Κοινωνία trash;

«Η κοινή γνώμη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα όσα αποκαλύπτονται με τον βιασμό της 12χρονης» -και άλλα παρεμφερή, μας λένε υποκριτικά τα μέσα της τηλεοπτικής ενημέρωσης -με τους δημοσιογράφους να έχουν φορέσει το νοικιασμένο ύφος του περίλυπου για το δράμα κοριτσιού, και με μια φρασεολογία που φαίνεται πως είναι βγαλμένη μέσα από κάποιο τεχνητό καλούπι να καταγγέλλουν τους πάντες: από τον θύτη μέχρι τον τελευταίο κάτοικο της γειτονιάς που «ενώ ήξερε, δεν μιλούσε».

 

Εάν κάποιοι που δεν έπρεπε να μιλάνε -και να κοκκινίζουν σε τέτοιες περιπτώσεις από ντροπή, είναι τα κανάλια και τα δημοσιογραφικά αγράμματα γιουσουφάκια τους. Την ξέρω από τα μέσα την «δουλειά» και γνωρίζω τι λέω. Και μετά λόγου γνώσεως σας πληροφορώ ότι στα διευθυντικά και δημοσιογραφικά γραφεία των καναλιών οι πάντες έτριβαν από χαρά τα χέρια τους για τον βιασμό της 12χρονης. Ήταν ότι το καλύτερο μπορούσε να τους τύχει για να ξεδιπλώσουν τα εφόδια τους: την ανθρωποφαγία τους, τον αγοραίο λαϊκισμό τους, την αγελαία τους αδιακρισία. Τα μόνα δηλαδή πιο επιβεβλημένα εφόδια για την άσκηση της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας -που αποδεδειγμένα φέρνει υψηλές τηλεθεάσεις.

 

Γιατί αποδεδειγμένα; Πολύ απλά, το δείχνουν οι τηλεμετρήσεις όταν υπάρχουν ανάλογα θέματα. Άρα, έχουν ευθύνη οι τηλεθεατές που αρέσκονται σε ρεπορτάζ κλειδαρότρυπας; Ποιος είπε ότι η κοινωνία δεν ευθύνεται για την κατάντια της; Μήπως δεν αποδέχτηκε να μασήσει με ευχαρίστηση τον εκμαυλισμό που την τάισε -και την μπουκώνει χρόνια τώρα, η τηλεόραση; Ίσως, εδώ, μπαίνουμε στον πυρήνα του θέματος, και ευλόγως να αναρωτηθείτε: Ποιος διαμόρφωσε την κοινωνία; Ο δέκτης  έχει την ίδια ευθύνη με τον δότη; Μεγάλη συζήτηση ανοίγεται. Αν και ο αποδέκτης δεν είναι τίποτε ανήλικος για να μην έχει νου να εγκρίνει ή να απορρίψει, νομίζω, ότι την πρωταρχική ευθύνη την φέρνει ο δότης. Είτε αυτός αντιπροσωπεύεται στο πρόσωπο του Κράτους, είτε της Κυβέρνησης, είτε της Εκκλησίας, είτε της Οικογένειας, είτε του Σχολείου, είτε των Θεσμών, είτε των Μέσων Μαζικής

Ενημέρωσης.

 

Να πω ευθέως την γνώμη μου: Αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία δεν είναι κάτι το διαφορετικό από τα προϊόντα trash (σκουπίδια) που χρόνια τώρα παράγει η τηλεόραση και αφειδώς πλασάρει ως πρότυπο στον κόσμο. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι κοινωνίες, βλέπετε, μιμούνται…

 

Αυτά τα φρικώδη που γίνονται και αποκαλύπτονται σήμερα, δεν είναι ξεκομμένα από το πλαίσιο εκείνο που διαμόρφωσε τις τελευταίες δεκαετίες η πολιτική των κομμάτων. Ένα πλαίσιο στο οποίο έμειναν απέξω -ενοχοποιημένες μάλιστα- οι αξίες της παιδείας και της αστικής ευγένειας -και χώρεσαν ευρύχωρα τα ιδανικά της ήσσονος προσπάθειας, του εύκολου χρήματος, του διορισμού, της απάτης, της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, του ψεύδους, του λαϊκισμού, του life style τρόπου ζωής…

 

Κι εδώ που τα λέμε, μήπως η Πολιτεία δεν είναι ο «απεχθής βιαστής» του πολίτη, ο οποίος βγάζει δεν βγάζει τον μήνα, που έτσι και τύχει να νοσηλευτεί στο ελληνικό νοσοκομείο κινδυνεύει να φύγει άκλαυτος; Ας μην το πάω παραπέρα…

 

Επανέρχομαι στον βιασμό της 12χρονης, που υποκριτικά συγκλονίζει, τι έπρεπε να κάνουν οι δημοσιογράφοι, να μην μιλήσουν; Να το αποκρύψουν; Όχι βέβαια, αλίμονο εάν πάμε στο άκρο της ανελευθερίας και της φίμωσης. Σαφώς και έπρεπε να ενημερώσουν την κοινή γνώμη, όχι όμως με τρόπο κλειδαρότρυπας. Κι αν τους επιβλήθηκε, τι άρμοζε να κάνουν; Τι να πω τώρα; Η φορεσιά του καραγκιόζη σ’ άλλους πηγαίνει και σ’ άλλους όχι. Πάντα υπάρχουν οι άνθρωποι που σαν τον σκύλο ακολουθούν το αφεντικό εκείνο που θα τους πετάξει ένα κόκαλο, κι άλλοι όχι. Το δυστύχημα σε αυτή την χώρα είναι ότι μιλάνε αυτοί που έπρεπε να σιωπούν.