν νομίζει ότι ένα κόμμα της τάξης του 15%, με πτωτική πορεία χρόνο με τον χρόνο από το 2019, μπορεί στις επόμενες εθνικές εκλογές να καταστεί κυβέρνηση. «Από την Πόλη έρχομαι και στην κορυφή κανέλα», του ταιριάζει απόλυτα. Και νομίζω πως θα πρέπει να είναι ένας υπερβολικά αυτάρεσκος και μεγαλομανής τύπος, για να μην μπορεί να καταλάβει ότι δεν κάνει για πρωθυπουργός, όταν από τις απώλειες τού ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων που είχε η ΝΔ, αδυνατεί να εισπράξει το κόμμα υπό την ηγεσία του έστω κι έναν. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής, πάντα περιμένουν τις εκλογικές διαδικασίες όπου η ψήφος είναι «χαλαρή», όπως είναι οι ευρωεκλογές, προκειμένου να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Ως μια μεγάλη ευκαιρία για να αυξήσουν τα ποσοστά τους, εισπράττοντας από την φθορά της κυβέρνησης -ούτως ώστε να διαμορφώσουν ρεύμα νίκης για τι επόμενες εθνικές εκλογές. Και από τις πρόσφατες εκλογές, ναι μεν η ΝΔ βγήκε φθαρμένη, αλλά, από την άλλη, ο Stefanos και ο Σύριζα του εξήλθαν γδαρμένοι. Κατ’ άλλα πιστεύουν στο άπιαστο όνειρο, να καταστούν κυβέρνηση και πρωθυπουργοί. Αλλά είπαμε, Ελλάδα είμαστε, ο καθένας πιστεύει ό,τι θέλει για τον εαυτό του…
Ο έτερος της παρέας και του συστήματος, ο Νίκος Ανδρουλάκης, κι αυτός βρίσκεται στον κόσμο των καημών του -να θεωρεί ότι είναι ο ηγέτης του κεντροαριστερού χώρου. Κι αν δεν είναι σήμερα, να ευελπιστεί ότι θα καταστεί στις επόμενες εθνικές εκλογές, με το ΠΑΣΟΚ να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένα κόμμα για το οποίο ο αρχηγός του ήλπιζε (δηλαδή το είχε σίγουρο) ότι στις ευρωεκλογές θα κατελάμβανε την δεύτερη θέση -και ουσιαστικά θα γινόταν αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο που ο στόχος / βεβαιότητα δεν του βγήκε. Παρά ταύτα, κι αυτός κέρδισε αν και τρίτος, με ένα ισχνό ποσοστό λίγο πιο πάνω από τη βάση του 10%. Και κέρδισε, λέει, επειδή αύξησε την δύναμή του κατά 0,95 της ποσοστιαίας μονάδας! Το γεγονός ότι το κόμμα του μέσα σ’ ένα χρόνο το εγκατέλειψαν κάπου 100.000 ψηφοφόροι, κι ότι δεν εισέπραξε ούτε μια ψήφο από την μεγάλη φθορά του ποσοστού της ΝΔ, δεν του λέει απολύτως τίποτα και δεν τον βάζει σε κανενός είδους προβληματισμό. Αλλά είπαμε, Ελλάδα είμαστε, το μέτρο έχει χαθεί. Κάνουμε τα μέτρα χιλιόμετρα και τα μπακίρια ασήμια! -όπως έλεγε ο Ελύτης…
Όλοι αυτοί οι ηγετίσκοι της κεντροαριστεράς, στοιχειώδη πολιτική ευπρέπεια εάν είχαν, και διαπιστώνοντας ότι τα κόμματα τους υπό την ηγεσία τους δεν μπορούν να αποκτήσουν πλειοψηφικά χαρακτηριστικά, θα είχαν παραιτηθεί από μόνοι τους και θα είχαν πάει στα σπίτια τους. Θα ήταν μια απολύτως έντιμη στάση. Αλλά το να ψάχνεις εντίμους σ’ ένα ανέντιμο πολιτικό σύστημα που κάποτε χρεοκόπησε την χώρα, είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα.
Για τον Δημήτρη Κουτσούμπα τι να πω, αυτός ισόβιος γραμματέας του ΚΚΕ είναι -και επομένως καλά κάνει να ονειρεύεται ισοβίως ότι το κόμμα του είναι το μοναδικό που εκφράζει τον λαό, και ισοβίως να οραματίζεται την δικτατορία της εργατικής τάξης. Το ό,τι ισοβίως τον απορρίπτει το 95% του ελληνικού λαού (λαμβανομένης υπόψη της αποχής), ποτέ αυτό δεν του έχει πει κάτι για όλα αυτά που πρεσβεύει. Αλλά είπαμε, Ελλάδα είμαστε, έχουμε το χούι να διαιωνίζουμε τα πεθαμένα…
Οι εθνικές εκλογές του 2023 και οι πρόσφατες των ευρωεκλογών του 2024, ανέδειξαν τρεις αφύσικες πολιτικές καταστάσεις -οι οποίες για πρώτη φορά συνέβησαν στην πολιτική ιστορία της χώρας. Κάποιος μπορεί να τις χαρακτηρίσει και ως «πολιτικές αρρώστιες»: Πρώτον: την απόλυτη κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ και την τεράστια διαφορά της σε ποσοστιαίες μονάδες από το δεύτερο κόμμα. Δεύτερον: Μέσα σ’ ένα χρόνο το κυβερνών κόμμα και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχασαν περίπου το 50% των ψηφοφόρων τους. Τρίτον: Σταθερά, εδώ κι ένα χρόνο, μέσα σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, διαμορφώνεται στα δεξιά της ΝΔ ένα χώρος της τάξης του 20% των ψηφοφόρων.
Συνεπώς, όλες αυτές οι μεταβολές / ανακατατάξεις / μετακινήσεις / διαρροές / αβεβαιότητες, δεν μπορεί (σύμφωνα με την πολιτική επιστήμη), παρά να πυροδοτήσουν μια γενικευμένη ή μερική τροποποίηση του πολιτικού συστήματος -στη χειρότερη δε περίπτωση να οδηγήσουν στην ανάδειξη νέων προσώπων. Οι όποιες εξελίξεις ή οι όποιες «διορθώσεις» συμβούν στην αφύσικη σημερινή πολιτική κατάσταση, θα αφορούν και τους δύο χώρους: τον κατακερματισμένο κεντροαριστερό και τον κεντροδεξιό / δεξιό χώρο -αν και πολυάριθμος και πλειοψηφικός, πλην όμως διαιρεμένος σε διάφορες ιδεολογικές τάσεις. Προς αυτή την κατεύθυνση πιέζει με τον τρόπο της, είτε δια της ψήφου είτε δια της αποχής της, η ίδια η ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία η οποία -αν και σε βελτιωμένη θέση απ’ ότι ήταν πριν από δέκα χρόνια- δεν είναι και στα καλύτερά της. Πέρα από κάποια πολύ καλά θετικά βήματα και προόδους, η ωραιοποιημένη βιτρίνα που εμφανίζεται εντέχνως, αποκρύπτει την δυσχερή θέση στην οποία βρίσκονται χιλιάδες πολίτες.
Η ακρίβεια έχει κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή των περισσοτέρων Ελλήνων. Είμαστε η πιο ακριβή χώρα στην Ευρώπη σε τρόφιμα, καύσιμα, ενοίκια, κινητή τηλεφωνία, ηλεκτρική ενέργεια. Το 33% των εργαζομένων έχει μισθό κάτω από 800 ευρώ (μεικτά), το 53% έως 1.000 ευρώ -και μόλις το 10% λαμβάνει μισθό άνω των 2.000 ευρώ. Η ανεργία μεν μειώθηκε, αλλά παραμένουν άνεργοι 500.000 άνθρωποι -αριθμός υπερβολικά μεγάλος σε μια μικρή χώρα σαν την δική μας. Όσο για την ίδια την χώρας μας, το χρέος της ξεπέρασε τα 400 δισ. ευρώ, έναντι των 300 που ήταν στην περίοδο της κρίσης και της χρεοκοπίας -και θα χρειαστούν, σύμφωνα με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, κάπου 20 χρόνια προκειμένου η Ελλάδα να πλησιάσει στο 90% του μέσου κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ευρώπης.
Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση της χώρας την οποία η κοινωνία θα την χρεώσει (εάν ήδη δεν έχει αρχίσει) στη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ -στις επόμενες εθνικές εκλογές. Η ΝΔ προσώρας παραμένει κυρίαρχη δύναμη στην πολιτική σκηνή, οχυρωμένη στο 41% των προηγούμενων εκλογών, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν θα φτάσει με αυτό το ποσοστό στις επόμενες. Εάν στις εκλογές του 2019 και του 2023 η ΝΔ απέσπασε μεγάλα ποσοστά, τα απέσπασε επειδή ο κόσμος (και με το δίκιο του) ήθελε να διώξει το κακό μαύρο παρελθόν της προηγούμενης δεκαετίας. Στις εκλογές του 2027 παρελθόν πλέον θα έχει και η ΝΔ, οπότε και θα κριθεί πολύ αυστηρά -σε συνδυασμό με τα ιδεολογικά της «ανοίγματα» σε αλλότριους χώρους, που κατά πολλούς αλλοιώνουν την ταυτότητά της κάνοντας τους να δυσφορούν.
Συνεπώς η κοινωνία, είτε προερχόμενη από την κεντροαριστερά, είτε από την κεντροδεξιά / δεξιά, για όλους τους προαναφερόμενους λόγους, θα δρομολογήσει / καθορίσει τις εξελίξεις. Ίδωμεν…
Βέβαια στην πολιτική τα πάντα μπορεί να συμβούν, όλα γίνονται και ξαναγίνονται. Ακόμη και θαύματα; Εάν ο σημερινός πρωθυπουργός και αρχηγός της ΝΔ καταφέρει να ελέγξει τις οικονομικές εξελίξεις, εάν ισορροπήσει εκ νέου στα εντός τού χώρου του ιδεολογικά ρεύματα τού συντηρητισμού - φιλελευθερισμού, εάν δώσει και πάλι νέες ελπίδες στον λαό -χωρίς βέβαια να έχει απέναντι του έναν σοβαρό αντίπαλο από την κεντροαριστερά-, και κερδίσει τελικά για τρίτη συνεχόμενη φορά τις εκλογές (2027) – τότε θα καταστεί εκ των πραγμάτων και εκ του αποτελέσματος ως ο μεγαλύτερος πολιτικός ηγέτης στα πολιτικά χρονικά της Ελλάδας. Πράγμα, βέβαια, εξαιρετικά δύσκολο. Μάλλον ακατόρθωτο. Η …Βαστίλη πλέον πολιορκείται. Τρεις συνεχόμενες εθνικές εκλογές και συνολικά δώδεκα συνεχόμενα χρόνια στην πρωθυπουργία, δεν έχει κερδίσει κανείς έως τα τώρα αρχηγός κόμματος. Ούτε ακόμη και οι «Εθνάρχες» της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -οι οποίοι ναι μεν κέρδισαν τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά σε πολύ μικρότερα χρονικά διαστήματα. Ο πρώτος από το 1910 έως το 1915 και ο δεύτερος από το 1956 έως το 1963.
Ίδωμεν, λοιπόν, τι πολιτικές εκπλήξεις θα μας φέρει ο καιρός…