Μήπως να ετοιμάζεται ο επόμενος πρωθυπουργός;

Τα πράγματα δεν φαίνεται να εξελίσσονται δεξιά (sic) για τον Τσίπρα. Οι υποσχέσεις που έλαβε από τη Γερμανία (κυρίως) και το ΔΝΤ όταν έφερνε στη Βουλή το Μνημόνιο IV, δεν έχουν ακόμη εκπληρωθεί. Και ευλόγως πλανάται το ερώτημα. Μήπως τον άδειασαν;

Από τον Ηλία Δημητρέλλο

Υποτίθεται ότι είχε συμφωνηθεί να ψηφίσει η κυβέρνηση το σύνολο των μέτρων που απαιτούσαν οι δανειστές για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, και ως αντάλλαγμα θα του παρείχαν μία κάποια συμφωνία για το χρέος που θα μπορούσε να πουλήσει – επικοινωνήσει στο εσωτερικό. Και ως μπόνους θα παρείχαν τη δυνατότητα να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Αρκεί να τα ψήφιζε όλα. Και το κυριότερο. Δεσμεύοντας με την ψήφιση αυτών των μέτρων και τις επόμενες κυβερνήσεις μέχρι το 2020 (τουλάχιστον).  

Αλλά και ο πρωθυπουργός είχε από πέρσι κιόλας τέτοια εποχή επιλέξει να καθυστερήσει όσο μπορούσε τη διαπραγμάτευση, ελπίζοντας αφενός μεν σε μεγαλύτερα ανταλλάγματα για το χρέος, αφετέρου δε να κερδίσει πολιτικό χρόνο ώστε να μην ψηφίσει επώδυνα μέτρα.

Υποτίθεται λοιπόν ότι όλα ήταν συμφωνημένα και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι.

Ο Τσίπρας θα έπαιρνε μια επικοινωνιακή λύση για το χρέος μετά από «σκληρή» διαπραγμάτευση, όλα τα μέτρα που ήθελε το ΔΝΤ θα ψηφίζονταν, Μέρκελ και Σόιμπλε θα έλεγαν στους ψηφοφόρους τους ότι το ΔΝΤ συνεχίζει στο πρόγραμμα και ότι οι Έλληνες θα συνεχίσουν να ματώνουν και η ΕΚΤ μετά το πράσινο φως του ΔΝΤ για το χρέος θα αποφάσιζε την ένταξη της Ελλάδος στο QE.
Υποτίθεται ότι αυτή ήταν η συμφωνία win – win, όπως συνηθίζουμε άλλωστε να λέμε στο χωριό μου.

Και ενώ οι πάντες προεξοφλούσαν happy end, το ΔΝΤ έκανε πίσω στο θέμα της βιωσιμότητας του χρέους και η Γερμανία (προφανώς κατόπιν προσυνεννοήσεως μεταξύ τους) οχυρώθηκε πίσω από την άρνηση του ΔΝΤ και παρέπεμψε τις αποφάσεις για την ελάφρυνση του χρέους μετά τις γερμανικές εκλογές. Κι αυτή είναι η ουσία. Ουδείς επιθυμεί να δώσει άμεσα λύση στο ελληνικό χρέος.

Και εκεί που ο Τσίπρας κομπορρημονούσε περί γραβάτας και λύσεως «too good to be true», αναγκάστηκε να φέρει προς ψήφιση συμπληρωματικά μέτρα σε ένα νομοσχέδιο για γαύρους και σαρδέλες.

Τον άδειασαν όμως πράγματι; Ή το αδιέξοδο εντάσσεται στο επικοινωνιακό παιχνίδι όλων των πλευρών και είναι για το θεαθήναι. Εντός των επόμενων ημερών θα φανεί αν ήταν προκατασκευασμένο το σκηνικό ρήξης. Το πιο πιθανό είναι να δοθούν όσα χρήματα χρειαζόμαστε για την αποπληρωμή της δόσεως του Ιουλίου συν κάτι «ψιλά» για την εξόφληση μερικών εκ των ληξιπρόθεσμων του Δημοσίου.

Σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να δοθεί στον Τσίπρα η λύση που είχε στο μυαλό του και την οποία μάλλον του είχαν υποσχεθεί. Ασχέτως τι θα επικοινωνηθεί στο τέλος στην ημεδαπή, δεν υπάρχει περίπτωση να δοθεί κάτι περισσότερο από μια νέα γενική και αόριστη δέσμευση για λύση του χρέους κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον και κάποια μέτρα ελάφρυνσης του χρέους από το 2030...
Αφού απαντηθεί το ερώτημα αν τον άδειασαν, θα πρέπει να δούμε και το γιατί.

Θεωρούν οι δανειστές ότι ό,τι ήταν να τους δώσει ο Τσίπρας το έδωσε και τους είναι πια άχρηστος; Βλέπουν δηλαδή ότι δεν έχει μέλλον η κυβέρνησή του και πάνε στον επόμενο; Όπως δηλαδή έπραξαν με τον Σαμαρά;
Και τα ρητορικά (;) ερωτήματα συνεχίζονται: Είναι προ τελικής πτώσεως ο προ δύο μόλις ετών κυρίαρχος του παιχνιδιού Τσίπρας;

Μήπως η «κατάρα» των μνημονιακών κυβερνήσεων χτύπησε έναν ακόμη πρωθυπουργό καθιστώντας και τον Τσίπρα το ίδιο γρήγορα αναλώσιμο όπως και τους Παπανδρέου – Σαμαρά προηγουμένως; Και μάλιστα στο ίδιο χρονικό διάστημα. Δύο έτη μάξιμουμ και ας πιάσει άλλος σειρά.

Αυτή τη στιγμή δεν θα στοιχημάτιζα υπέρ του ενός ή του άλλου ενδεχομένου. Αν και πιο πιθανό μου φαίνεται ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και οι δανειστές έχουν επιλέξει να αυξήσουν την ταχύτητά της...

Φωτό: Ύδρα '60/Wolfgang Suchitzky