Άνθρωποι με τρυφερότητα

Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2018 - 01:29
Παρατηρώ το πολιτικό μας σύστημα και πραγματικά το ζηλεύω για την αμεριμνησία του. Ή οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει που βρίσκεται η Ελλάδα ή, απλώς εκτελούν μια αγγαρεία, διατεταγμένη ή μη θα σας γελάσω. Σε κατάσταση περίπου εκμηδενίσεως βρίσκονται και οι πολίτες. Όχι άδικα αν αναλογιστεί κανείς τις διαψεύσεις των προσδοκιών του τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία. Κινούνται μεταξύ παραιτήσεως, ακινησίας και αμηχανίας. Το κομματικό πεδίο είναι τοξικό - συγκρουσιακό. Στη δημόσια ζωή του τόπου, το πολιτικό κεφάλαιο που καταγράφεται είναι πολύ χαμηλό. Κανείς σε αυτόν εδώ τον τόπο δεν ελπίζει σε τίποτε. Δεν προσβλέπει στο μέλλον. Αν μιλήσει κανείς ιδίως με νέα παιδιά, απ’ αυτά που ακόμη δεν έφυγαν στο εξωτερικό, δεν θα καταγράψει απλώς μόνο την οργή τους αλλά –δυστυχώς- και τις κατάρες τους που γεννήθηκαν σε αυτήν εδώ την χώρα. Και δεν είναι ωραίο να αναθεματίζεται μια ευλογημένη και πανέμορφη χώρα όπως είναι η δική μας. Αλλά τι να πεις σ’ έναν νέο άνθρωπο -απ’ αυτούς που έχουν δουλειά- τον οποίο η Πολιτεία τον έχει καταδικάσει να στήσει την ζωή του με 300 και 400 ευρώ μηνιαίως; Ποια ζωή με τόσα λίγα χρήματα; Και τι να πεις βέβαια στους χιλιάδες άνεργους, πολλοί από τους οποίους είναι πτυχιούχοι;
Η Ελλάδα ζει μια από τις μεγαλύτερες ήττες της εν καιρώ ειρήνης. Κ ενώ θα περίμενε κανείς μέσα από την ήττα να χαραχθεί μια στρατηγική αντεπιθέσεως, αυτό που συμβαίνει είναι μία μια φθηνή επανάληψη του κακού μας εαυτού, μια επανακυκλοφορία των παθογενειών μας, μια ανακύκλωση φθαρμένων ιδεολογιών και αντιλήψεων. Και όλα αυτά είτε με νέα είτε με παλιά πρόσωπα.
Το σύστημα που οδήγησε την πατρίδα σε χρεοκοπία ηττήθηκε, αλλά δεν ανατράπηκε. Και ως απέθαντος οργανισμός καταφέρνει να παίρνει βαθιές ανάσες. Ας μην περιμένουμε όμως από την εκφύλιση καμία προκοπή. Είναι σαν να περιμένουμε τον ήλιο να ανατείλει από την δύση…
Η μεγάλη ηττημένη στην Ελλάδα είναι η πολιτική. Κάποτε η πολιτική είχε μέσα της αξίες και ιδεολογίες για αυτό ασχολούνταν και αξιολογότατοι άνθρωποι. Κάποτε η πολιτική ήταν ο εξισορροπητικός μηχανισμός ανάμεσα στο κράτος και το κοινωνικό σύνολο. Σήμερα έπαψε να ισχύει αυτή η σχέση. Την ισοζυγία δεν την καθορίζει κανενός είδους ιδεολογία. Όποιος το πιστεύει αυτό, μετά από τόσες αλλεπάλληλες διαψεύσεις, είναι είτε αθεράπευτα ρομαντικός είτε αδιόρθωτος ηλίθιος. Την ισοζυγία της «Δημοκρατίας» την καθορίζει πλέον η «δυναμική» των αγορών. Το δυστύχημα είναι ότι με την ήττα της Δημοκρατίας ηττήθηκαν και οι Έλληνες. Και απ’ όλη αυτή την μετεξέλιξη, την οποία υπηρέτησαν δουλικά ως διαχειριστές οι κομματικοί μηχανισμοί, ηττήθηκαν και οι ιδεολογίες. Ηττήθηκαν τόσο η Αριστερά όσο και η Δεξιά.
Η Δεξιά ηττήθηκε στην εξουσία της ως το καλύτερο «εργαλείο» των παγκοσμίων αγορών. Η Αριστερά ηττήθηκε στην εξουσία της ως το καλύτερο «εργαλείο» των παγκόσμιων συμφερόντων. Και ως ιδεολογικά ηττημένες και οι δύο συναποτελούν τις ετεροθαλείς αδελφές του συστήματος.
Και εφόσον το σύστημα είναι αειθαλές (προσώρας) τι κάνουμε εμείς οι πολίτες; Προσώρας, αυτό που προέτρεπε ένας διανοητής προερχόμενος από τον χώρο της Αριστεράς, ο Χρόνης Μίσσιος: Να αποφύγουμε την βαρβαρότητα της εποχής, να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε άνθρωποι με τρυφερότητα.
Προσώρας, ας εγκαρδιωθούμε από το υπέροχο ελληνικό καλοκαίρι. Ας γεμίσουν τα μάτια μας με το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Μετά την φωτιά επακολουθεί το φως…