Σύνδρομο Χρόνιας Εθνικής Ανωριμότητας
Κυριακή, Αυγούστου 30, 2020 - 16:48
Αν αναζητούσε κάποιος ποια είναι η σημαντικότερη παιδική ασθένεια αυτής της γωνιάς του πλανήτη που λέγεται Ελλάδα, θα έχει πολλές διαθέσιμες επιλογές για να διαλέξει. Μία, όμως, θα είναι η πιο ισχυρή σε σχέση με όλες τις άλλες: Σύνδρομο Χρόνιας Εθνικής Ανωριμότητας.
Δεν λέμε κάτι καινούργιο, απλώς ήρθε όλη αυτή η ιστορία της Αγιά Σοφιάς η οποία ξαναέγινε μουσουλμανικό τέμενος από τη στιγμή που εκδόθηκε η απόφαση του τουρκικού Ανωτάτου Δικαστηρίου. Κάποιοι τοι περίμεναν, άλλοι όχι, κάποιοι το περίμεναν αλλά αντέδρασαν σαν να μην το περίμεναν και πάει λέγοντας. Οι ποικίλες αντιδράσεις σε επίπεδο κοινωνίας και social media ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ αναμενόμενες. Υπάρχουν οι ψύχραιμοι που βλέπουν ότι όλη αυτή η ερντογανική διαδικασία είναι μέρος της προσωπικής ιδεολογικής και πολιτικής του πρακτικής με συγκεκριμένης στόχευση ακροατήριο τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό της Τουρκίας. Οι συμβολισμοί είναι τεράστιας θρησκευτικής και πολιτικής σημασίας από αυτούς που μόνο η Ιστορία μπορεί να κρίνει και να εκτιμήσει.
Παρ όλα αυτά, όμως, τα σύγχρονα κράτη είναι αναγκασμένα να κάνουν τις δικές τους πολιτικές, θρησκευτικές, γεωστρατηγικές αλλά και απλώς διπλωματικές εκτιμήσεις για τέτοιας, παγκόσμιας εμβέλειας, ζητήματα. Και εδώ είναι που εισέρχεται το δικό μας Σύνδρομο Χρόνιας Εθνικής Ανωριμότητας.
Είναι δεδομένο ότι η Τουρκία δεν κατόρθωσε να πείσει τη διεθνή κοινότητα- όσο και αν επιχείρησε- ότι ακολούθησε το μοντέλο ανάπτυξης της δυτικών κοινωνιών αναφορικά με τα ζητήματα κοινωνικού πολιτισμού, δικαιωμάτων και εν γένει της πολιτικής κουλτούρας που τη διέπει. Άλλωστε, δεν το προσπάθησε και ιδιαιτέρως, ανεξάρτητα από το τι καιρούς έχει η ισχυριστεί η πολιτική της ηγεσία κυρίως για λόγους διεθνούς πολιτικού καιροσκοπισμού. Είναι περισσότερο από ορατό ότι η Τουρκία εφευρίσκει διαρκώς νέους τρόπους για να επαναπροσδιορίζει την αντιπαλότητά της προς την Ε.Ε.
Και εδώ; Τι θα περίμενε κάποιος από το σύνολο της ελληνική πολιτικής σκηνής; Σε μια χώρα που το πολιτικό της προσωπικό, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει υιοθετήσει μοντέλα και ερμηνευτικά σχήματα του δυτικού πολιτικού πολιτισμού; Θα περίμενε την άμεση υιοθέτηση ενός συναινετικού κλίματος μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης χωρίς ακρότητες και χωρίς αναφορές σε ένα από τα πιο αιχμηρά εργαλεία της ελληνικής ιστορίας, αυτό της προδοσίας και του διχασμού. Αντί να δούμε ένα στοιχειώδες κλίμα συνεννόησης, ενιαίας καταδίκης και αρχικής συμφωνίας για τη λήψη κοινών πρωτοβουλιών είδαμε την εκτόξευση κατηγοριών από την αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση με βασικό επιχείρημα του γεγονός ότι η δεύτερη εδώ και οκτώ μήνες δεν έχει ζητήσει μετ’ επιτάσεως τη λήψη κυρώσεων προς την Τουρκία από τα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. Κι η κυβέρνηση να της απαντά ότι βρίσκεται σε πανικό λόγω των αποκαλύψεων για “τη δράση παρακράτους”. Και κάποια από τα στελέχη της αντιπολίτευσης, τα οποία μάλιστα είχαν και κυβερνητικές θέσεις, διέδιδαν με το γνωστό τους ύφος, διάφορα υπό την κάλυψη του διαδικτυακού σκωπτικού λόγου, όπως: “Αν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα μιλούσαμε για προδοσία, τώρα με τον Μητσοτάκη είναι μια συνηθισμένη ημέρα”. Λες και η ελληνική πλευρά ήταν υπεύθυνη για αυτό που συνέβη και όχι ο τουρκικός αντικεμαλικός μεγαλοϊδεατισμός και τα μοναρχικά παιχνίδια του
Ερντογάν. Στο πλάι αυτής της επίδειξης εθνικής ανωριμότητας ήρθαν και οι διάφορες αστείες φωνές περί αντιποίνων σε τουρκικά τζαμιά στο ελληνικό έδαφος ξεχνώντας ότι ο σεβασμός στη θρησκεία του άλλου είναι θεμελιώδης κανόνας συνύπαρξης στον δυτικό πολιτισμό.
Ηρεμία, συναίνεση, εθνική ομοψυχία, πολιτικό πολιτισμό. Αυτά αναμέναμε και αυτά είναι και τα εργαλεία που διαθέτουν οι πολιτισμένες χώρες για να έχουν αποτελέσματα στις επιδιώξεις τους σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Και για να ξεχωρίζουν από άλλες που κατασκευάζουν τους δικούς τους Μεσαίωνες για να μπορούν οι ηγέτες τους να διαιωνίζουν τις σαθρές εξουσίες τους…