Πολίτης του 21ου

..Μπούσουλας: Πώς να αγνοήσεις τα απατηλά διλήμματα (και όσους συμφέρει να τα διακινούν)..

Του Μάριου Νόττα*

Εν αρχή ην το χάος (Ησίοδος, “Κοσμογονία”), αμέσως μετά προέκυψε όλη η “πολιτική” καφρίλα που ευθύνεται για όσα δεινά έχουμε σωρεύσει (ων ουκ έστι τέλος – αυτό νομίζω είναι βιβλικό).

Εξηγώ: Το ανύπαρκτο ελληνικό κράτος (αλλά και Έθνος, κατά τον Βασίλη Ραφαηλίδη, ψάχτον, -δεν συμφωνώ, αλλά έχει ενδιαφέρον) μετά το 1821 διέπεται από τη διαπάλη δύο και μόνον δύο “πολιτικών” αλεξιβροχίων: Κάτω από αυτά συσπειρώνονται και αντλούν ιδεολογικά χρωμοσώματα όλες οι κινήσεις, τάσεις, κόμματα, συνασπισμοί. Αυτά (τα αλεξιβρόχια, umbrellas, α, τώρα τόχεις!) είναι: Οι κρατιστές (δηλαδή οι θέλοντες περισσότερο «κεντρικό» έλεγχο και λιγότερη ιδιωτική πρωτοβουλία) και οι «κεφαλαιοκρατικοί» (οι ευαγγελιζόμενοι την παντοδυναμία των ιδιωτών και του laisser faire σε μία “ελεύθερη” οικονομία).

Οι παρατάξεις ορίζονται και επανορίζονται συναρτώμενες με το ακριβές στίγμα (πολλές φορές όχι απολύτως… σταθερό), στη διαδρομή αυτού του εκκρεμούς. Στα άκρα του συναντάμε τους “Ταλιμπάν” των δύο ιδεολογιών, π.χ. εκείνους που θέλουν μία απολύτως “ακηδεμόνευτη” αγορά να καθορίζει τη διακυβέρνησή μας, και εκείνους που θέλουν μία ασφυκτικά ελεγχόμενη κοινωνία/οικονομία από την Κεντρική Διοίκηση. Φυσικά έχουν και την ανάλογη επιχειρηματολογία, υπεραπλουστευμένη ή μη, π.χ. ο Τραμπ εξελέγη στη βάση του ότι “καλός πρόεδρος είναι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας” ενώ στον αντίποδα συναντάμε την “καταραμένη” απληστία των αγορών πίσω από κάθε δεινό.

«Για πες μας», ρωτάς, «πού πέφτει ο… Μιχαλολιάκος σε αυτή την εξίσωση;». Πουθενά, απαντώ. Η θεωρία μου είναι ατελής, σαν την ανθρώπινη φύση. Ίσως όμως είναι ένα “εργαλείο” κατανόησης του απέραντου φρενοκομείου (που έλεγε και ο Λουκάκος στην “Κ”, επί της αλήστου μνήμης Πασοκοκρατούμενης Ελλάδας), της ΝΑ γωνιάς μας.

«Νόττα, ξανα-ανακαλύπτεις την Αμερική», με κόβεις.

«Βιάζεσαι», σου απαντώ. Κάτσε και διάβασε, πιο κάτω και… γράψε μου ή στείλτο μου υπερβατικά, η διαίσθησή μου λειτουργεί (..ακόμα..).

«..Και γιατί να “αγνοώ”, όπως λες, τα διλήμματα; Μ’ αρέσει να είμαι π.χ. Ολυμπιακός, είμαι του ουίσκι και όχι του κρασιού, ακούω Ρέμο και όχι Μάλαμα, δηλαδή είμαι γεμάτος ατέλειες..» (Χα-χα, μην τσιμπάς).

«Μολονότι η περίπτωσή σου είναι άπελπις» –σου απαντώ– «πρέπει να κατανοήσεις πως η διττότητα (duality – ναι, μεγάλε..!) του τίτλου του παρόντος πονήματος αναφέρεται στο πέτασμα καπνού που προκαλεί αυτό το ανώφελο δίλημμα. Ενα πέτασμα με ..φιλολογικές καταβολές..».

«..Εξήγα, χωρίς τιριτάντζουλες» (Δ. Σαββόπουλος: Αχαρνής –αττ. διάλεκτος).

«..Η “πολιτική” είναι η επιστήμη των πολιτών και όχι αποκλειστικά της διακυβέρνησής τους. Οταν κάτι είναι “πολιτικό” αναφέρεται –και «ανήκει»– στον πολίτη, όχι σε μία αφαίρεση όπως είναι η Διακυβέρνηση, δηλαδή η πρακτική εφαρμοσμένη διοίκηση μιας κοινωνίας. Οταν μιλάμε για «πολιτική επικοινωνία» εσφαλμένα αναφερόμαστε στη διαφημιστική τέχνη και τους Spin Doctors. O όρος (..θα έπρεπε να..) αναφέρεται στις τέχνες βελτιστοποίησης της επικοινωνίας των πολιτών.

Αυτό όμως γεννάει ένα άλλο ερώτημα, το κάνω για λογαριασμό σου, ως συνήθως:

«..Πώς θα συσχετίσεις όλα αυτά στις 168 λέξεις –λέμε τώρα– που σου απομένουν;».

Ως εξής, απαντώ: Η αξία του πολιτικού όντος γνωρίζουμε όλοι πως έχει απομειωθεί (..«απομείωσις».. Συμβαίνει στα λουκάνικα στην προθήκη παλιού μπακάλικου) σε ένα «νευρόσπαστον» (neurospaston: A Greek Terracotta Marionette…) που “πάει” στην κάλπη σε αραιά χρονικά διαστήματα. Αυτό το… τελετουργικό συντηρείται μέσα από έναν εσμό τεχνασμάτων. Τα βασικά από αυτά τα βρίσκεις ήδη σε αυτή τη σελίδα. Π.χ.

Α. Προσπαθούν να σε πείσουν πως δύο είναι μόνον οι «πολιτικές» κατευθύνσεις, οι ιδεολογικές κοιτίδες. Ψέμα. Συνέχισε να διαβάζεις. Και..

Β. Πως η «πολιτική» τέχνη είναι η εναλλασσόμενη αντιπολιτευτική ή κυβερνητική ή… εφαπτόμενη θητεία των κομματικών σχηματισμών, όπως αυτή εκδηλώνεται π.χ. στις ανταλλαγές (συνήθως άσφαιρων) πυρών. Ψέμα επίσης.

Η διάψευση των Α, Β πιο πάνω συντίθεται σε μία «άλλη» θεώρηση: Ο Πολίτης Μπροστά. Ναι, ξέρω, ακούγεται σαν ένα ακόμα φληνάφημα, στην υπηρεσία κάπου νεόκοπου «σωτήρα». Ο “τρίτος δρόμος” (φτου κακά, μυρίζει eightίλα..!) είναι εκείνος που ΔΕΝ ανήκει στο παραπάνω εκκρεμές, καθώς πρόκειται για αλλαγή παραδείγματος (Paradigm Shift, σε “έχω”..!) και θέτει τις (παραπάνω) ιδεολογίες - ταλιμπάν σε δεύτερο πλάνο. Βάζει σε πρώτο όμως τα ΑΥ-ΤΟ-ΝΟ-Η-ΤΑ, αυτά που το “πολιτικό” καυσαέριο μας εμποδίζει να διακρίνουμε: Πώς απαιτούμε μια δίκαιη κεντρική διοίκηση, άμεσα και αενάως ελεγχόμενη που θα “ξεκολλήσει” από τις αγκυλώσεις που της θέτει το «εκκρεμές». Μια χειραφετημένη διοίκηση. Που θα μπορεί να υποστηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα, αποτρέποντας την ασυδοσία. Που θα θέτει κανόνες για όλους. Που θα ρυθμίζει και θα εποπτεύει.

Με επιχειρήσεις που θα δημιουργούν υπηρεσίες και προϊόντα στο πλαίσιο ενός εύρυθμου (και γιατί όχι ανταγωνιστικού;) παραγωγικώς επιτηρούμενου περιβάλλοντος. Στο οποίο οι κανόνες θα τηρούνται. Μία διοίκηση που θα λογοδοτεί σε τακτικά διαστήματα. Για ένα “σύμπαν δικαίου” στο οποίο θα ανθίζουν οι ικανοί και θα βοηθούνται οι “ασθενείς”.. Σε κάθε μετερίζι, στις επενδύσεις, στα σχολεία, στη δημιουργία, στον πολιτισμό. Χωρίς ιδεοληψίες, χωρίς –isms (communism, socialism, capitalism κ.λπ. κ.λπ.).
«..Νόττα, συνέχισε στην απέραντη μοναξιά σου..».

Νομίζεις, απαντώ.. Για ρίξε μια ματιά στις δημοσκοπήσεις..

*Ο Μάριος Νόττας γράφει όταν 'φορτώνει'. Κατά τ' άλλα διευθύνει το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Επικονωνίας (ΕCI - European Communication Institute).

**Απογευματάκι σ΄ένα σταυροδρόμι της Χαλκίδας/ Ζωγραφική: Μαρία Πωπ