Πολιτικές φανφάρες

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι εάν η πατρίδα μας κι εμείς οι Έλληνες υπάρχουμε καθαρά από ένα γύρισμα της τύχης ή ύστερα από διαδοχικά θαύματα. Τι άλλο να σκεφθώ όταν βλέπω σε μια θεομηνία –και μάλιστα προαναγγελθείσα, να βυθίζεται ένα ολόκληρο σύστημα –και να χειμάζεται μια ολόκληρη κοινωνία; Και αναρωτιέμαι, τι σόι κράτος φτιάχτηκε όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες που αδυνατεί να προβλέψει, να σχεδιάσει, να υλοποιήσει –εν γένει να σταθεί δίπλα στον πολίτη σε μια δύσκολη περίστασή του. Κι ας μην το πάω παραπέρα, που αδυνατεί να του προσφέρει μια αξιοπρεπή νοσοκομειακή περίθαλψη και μια σύνταξη στην ώρα της…

 

Το θέμα δεν είναι περιστασιακό –της σημερινής κυβέρνησης. Είναι βαθύτερο και διαχρονικό. Το πρόβλημα ως παθογένεια έρχεται από τα παλιά, ακουμπά το σήμερα και απειλεί το μέλλον. Μην τρέφουμε αυταπάτες, παρά τα όσα ωραία διαχρονικά ακούγονται και μας λένε. Νοσεί ολόκληρο το σύστημα έτσι όπως συγκροτήθηκε εξ αρχής, και ουδείς ενδιαφέρεται στα σοβαρά –εδώ είναι το ζήτημα- να το αλλάξει. Ξέρετε, χωρίς τίποτα δεν γίνεται τίποτα! Ίσως και να αρκούμαστε με το τίποτα! Μπορεί και να ηδονιζόμαστε περιφέροντας τα βήματά μας μεταξύ μιας πολυτελούς μηδαμινότητας, μιας περίκομψης ευτέλειας και μιας απαστράπτουσας μετριότητας. Με λίγα λόγια, όπως θα έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, έχουμε απουσία νοήματος και καμαρώνουμε για όσα θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Η παρακμή μας, δεκαετίες τώρα, περιτυλίγεται σε  κυβερνητικά χρυσόχαρτα success story –σε κορδέλες διαλεγμένες από την φαντεζί πολιτική σειρά «εκσυγχρονιστές», «πατριώτες», «πρώτη φορά Αριστερά», «άριστοι»…

 

Δεκαετίες τώρα η ίδια φανφάρα περνάει από χέρια σε χέρια, προφανώς ανακαινισμένη κάθε φορά, μόνο που ο ήχος της δεν αλλάζει.

 

Δεν είναι κακοί οι πολιτικοί μας. Μακάρι να ήταν κακοί –θα ήταν κατευθείαν γνωστή η πηγή του κακού και θα διορθώνονταν αμέσως. Είναι ότι είναι μέτριοι, κι αυτό είναι το χειρότερο! Και ως μέτριοι, όταν κληθούν με την λαϊκή ψήφο στην εξουσία, κυβερνούν είτε με τους υποτακτικούς είτε με τους υποδεέστερους είτε με τους κομματικούς είτε με τους οικείους τους. Έτσι όμως, με όρους αναξιοκρατίας και συγγένειας, δεν συγκροτείται Πολιτεία και το Κράτος θα είναι κάθε φορά –εκτός από επιζήμιο, απών  από τα σοβαρά που θα τύχουν -είτε είναι φωτιές, πλημμύρες, χιονοθύελλες…Αμφιβάλει κανείς ότι το κομματικό κράτος της δεκαετίας του ’80 και το ιδιοτελές της δεκαετίας του ’90, με τον λαϊκισμό και το ψεύτικο Life style τους, μετάλλαξαν την  mentalité σχεδόν ολόκληρου του λαού, εξωθώντας την ελληνική κοινωνία σ’ μια καταστροφική ισοπέδωση –ναρκώνοντας τις έως τότε (όποιες) αξίες της; Ισοπέδωση, καρπός της οποίας, εκτός της χρεοκοπίας της Ελλάδος, υπήρξε ο εθισμός στην ανομία, την παραβατικότητα –και σε αρκετές περιπτώσεις στην εγκληματικότητα. Το τελευταίο διάστημα έχουμε μείνει άφωνοι με τα όσα αποκαλύπτονται (και πόσα άλλα παραμένουν στο σκοτάδι), με βιασμούς, παιδοφιλίες, ανθρωποκτονίες, οπαδική βία και πάει λέγοντας. Όλα αυτά είναι συμπτώματα μιας διαχρονικά αρρωστημένης Πολιτείας και ενός διαχρονικά ανύπαρκτου και κομματικού Κράτους. Αλήθεια πόσο «άριστος» πρέπει να είναι κανείς για να δει το οφθαλμοφανές - το αυγό του φιδιού που επωάζονταν μήνες τώρα, χρόνια τώρα, στους συνδέσμους φιλάθλων των ομάδων ώστε να πάρει μέτρα; Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Άλκης στη Θεσσαλονίκη για να ξυπνήσει το Κράτος;

 

Είναι ώρα ευθύνης. Πρέπει να αποχωριστούμε από την ευτυχία της απραξίας. Να μπουν στην άκρη οι φαντασιώσεις του μεγαλείου, που μας δείχνει πιο γελοίους απ’ όσο είμαστε. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Το φίδι παραμονεύει στο χορτάρι. Δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με την Τουρκία. Ο αστικός δημοκρατικός χώρος διαθέτει (έστω και ελάχιστα) πολιτικά κεφάλαια που μπορούν να τραβήξουν μπροστά. Να πάρουν νέες αποφάσεις, να διώξουν τα ελαττώματα, να τονώσουν όλα τα καλά που έχουν απομείνει. Η Ελλάδα χρειάζεται βαριά βήματα για να συνεχίσουν την ιστορία της.