Περί Προέδρου Δημοκρατίας και μετριοτήτων

 

Η επέτειος των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση όπου να ’ναι εκπνέει. Ως χώρα και ως πολίτες αποκομίσαμε κάτι; Προσωπικά δεν κατάλαβα και δεν είδα απολύτως τίποτα.  Άλλη μια ευκαιρία θα περάσει ανεκμετάλλευτη. –Και τι περίμενες; αντιλαμβάνομαι ότι θα είναι η εύλογη σας ερώτηση. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα και σπουδαία πράγματα από μια χώρα και από ένα πολιτικό σύστημα της Συνήθειας και της Διαχείρισης. Ωστόσο ήλπιζα (αφελώς;) στην πρωτοβουλία κάποιων πεφωτισμένων ή, έστω, κάποιων ξεχωριστών ανθρώπων –σαν κι αυτούς που κάποτε διέθετε εν αφθονία η πατρίδα και στήθηκε η Ελλάδα. Φαίνεται πως είναι, στη χειρότερη των περιπτώσεων, είδος εξαφανισμένο ή, στη καλύτερη είδος παροπλισμένο. Και τη θέση τους ποιοι κατέλαβαν με ύφος μοναρχών; Κάτι γονατισμένοι τύποι που αρέσκονται –αν δεν την λιβανίζουν κιόλας, στη μπόχα της μετριότητας και στην αποφορά του άχρηστου. Που ξέρουμε κιόλας, αν μέσω αυτών των υπόγειων δυσωδιών δεν ανέρχονται στους θρόνους και στα πόστα τους –και ίσως για αυτό πασχίζουν με τόσο πάθος να τις συντηρούν νωπές και ακέραιες. Μπας  και η σαπίλα είναι το ψωμί τους;

 

Ας μην γελιόμαστε: Ζούμε σε μια χώρα που χρόνια τώρα δεν τολμά ένα βήμα μεγαλύτερο από τη φθορά της –μια χώρα που εμφανίζει το κομματικό ως εθνικό, το άχρηστο ως άριστο, την απρέπεια ως ευγένεια και την δοκησισοφία ως σοφία. Είναι η χώρα –πως το έλεγε ο Ελύτης;- που δεν έχει την αίσθηση των αναλογιών, που εμφανίζει τα μέτρα ως χιλιόμετρα και τα μπακίρια ως ασήμια! Μη νομίζετε πως κι όλοι οι άλλοι, το πλήθος, εμείς δηλαδή, δεν έχουμε τις ευθύνες μας. Τις έχουμε και με το παραπάνω. Φταίμε που πάμε κάθε φορά με τον εκάστοτε νικητή, πότε εθελόδουλα (να έχουμε τον κηδεμόνα μας, οπότε ήσυχο το κεφαλάκι μας) και πότε συμφεροντολογικά (να έχουμε εξασφαλισμένο το ατομικό μας κέρδος) – σαν τα σκυλιά που τρέχουν πίσω από εκείνο το αφεντικό που θα τους πετάξει ένα κομμάτι μπαγιάτικο κρέας. Δεν αποδεχτήκαμε ποτέ την ήττα, δεν αναστοχαστήκαμε ποτέ μέσα από αυτήν ώστε να μπορέσουμε να διορθωθούμε και να σηκώσουμε κεφάλι. Πάμε με τους εκάστοτε κερδισμένους για να έχουμε την ψευδαίσθηση της προσωπικής επιτυχίας, για να εξυψώνουμε τα ελαττώματά μας σε κανονικότητα, την περιορισμένη αξία μας σε ύψιστη ικανότητα –και φυσικά για να διασφαλίζουμε ή να νομιμοποιούμε τα νόμιμα ή τα παράνομα συμφέροντά μας. Διάβαζα τις προάλλες ότι για έξι καμένα οικήματα σε μια πυρόπληκτη περιοχή της Εύβοιας, υπέβαλαν αίτηση για κρατική επιδότηση πεντακόσιοι «πολίτες». Τι άλλο να λέμε τώρα…

 

Έλεγα πριν για την μπόχα της μετριότητας και την χαμένη ευκαιρία της εθνικής επετείου. Δεν θα μπορούσε, για παράδειγμα, η κυρία Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, να αναλάμβανε μια πρωτοβουλία και να να συγκαλούσε τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων, μαζί με πέντε – δέκα κορυφαίες πνευματικές προσωπικότητες του τόπου, και μετά από μία διεξοδική συζήτηση –αναλύοντας τα παθήματα και τα μαθήματα των διακοσίων χρόνων- να κατέληγαν από κοινού σε μια γραπτή δημόσια διακήρυξη (σε όσα θα συμφωνούσαν) για το τι μέλλει γενέσθαι σ’ αυτήν την πατρίδα τα επόμενα χρόνια; Σε μια εθνική «Magna Charta», με στόχους και σκοπούς, δεσμευτική για όλους; Άρχοντες και Αρχόμενους; 

 

Αλλά είπαμε, εκλείπουν οι ξεχωριστές προσωπικότητες. Και μεταξύ μας, δεν ξέρω εάν χρειαζόμαστε «Magna Charta» ή ένα νέο ’21 –όχι με βόλια και καριοφίλια, αλλά με μπαρούτι ρήξεων, τομών και μεταρρυθμίσεων.

 

*Ζωγραφική/Γιάννης Αδαμάκης