Να ξαναβρούμε τη ζωή μας…

"Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε. Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτε"

Ζούμε στο απόλυτο κενό και η πολιτική τάξη στην Ελλάδα γοητεύεται! Αυτό κι αν είναι παραλογισμός. Κι ο χειρότερος παραλογισμός είναι ό,τι εμείς οι πολίτες πρέπει να αποδεχτούμε ό,τι η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να κυβερνηθεί από τη λογική, διότι, διαφορετικά, κατά την εξήγηση του Τολστόι, θα χαθεί κάθε δυνατότητα ζωής…

Και για να μην χάσουμε τις δυνατότητές μας, αυτή είναι η μοίρα μας (ή η τρέλα μας;) ξαναγυρίζουμε σ’ αυτά που έχουμε χιλιάδες φορές σιχαθεί. Ίσως θα πρέπει να ντρεπόμαστε για τους εαυτούς μας…

Και μπορεί να μην χάσαμε τις δυνατότητές μας, αλλά χάσαμε τις δυνάμεις μας. Και που να βρούμε, μέσα σ’ αυτό το απόλυτο κενό, την δύναμη εκείνη για να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας;

Αναρωτιέμαι (ρητορικά): Δεν υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να φέρουν μια καινούργια ιδέα; Έστω, να πουν κάτι παραπάνω από τη σιωπή; Γιατί αφήσαμε τους μέτριους πολυπράγμονες  να ορίσουν την ζωή μας;

Δεν ξέρω αν πρέπει να την δικαιώσεις, αλλά επιβάλλεται –τουλάχιστον- να ανατρέξεις στη σκέψη του Βασίλη Ραφαηλίδη: «Αξιοποιούμε τις αναξιότητες», μας έλεγε· και κάτι βαρύτερο, με βαρύνουσα σημασία: «μια χώρα απατεώνων αποκλείεται να μην την κυβερνούν απατεώνες». Ποιος τον άκουσε;

Δεν μπορώ να ξέρω εάν όσες φορές μας κυβέρνησαν αργυρώνητοι, ψηφίστηκαν από αγύρτες ή από αφελείς ή από πονηρούς πολίτες. Αλλά όταν κατρακυλά κανείς στα πολύ παρακάτω ένστικτα του εαυτού του, αυτό είναι αγυρτεία. Και εξ ίσου αγυρτεία είναι η συμπεριφορά εκείνου που πίστεψε ό,τι ο εαυτός του είναι πολύ παραπάνω από αυτό που είναι. Νομίζω πως κατανοηθήκαμε πλήρως…

Τις προάλλες, ένα εργαζόμενο κορίτσι στην γειτονιά μου μού έλεγε τον μαύρο πόνο της ζωής του· για τα 250 ευρώ που αμείβεται «καθαρά» από την εργασία του. Τι να πεις αυτού του παιδιού; Την ίδια ώρα, εντελώς ξεκομμένες από την κοινωνία που βολοδέρνεται, οι υψηλές βαθμίδες της πολιτικής μας αναμετρούνταν με τα μεγάλα ψεύδη και τις μικρές σκιές τους. Τι να πεις και σ’ αυτούς; Αυτός ο τόπος είναι ένας εφιάλτης…

Η υπομονή και ο χρόνος είναι τα όπλα για να ξαναβρούμε τη ζωή μας. «Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε. Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτε» (Γ. Σεφέρης)