Ολιγαρχική Δημοκρατία

 

Τοξικό και πάλι το πολιτικό κλίμα, σε μια συγκυρία πολύ δύσκολη για την Ελλάδα. Με όλα τα μεγάλα «μέτωπα» ανοικτά. Ελληνοτουρκικές σχέσεις, ακρίβεια, ενεργειακή κρίση, πανδημία. Μια περίσταση η οποία θα έπρεπε, λογικά, να έβρισκε τις πολιτικές δυνάμεις αν όχι αγαπημένες -τουλάχιστον ομονοούσες σε εθνικά ζητήματα.

 

Τι ψάχνεις τώρα -θα μου πείτε, ψύλλους στα άχυρα; Έχετε απόλυτο δίκιο. Και πότε ήταν μονιασμένοι οι πολιτικοί ταγοί του τόπου, μήπως στις πιο κρίσιμες στιγμές του Έθνους -όπως για παράδειγμα στην μικρασιατική εκστρατεία του 1922; Να ήταν όμως μόνο οι …ψύλλοι του διχασμού που κατατρώγουν τη σάρκα της Δημοκρατίας, είναι και οι…κοριοί του παρακράτους χωμένοι βαθιά μέσα στη ζωή μας για να κρυφακούσουν τις κραυγές και τους ψιθύρους μας. Δεν είναι μικρό το θέμα / σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει, αν και κατά πολύ μικρότερου ενδιαφέροντος για τους πολίτες, τους οποίους κατά πολύ περισσότερο απασχολεί και ταλανίζει η ακρίβεια. Όμως το σκάνδαλο

των παρακολουθήσεων, υπαρκτό και ομολογημένο από την κυβέρνηση, είναι από μόνο του τεράστιο ζήτημα. Είναι ζήτημα πολιτικού πολιτισμού, είναι ζήτημα σεβασμού στους κανόνες και τις αρετές της Δημοκρατίας.

 

Κάπου εδώ μπαίνει και ένας άλλος προβληματισμός. Για ποια Δημοκρατία μιλάμε; Από τα σχολικά μας χρόνια μάθαμε ότι η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα γιατί είναι το πολίτευμα των πολλών. Των πολιτών. Όλων των κατηγοριών των ανθρώπων. Και έτσι είναι. Έχουμε όμως την αίσθηση, όσο κι αν την υπο - στηρίζουμε κάθε τόσο με την ψήφο μας, ότι η Δημοκρατία μάς ανήκει; Ότι οι θεσμικές λειτουργίες της προστατεύουν τον πολίτη, ότι οι υπήκοοι της μέσα από τα όργανά της βρίσκουν το δίκιο τους, ότι ο κάθε απόκληρος της ζωής θα βρει στην αγκάλη της ένα φιλικό απόμερο; Μήπως, εν τέλει, κι ας ψηφοφορούμε όλοι μας, η Δημοκρατία ανήκει περισσότερο (ίσως και κατ’ αποκλειστικότητα) στους λίγους -και λιγότερο στους πολλούς;

 

Χωρίς αμφιβολία η Δημοκρατία, όχι βέβαια μόνο στην Ελλάδα, βρίσκεται σε κρίση. Οι ιθύνοντες, διεθνώς, ανησυχούν και προβληματίζονται πολύ παραπάνω για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, και λιγότερο -έως καθόλου- για την κάθοδο της Δημοκρατίας. Δεν θα έπρεπε να ψαχτούν περισσότερο για τη μορφή της Δημοκρατίας που παράγουν και που προσφέρουν στον πολίτη; Κάποτε ως αντίδραση οι πολίτες στρέφονταν προς τα Αριστερά, σήμερα κατευθύνονται προς την Ακροδεξιά -ενίοτε στον φασισμό. Το ζήσαμε πρόσφατα στην Ελλάδα με την είσοδο στη Βουλή των Ελλήνων της Χ.Α. Ούτε αυτό απασχόλησε / απασχολεί;

 

Στα καθ’ ημάς και στα επίκαιρα: Δεν ξέρουμε τι θα αποκαλυφθεί από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων -κι αν ποτέ θα μάθουμε την αλήθεια. Ωστόσο, νομίζω, ότι αποδεικνύεται η ύπαρξη ενός παρακράτους. Αλήθεια, πως γίνεται να συμβαδίζει η Δημοκρατία με παράνομους μηχανισμούς; Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλό μας.

 

Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Πάντοτε υπήρχε στην Ελλάδα παρακράτος. Πάντοτε υπήρχε (με ελάχιστες εξαιρέσεις) στην Ελλάδα πρόβλημα Δημοκρατίας. Παλαιότερα το παρακράτος φορούσε αμπέχονα -και σήμερα κοστούμι, μανικετόκουμπα και μαντήλι ποσέτ. Άλλοτε το παρακράτος χρησιμοποιούσε τρίκυκλα και σήμερα ψηφιακές εφαρμογές σε υπολογιστές και smart τηλέφωνα. Για ποιους λειτουργεί αυτό το περιβόητο παρακράτος; Ελάτε τώρα, μην έχετε απορία. Για τους ολίγους. Τους λιγοστούς της πολιτικής και της επιχειρηματικότητας. Δεν νομίζετε / νομίζουμε ότι το πολίτευμα μας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά από μια ολιγαρχική Δημοκρατία;