Οι σκασμένες σαμπρέλες του Σύριζα, τα καρπούζια του δημάρχου και τα όνειρα του ΠΑΣΟΚ

Τα όσα συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας, από τα πιο κωμικά έως τα πιο σοβαρά, δείχνει ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει μπει σε μια τροχιά κινητικότητας -ωστόσο με αθώρητο ακόμη το αποτέλεσμα. Εικασίες γίνονται, ευσεβείς πόθοι εκφράζονται, ευγενείς φιλοδοξίες εξωτερικεύονται, ελπίδες ανανεώνονται -και τίποτε παραπάνω. Το πολιτικό μας σύστημα παραμένει ακόμη στη θέση του, και στο βαθμό που αντιπροσωπεύεται στην κυβέρνηση, από πουθενά δεν φαίνεται ότι διαταράσσεται η πολιτική / κυβερνητική σταθερότητα. Συνεπώς, καλό θα είναι να αποφεύγονται υπερφίαλες προβλέψεις. Κι ας μην αγνοείται ότι το σύστημα μας, ξέρει να αυτοδιορθώνεται, να ανασκευάζεται, να επανακαθορίζεται -και τελικά να επιβάλλεται. Ας θυμηθούμε τους μεγάλους …ριζοσπάστες του τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό και εκείνους τους…επαναστάτες της Αριστεράς, από που ξεκίνησαν και που κατέληξαν. Αναφέρομαι στον Ανδρέα Παπανδρέου (αναμφισβήτητα χαρισματικού ηγέτη) και στον Αλέξη Τσίπρα. Ο πρώτος, του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», ήταν ο πρώτος που ως κυβέρνηση άρχισε να απορροφά τα κοινοτικά κονδύλια (και καλά έκανε), και που με μια νέα συμφωνία ανανέωσε την παραμονή των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Ο δεύτερος, που έγινε και αυτός πρωθυπουργός, υποσχόμενος πως θα έσκιζε μνημόνια και που θα έκανε την Ευρώπη να χορεύει τσάμικο -έγινε τελικά ο ευλύγιστος …χορευτής των μπαλέτων της Δύσης και των ΗΠΑ, και να αποτελεί το αγαπημένο παιδί δύο Αμερικανών προέδρων. Αυτά για την ιστορία…

 

Το υπάρχον πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται αποκατάσταση; Προφανώς και ναι. Δεν το λέω εγώ, το βροντοφωνάζει ο κόσμος δια της ηχηρής αποχής του από την δημοκρατική διαδικασία των εκλογών. Το σύστημα χρειάζεται θεσμούς και μηχανισμούς εξισορρόπησης. Ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση. Εναλλακτική επιλογή εξουσίας για τον πολίτη. Προφανώς, για την υπάρχουσα κατάσταση η μόνη που δεν ευθύνεται είναι η τωρινή κυβέρνηση. Τι φταίει η ΝΔ και ο πρόεδρος της, εάν οι πολίτες με την ψήφο τους (την περιορισμένη σε έκταση) απαξίωσαν όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα -και ανέδειξαν δύο φορές πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εναποθέτοντας σε αυτόν και τις κυβερνήσεις του τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο αύριο;

 

Κατ' ακολουθίαν, ο δρόμος για την διόρθωση / ανόρθωση του πολιτικού μας συστήματος περνάει από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η ΝΔ ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Οι ρωγμές και η φθορά της είναι ορατές. Δεν απολαμβάνει, για διάφορους λόγους, την εμπιστοσύνη των πολιτών όπως άλλοτε. Αυτό βέβαια δεν συνεπάγει ότι έχασε τελείως το πολιτικό της κεφάλαιο ή την πρωτοκαθεδρία της στο πολιτικό σύστημα -τουναντίον μάλιστα εξακολουθεί να είναι μακράν όλων των υπόλοιπων κομμάτων και να επιβάλλει απρόσκοπτα την ατζέντα της. Δημοσκοπικά ωστόσο δείχνει να χάνει την αυτοδυναμία της στις επόμενες εκλογές, κι αυτό είναι το θέμα της. Αλλά ακόμη είναι νωρίς να προδικαστεί ότι θα είναι εκτός εξουσίας στις επόμενες εκλογές. Όχι πως θα ανακτήσει μέχρι τότε το χαμένο έδαφος και θα κερδίσει αυτοδυναμία, αλλά όλα τα σενάρια θα είναι ανοικτά όταν στα δεξιά της θα υπάρχουν ακραιφνή δεξιά κόμματα, η δεξαμενή των οποίων θα συγκεντρώνει (όπως δείχνουν οι σημερινές δημοσκοπήσεις) ένα ποσοστό της τάξης του 20% των ψήφων. Ποιος αποκλείει το σενάριο της συνεργασίας της ΝΔ με ένα από τα υπόλοιπα δεξιά κόμματα; Εδώ ολόκληρη…

Αριστερά (Σύριζα) συνεργάστηκε με ένα σούπερ δεξιό κόμμα (Ανεξάρτητοι Έλληνες – Πάνος Καμμένος) και με όλες τις ψεκασμένες θεωρίες -και δεν θα μπορεί να συνεργαστεί ένα κεντροδεξιό κόμμα μ’ ένα δεξιό; Και μπορεί αυτή η συνεργασία να μην ταιριάζει στη χημεία του Κυριάκου Μητσοτάκη (σίγουρα), ποιος όμως λέει ότι αυτή η συνεργασία δεν μπορεί να περάσει με άλλον αρχηγό στο τιμόνι της ΝΔ;

 

Στην αντιπολίτευση, λοιπόν, περνάει το…μπαλάκι. Ποια αντιπολίτευση, στην μείζονα -στο Σύριζα; Ελάτε τώρα! Δεν υπάρχει πια αυτό το κόμμα. Ο δήθεν ιστορικός του ηγέτης την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια όταν είδε το καΐκι  του να έχει πάρει επικίνδυνη κλίση και πήγαινε κατευθείαν για φούντο. Κι έμειναν στο κατάστρωμα κάτι …τιτάνες της πολιτικής, δηλαδή κάτι σκασμένες σαμπρέλες εν είδει υποτίθεται  σωσιβίου, του τύπου Γεροβασίλη (όπως λέμε Θάτσερ, Μέρκελ!), Σκουρλέτη, Σπίρτζη, Πολάκη και λοιπών (όπως λέμε Αντενάουερ, Κολ, Μιτεράν!) -τι να πω, έλα Χριστέ και Παναγιά μου! Και αναρωτιέμαι, ο Stefanos, που κι αυτός λίγος φάνηκε, με όλα αυτά που του έκαναν οι…μανούλες της ίντριγκας, γιατί δεν τα βροντάει να σηκωθεί και να φύγει; 

 

Τι απομένει, το ΠΑΣΟΚ. Παίρνει μπροστά η μηχανή του. Στις εσωκομματικές εκλογές του έδειξε ότι διαθέτει πολιτικό πολιτισμό, πολιτική ατζέντα και πλειάδα ώριμων πολιτικών προσώπων -με εξαίρεση τον Χάρη Δούκα, έναν υπερβολικά βιαστικό και φιλόδοξο τύπο, αμετροεπή και αγνώμονα, που μόλις λίγους μήνες δήμαρχος Αθηναίων (χωρίς να έχει προλάβει να δείξει έργο και το τι αξίζει), πήραν τα μυαλά του αέρα και θέλησε να κουβαλήσει δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη, να είναι δήμαρχος και πρωθυπουργός μαζί!  Μακάρι, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ να πάει πολύ μπροστά προς χάριν της εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας και το καλό του τόπου. Ο πρόεδρος του που επανεξελέγη δεν είναι τίποτα από τα πιο αξιόλογα πολιτικά κεφάλαια που διαθέτει η χώρα, αλλά είναι πλέον αδιαμφισβήτητος στο χώρο του ΠΑΣΟΚ με την δεύτερη θριαμβευτική του επανεκλογή. Ο δρόμος του Νίκου Ανδρουλάκη προς την κορυφή θα είναι μακρύς και δύσκολος, χωρίς να είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα τα καταφέρει. Ίσως τα πράγματα να ήταν πιο εύκολα εάν στη θέση του ήταν ο Παύλος Γερουλάνος, ξεκάθαρος κεντρώος, αστός, κοσμοπολίτης, μετριοπαθής, οραματιστής -από εκείνες τις χρήσιμες προσωπικότητες που έχει ανάγκη ο τόπος. Ωστόσο, εάν ο επανεκλεγείς πρόεδρος επιχειρήσει μια πολιτική συμπερίληψη, να συμπεριλάβει δηλαδή στο πρόγραμμα του και την «ατζέντα» Γερουλάνου – Διαμαντοπούλου -δίνοντας τους πρώτη θέση στο κόμμα-, τότε θα έχει καλή πορεία. Ίδωμεν…