WC Communication: O Nεοέλληνας και η Εγγραμματοσύνη της Τουαλέτας

Κανένα άλλο αυτοσαρκαστικό λογοπαίγνιο δεν ..αγγίζει το συναμφότερον (Ζουράρις) του νεοέλληνα, καλύτερα από το …«Κουλτούρα Να Φύγουμε..!». Για δύο λόγους:

Tου Μάριου Νόττα¹

Διότι δεν υπάρχει άλλο μεταδάνειο, (‘Κουλτούρα’) που να έχει χρησιμοποιηθεί πιο καταχρηστικά από την λέξη αυτή, που αντί να σηματοδοτεί την εσωτερική καλλιέργεια, χρησιμοποιήθηκε στην μεταπολίτευση ως σήμανση «αριστερής» διανόησης και έκτοτε ως ναρκισσιστική διάκριση των ‘διαβαστερών’ από την ‘πλέμπα’.

..Και διότι συνδέει τα του Πολιτισμού μας, με έναν από τους πιο σκοτεινούς σκελετούς στην ντουλάπα μας, την Αποχωρητηριακή Αγωγή μας.

Ένας παρόμοιου προβληματισμού ‘συστημικός’ κοινωνικός επιστήμονας, θα σου ΄γραφε μία «αξιοπρεπέστερη» εισαγωγή,  για να εστιάσει στα (όντως) σοβαρά θέματα που, μολονότι περνάνε από το χέρι μας, μας «χαλάνε» την ζωή.. Θα σου ΄γραφε για την (μη) οικολογική στάση ζωής, την κυκλοφοριακή αγωγή, την δημόσια σφαίρα ως ‘τόπο’ συλλογικής ευθύνης και άλλα τέτοια, ισχύοντα και σημαντικά - όπως για τις συλλογικές συνέπειες μίας πιθανώς ‘απαίδευτης’, ή εγωϊστικής ψήφου. Αν έθετε δε και φιλοσοφικές όψεις, θα σου μίλαγε για την απληστία, τον φθόνο και τον φόβο, ως ‘πλατφόρμα’ έδρασης όλων των παραπάνω παθογενειών.  Το παρακάτω κείμενο, όμως, καταπιάνεται με κάτι ταπεινό και καθημερινό, του οποίου είμαστε όλοι μέρος, ως της ‘Αγοράς’ ενεχόμενοι..

..Εξηγώ:  Ο νεοέλληνας είναι νάρκισσος, δεν το συζητάμε.. Ακριβώς όπως ένα παιδί «καλής» οικογένειας μεγαλώνει αισθανόμενο μέρος μιας ανώτερης φυλής, χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις απέναντι στους άλλους, έχοντας ‘φυσική’ άνωθεν θεώρηση των πραγμάτων, έτσι και τα μέλη της εθνότητάς μας. Οι επιτεύξεις του παρελθόντος είναι τόσο βαθειά ριζωμένες στην αυτό-θεώρησή μας, που μας θέτουν σε ένα άμβωνα παγκόσμιας τιμής και δόξας, με τον υπόλοιπο πλανήτη να έχει σχέση ‘χρέους’ προς τους αντάξιους απογόνους των ‘πρώτων διδαξάντων’.. (Ιστορικώς, βεβαίως, αυτό ‘μπάζει’ από παντού, αλλά για την παρούσα έκθεση ιδεών, ας το θεωρήσουμε αποδεκτό..)

Το παραπάνω κακομαθημένο, όμως, ως παντελώς ανάγωγο τέκνο μιας αδιάφορης μάνας (όπου ‘μάνα’ είναι η Πολιτεία και οι αξιακές της ιεραρχήσεις ως προς την ‘ποιοτική’ παιδεία..) δεν αδιαφορεί μόνον για τους «άλλους» (βλέπε: κουτόφραγκους, διάφορους εσπέριους, «αμερικανάκια», κλπ. κλπ.), αλλά και για τους ‘δικούς του’. Φέρεται και διαδρά  δηλαδή, ως ένας sociopath, (αμετάφραστο, αλλά απαράμιλλα Ελληνικό..), ως ένα κοινωνικό παχύδερμο, όχι πάντα, αλλά σε πλείστες των περιπτώσεων. Σήμερα πιάνουμε μία από αυτές.

 (..Νόττα, τελείωνε, 365 λέξεις όσες οι μέρες του χρόνου: Με τι καταπιάνεσαι σήμερα ;)

Σήμερα θωρούμε το Ελληνικόν δίποδον, ως μεταλλάκτη ενέργειας. Ως τέτοιο, διέπεται από τις ροές της ‘εισόδου  - εξόδου’, της ενεργειακής παραγωγής Έργου, με αναπόδραστη διαφυγή θερμότητας. Απλή Φυσικο-Χημεία, δηλαδή. Ως είσοδο (πέραν των πληροφοριών) δέχεται στερεά και υγρή ύλη. Την αέριο την συν-χρησιμοποεί ως υλικό καύσης και ακαριαίας διαδρομής (εισπονή-εκπνοή). Την στερεά και την υγρή εισερχόμενη ύλη όμως, τις επεξεργάζεται  και μετά από μία σύνθετη χημική επεξεργασία τις αποβάλλει. Ο τρόπος αποβολής αυτής της Ύλης, όταν γίνεται ιδιωτικά, αφορά περισσότερο την προσωπική του ποιότητα ζωής. Όταν όμως γίνεται δημόσια, π.χ. στις κοινόχρηστες τουαλέτες, διέπεται  από κοινωνικούς αλλά και πρακτικούς, υγειονομικούς κανόνες.

Ωστόσο, το εν λόγω ‘πολιτισμένο’ δίποδον, με την ίδια λογική, που τον φέρει να έχει ένα απαστράπτον εσωτερικά αυτοκίνητο, πετώντας τα χαρτιά και τ’αποτσίγαρα στον δρόμο, θεωρεί πως η τουαλέτα πρέπει να λάμπει όταν μπαίνει σε αυτή. Όχι όταν φεύγει.  «Μπουρλότο».. Ποιος θα τον ελέγξει άλλωστε ; Σίγουρα όχι η συνείδησή του.

Το θέμα που βάζουμε σήμερα, λοιπόν, είναι κατά πόσο θα πρέπει, ως μέρος των αποδεδεγμένων δεικτών μέτρησης Πολιτισμού ενός λαού, να υπάρχει ένα Index ‘εξόδου τουαλέτας’. Και φυσικά, αναπόδραστα, αν πρέπει η «Αποχωρητηριακή Αγωγή» να διδάσκεται και να αποτελεί μέρος της διαδικασίας ομαλής κοινωνικοποίησης, κάτι αντίστοιχα σημαντικό, με π.χ. την σεξουαλική αγωγή, που μολονότι ταμπού για αιώνες, ‘θεραπεύτηκε’ στον 20^ος αιώνα με όχι άσχημα αποτελέσματα.

Μέχρι να συμβεί αυτό, παρακαλώ, όχι άλλη εθνική υπεροψία.  Όχι άλλους κομπασμούς για τον ‘Πολιτισμό μας’, την Δημοκρατία, την Φιλοσοφία, την Ρητορική και την Αρχαία Τεχνολογία. Ας μάθουμε στα παιδιά μας και σε εμας τους ίδιους τον αλληλοσεβασμό, ως προς τα στοιχειώδη. Και μετά ας καμαρώσουμε για τις επιτεύξεις, όποιες και όποτε, τις δικές μας και των πατεράδων μας. Να την ‘χέσω’ (σχεδόν κυριολεκτικά..) την όποια μας μοναδικότητα, αν αυτή δεν εδράζεται σε τρεις πρωτόλειες, θεμελιακές ποιότητες: Στην  Ανοχή, στον Σεβασμό και στην Αυτοβελτίωση. Δηλαδή στην αγάπη. Προς όσους συγκυριακώς μοιράζονται μαζί μας τον Τόπο και τον Χρόνο τους, σε αυτό το δύστροπο ταξίδι.

1. Ο Μ.Ν. ‘φορτώνει’ με την ασχήμια που στην επανάληψή της γίνεται ‘αόρατη’ και μοιρολατρικά αποδεκτή. Θεωρώντας τον εαυτό του, την ‘τάξη’ του και τους φίλους του ως μέρος του προβληματος, γράφει για μικρά και μεγάλα εωσφόρα. Σε περιόδους νηφαλιότητας, διευθύνει το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Επικοινωνίας.