Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024 - 06:30

Οι σοφέρ της Ελλάδος

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική αυτοχειρία όταν κυνηγάς απολεσμένα και κυρίως ηττημένα έτη…
Σ’ έναν διαρκή κόσμο déjà vu, άλλωστε εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε, έχω την αίσθηση ότι ζει η Ελλάδα, συνοδευόμενη από μια συνεχή οικογενειοκρατία. Πάντα οι ίδιοι και τα ίδια. Κάπου το πράγμα έχει γίνει τελείως βαρετό –κι απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε να πλήττουμε για αρκετά χρόνια ακόμη.
 
Πως, τώρα, μου ήρθε αυτή η σκέψη; Τι άλλο να συλλογιστείς όταν βλέπεις έναν ευγενή μεν κύριο –άντε, καλών προθέσεων άνθρωπο, αλλά δειλό και μοιραίο, να θέλει να πρωταγωνιστήσει εκ νέου στην πολιτική σκηνή του τόπου. Πολύ εύκολα  μαντέψατε ότι αναφέρομαι στο Γιώργο Παπανδρέου, έναν τύπο που ειλικρινά θα τον ήθελα να τον έχω φίλο, να περνάω ευχάριστα την ώρα μου, αλλά όχι να τον έχω πάνω από το κεφάλι μου και να μου ορίζει την τύχη μου. Αλλοίμονό μου…
 
Και αναρωτιέμαι, τι παραπάνω έχει να μας πει σήμερα από τότε που έγινε πανίσχυρος πρωθυπουργός με 44%; Σε τι επιπλέον μπορεί να συμβάλει, όταν δεν το κατόρθωσε τότε που ήταν παντοδύναμος ηγέτης της χώρας και του πανίσχυρου κόμματος του; Αυτό που κατόρθωσε, τότε, απ’ ότι θυμούμαστε όλοι, είναι ότι σε μια στιγμή που το όχημα έτρεχε ιλιγγιωδώς στον κατήφορο, αντί να πατήσει φρένο «κοκάλωσε» τέρμα το γκάζι και φάγαμε τα μούτρα μας. Όχι πως έφταιγε αποκλειστικά ο ίδιος για την ξέφρενη πορεία που είχε πάρει η Ελλάδα –ο κατήφορος είχε αρχίσει από την δεκαετία του ’80- αλλά όταν ανέλαβε την κούρσα ήταν τόσο καλός οδηγός που παρέδωσε τη χώρα στο ΔΝΤ και στην τρόικα για ένα πρόβλημα της τάξεως των 50 δις. ευρώ! Που παρέλαβε ένα έλλειμα 12,5% και με μια …γκαζιά το πήγε στο 15,6%. Που παρέλαβε ένα χρέος 126% επί του ΑΕΠ και με μια δεύτερη…γκαζιά το πήγε στο άψε σβήσε στο 147%. Βέβαια, και οι επόμενοι δεν ήταν τίποτε ατσίδες σοφέρ, δανειολήπτες μέχρι το κόκαλο ήταν –με αποτέλεσμα, σήμερα, το χρέος να είναι κάπου στα 400 δις. ευρώ, ξεπερνώντας το 200% επί του ΑΕΠ. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…
 
Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν όταν κανείς, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, βλέπει την πολιτική ως κληρονομικό δικαίωμα, σαν ένα παιγνίδι για να σκοτώνει την πλήξη του. Σαν μια παρτίδα μπιλιάρδου πάνω στην πλάτη του λαού –με την σκισμένη τσόχα να την πληρώνει στο τέλος της ημέρας ο πολίτης. Και το πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικοί τύπου «ΓΑΠ», αυτούς του ξεπεράσαμε (με κόστος), είναι κι όλοι οι νεοφερμένοι. Όλοι αυτοί οι πολιτικά αμούστακοι που πασχίζουν τα πανεπιστήμια να συνεχίζουν να βρίσκονται σε παρακμιακό καθεστώς, που θέλουν να κυβερνούν με κομματικές αγκυλώσεις και ημέτερους, που γενικά ποντάρουν –αν και νέοι, σε καθεστώς διαχωρισμών άλλων μουσειακών δεκαετιών. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική αυτοχειρία όταν κυνηγάς απολεσμένα και κυρίως ηττημένα έτη…
 
Όχι μόνο ο κόσμος ολόκληρος, αλλά και η γειτονιά μας αλλάζει. Επανακαθορίζονται τα γεωπολιτικά και τα γεωοικονομικά συμφέροντα. Έως την επόμενη δεκαετία εκτιμάται ότι η Κίνα θα έχει αναδειχτεί ως η πρώτη παγκόσμια οικονομική δύναμη –με την Ινδία να ξεπερνά την ΕΕ και να διεκδικεί στην παγκόσμια κατάταξη από τις ΗΠΑ την δεύτερη θέση. Ο ανταγωνισμός ΗΠΑ και Κίνας θα αποκτήσει παγκόσμια διάσταση. Ο έλεγχος της ενέργειας θα καθορίσει το πεδίο και την κατανομή ισχύος. Ένα επίκεντρο θα είναι η Α. Μεσόγειος. Η Ελλάδα επιβάλλεται να είναι πανέτοιμη, με ισχυρές συμμαχίες, για να εκμεταλλευτεί προς όφελος της την νέα κατάσταση –ιδίως μετά Ερντογάν εποχή. Αλλά χρειάζεται να έχει στο τιμόνι της έξυπνους και ευέλικτους σοφέρ. Τους έχει; Θα τους έχει;