Τα «διαβατήρια» της Αριστεράς και του Αλέξη

Όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί φουμάρουν αρειμανίως τον καπνό του συστήματος και για το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών δεν υπάρχει πλέον δεξιά – αριστερά διαίρεση.

Με εξαίρεση ελάχιστες περιόδους, ανέκαθεν, από την Μεταπολίτευση και μετά το πολιτικό κλίμα ήταν τοξικό. Πάντα επικρατούσε, σε μικρή ή μεγάλη ένταση, ανάλογα και με την πολιτική εποχή, η οξεία κομματική αντιπαράθεση, η ακραία πόλωση, η διχόνοια, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός. Και που οδήγησαν όλα αυτά τα θεάρεστα; -μάλλον στο πουθενά, αφού η χώρα χρεοκόπησε πριν από λίγα χρόνια. Και αντί τα παθήματα να γίνονται μαθήματα, ο κακός πολιτικός εαυτός της χώρας  έρχεται και ξαναέρχεται συνεχώς στο προσκήνιο. Μπορεί -ποιος ξέρει;- να έχουμε στο αίμα μας την διχοστασία, τον σπαραγμό των πάντων και από τους χρόνους των μνημονίων τις θεωρίες συνωμοσίας. Φαίνεται (ενώ δεν είναι έτσι) ότι αυτά που μας χωρίζουν είναι περισσότερα απ’ αυτά που μας ενώνουν. Και αυτή τη διάσταση την συντηρούν τα κόμματα, λίγο πολύ όλα ανεξαιρέτως, με τους εκάστοτε αρχηγούς τους. Ενώ, πλέον, μάθαμε, ότι καμία ουσιαστική διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα στα υπάρχοντα αστικά κόμματα -του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί φουμάρουν αρειμανίως τον καπνό του συστήματος. Για το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών δεν υπάρχει πλέον δεξιά – αριστερά διαίρεση. Η μόνη πολιτική διαίρεση που υφίσταται στο πολιτικό σύστημα προέρχεται από το ΚΚΕ, το οποίο διαχρονικά και σταθερά ζει τον «μύθο» του, αυτό της πάλης των τάξεων, περιφέροντας το ως ένα κειμήλιο από μια άλλη εποχή. Οι όποιες διαφορές έχουν απομείνει είναι στις λεπτομέρειες, οι οποίες, ωστόσο, δεν είναι και τόσο ασήμαντες αφού ανάγονται σε προσωπικά οφέλη – στα οφέλη της τσέπης θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, όχι κατ’ ανάγκη κακοπροαίρετος. Τα χρήματα που διακινούνται στις αστικές δημοκρατίες κάτω από το τραπέζι είναι αμύθητα και για αυτό οι πάντες διεκδικούν ένα κομμάτι εξουσίας, τη νομή του κράτους. Κανείς δεν μπαίνει στην πολιτική για να γίνει φτωχότερος, αλλά για να βγει πλουσιότερος.

Αλήθεια, ποιες ιδεολογικές διαφορές υπάρχουν μεταξύ της ΝΔ και του πάλαι ποτέ κόμματος εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ; Καμία σας πληροφορώ, όπως κι εσείς άλλωστε έχετε καταλάβει. Σε επίπεδο οπαδών ή ψηφοφόρων και των δυο κομμάτων, τι τους χωρίζει; Τίποτα! Με πολλή πολιτική άνεση ο κόσμος της ΝΔ ψήφισε και ανέδειξε βουλευτές πρωτοκλασάτα πρόσωπα που προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ -μέχρι που ανέδειξαν σε βουλευτή και πρώην  γραμματέα της ΚΝΕ (Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας). Και με επίσης πολιτική άνεση ένα υποτιθέμενο αριστερό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκυβέρνησε με ένα ακραιφνώς δεξιό (ή ακροδεξιό) κόμμα, τους ΑΝΕΛ (Ανεξάρτητους Έλληνες). Μην το ψάχνουμε καλύτερα, γιατί όσο το ψάχνουμε όλο και περισσότερο θα απομακρυνόμαστε από δαύτους που συντηρούν για ίδιον όφελος τεχνητές κομματικές διαφορές. Όλο και περισσότερο ο κόσμος θα απομακρύνεται από τις εκλογικές διαδικασίες ή θα στρέφεται σε αντι – συστημικά κόμματα (τα γνωρίσαμε κι αυτά, άλλη πληγή κι αυτή). Και στις επόμενες εθνικές εκλογές η αντι – συστημική ψήφος (δυστυχώς) θα καθορίσει εν πολλοίς το αποτέλεσμα, όχι τόσο από αβελτηρία των ψηφοφόρων, όσο εξαιτίας της αναξιοπιστίας και της αθρόας κατάπτωσης των πολιτικών μας– κι ας ετοιμαζόμαστε, σαν χώρα εννοώ, για εκπλήξεις και αβεβαιότητες. Αν και είμαι σίγουρος ότι το αυτοτροφοδοτούμενο «σύστημα» θα βρει τη λύση, εάν δεν την έχει ήδη προετοιμάσει. Είπαμε, τα λεφτά της αστικής δημοκρατίας είναι πολλά -σιγά μην αφεθούν να πάνε χαμένα.

Καλώς ή κακώς, έτσι παίζεται πλέον το πολιτικό παιγνίδι και όποιος θέλει παίρνει μέρος. Όσοι από τους πολίτες δεν ακολουθούν τους όρους του -και είναι πολλοί, δεν τους παρεξηγώ που επιλέγουν άλλους δρόμους, ασχέτως εάν αυτοί οι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά. Ή, μάλλον οδηγούν στο χάος. Τις διαβήκαμε σχετικά πρόσφατα αυτές τις οδούς και δεν έβγαλαν σε κανένα ξέφωτο. Τι να κάνει ωστόσο ο πολύς κόσμος, χαμένα τα έχει με αυτά που βλέπει και που ακούει -και με αυτά που βιώνει στην καθημερινότητά του. Είναι σ’ αυτόν τον απογοητευμένο κόσμο να μην φωλιάσει η αγανάκτηση και να μην βρουν πρόσφορο έδαφος οι θεωρίες συνωμοσίας, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία του κάθε πολιτικάντη; Και τι μέλλει γενέσθαι; Και τι να ψηφίσουμε (όσοι ψηφίζουμε); Ότι και τις προηγούμενες φορές, σε όλα σχεδόν τα χρόνια της Μεταπολίτευσης -τον λιγότερο χειρότερο! Αυτή είναι η μοίρα της Ελλάδας, οι πολίτες να ψηφίζουν όχι τον καλύτερο για να διαχειριστεί τις ζωές του και την τύχη της Ελλάδας, αλλά τον πιο…ευπρόσωπο από τους χειροτέρους. Τον πιο επαρκή από ένα πολιτικό προσωπικό ανικάνων…

Είπα πριν ότι κανείς δεν μπαίνει στην πολιτική για να βγει φτωχότερος. Και ο Αλέξης Τσίπρας, γιατί βγαίνει και ξαναμπαίνει (συντόμως) στην πολιτική σκηνή; Στέρεψαν τα χρήματα και ποντάρουν στο άρμα του κάποιοι ολιγάρχες του πλούτου; Ή μήπως του έλειψε η δόξα; Τι να σας πω, άβυσσος η ψυχή των πολιτικών! Απλώς αναρωτιέμαι, τι καινούργιο έχει να μας πει απ’ αυτά που μας είπε (και έκανε) τότε που ήταν κυβέρνηση και πρωθυπουργός. Κι αν για αυτά που έκανε αποδοκιμάστηκε από τους ψηφοφόρους, γιατί ο λαός να τον εμπιστευθεί εκ νέου; Κι εάν εμφανιστεί με ένα νέο πολιτικό κοστούμι, πότε ήταν αυθεντικός και ειλικρινής, τότε ή σήμερα; Λέγεται, κι έτσι δείχνουν οι πρώτες δηλώσεις του, ότι αυτή τη φορά ιδεολογικά θα είναι πιο « κεντρώος» και λιγότερο «αριστερός». Το πράγμα σηκώνει κουβέντα. Κατ’ αρχάς, όταν κυβέρνησε υπήρξε αριστερός; Δεν θα το έλεγα. Αριστερός υπήρξε στα πολύ νεανικά του χρόνια και μέχρι να εισέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όταν πάτησε το πόδι του στην εξουσία, ένα - δύο πολιτικά ραπίσματα εκ του εξωτερικού προερχόμενα, άρκεσαν για να τον συνεφέρουν για τα καλά -και ανερυθρίαστα να δεχτεί να γίνει ο νέος «υπάκουος» της Δύσης και το αγαπημένο παιδί της Γερμανίδας καγκελαρίου -στο πρόσωπο του οποίου ο τότε Αμερικανός πρόεδρος (ο ίδιος που είναι και σήμερα) βρήκε την χώρα μας ως τον καλύτερο «στρατηγικό εταίρο» που είχαν ποτέ οι ΗΠΑ. Καθ’ υπόδειξη του ευρωπαϊκού συστήματος εξουσίας και συμφερόντων επέβαλε στην Ελλάδα ένα τρίτο μνημόνιο – εξίσου δυσβάστακτο με τα δύο προηγούμενα των κεντροδεξιών κυβερνήσεων- και, επίσης, κατ’ απαίτηση των νατοϊκών χωρών (Γερμανίας και Αμερικής) συνήψε  τη συμφωνία των Πρεσπών, δίνοντας στο γειτονικό κράτος το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», κάτι που αρνούνταν όλα τα προηγούμενα χρόνια όλες οι δεξιές ή σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, παρά τις αφόρητες ατλαντικές πιέσεις που δέχονταν κι εκείνες. Ωστόσο, να σημειώσω, ότι η συμφωνία των Πρεσπών, κατά την προσωπική μου άποψη ήταν σε γενικές γραμμές πολύ καλή, λύνοντας ένα θέμα που δεκαετίες ταλάνιζε την Ελλάδα και την διπλωματία μας, με τους εγχώριους…υπερπατριώτες να εκφράζουν εθνικούς κινδύνους, που εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκαν ανύπαρκτοι. Απλώς συντηρούνταν ένα κλίμα πόλωσης για κομματικά οφέλη, και τίποτα παραπάνω. Με τη συμφωνία των Πρεσπών, δεν κατέβηκαν σλαβικά φύλλα να καταλάβουν την Ελλάδα…!

Οι όποιες αριστερές ιδέες του Αλέξη Τσίπρα ναυάγησαν εν μια νυκτί άμα τη αφίξει του στην εξουσία, και μαζί με αυτές οι φαντασιώσεις για «άλλες θάλασσες» σε εκείνο το περιβόητο ταξίδι στη Ρωσία, με ένα γραφικό τύπο (Λαφαζάνης νομίζω λεγόταν) που μόλις αντίκρυσε τον Πούτιν, νόμιζε πως είχε μπροστά του τον …πατερούλη τον Στάλιν, και λίγο ήθελε να έπεφτε στα πόδια του και να τον προσκυνούσε. Και μόλις …φάγανε πόρτα από τον Ρώσο πρόεδρο -σιγά μη  χάλαγε τις εμπορικές σχέσεις του με την Γερμανία της Άνγκελα  Μέρκελ (άλλος ολιγάρχης του χρήματος κι αυτός)- μάζεψαν την ουρά κάτω από τα σκέλια τους και γύρισαν πίσω με άδεια χέρια και πανικόβλητοι. Και το σωσίβιο έπεσε στη σίγουρη θάλασσα, που αλλού, στην Ευρώπη…των τραπεζών. Και πήγαν περίπατο η «πρώτη φορά Αριστερά» και τα…ηθικά της πλεονεκτήματα. Πρόσφατα αποκαλύφθηκαν τι συνέβη εκείνη την περίοδο, στη κρίσιμη εκείνη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, και το πόσο φιλοευρωπαϊστής εμφανίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας. Επίσης αποκαλύφθηκε το σκεπτικό του για την επιλογή στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας του συντηρητικού πολιτικού, Προκόπη Παυλόπουλου. Όταν ο τελευταίος τον ρώτησε «γιατί επιλέγεις εμένα», ο Τσίπρας του απάντησε «για να βάλεις πλάτη στην Ευρώπη»…

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την Αριστερά του πρώην προέδρου του Σύριζα, αφού κι αυτός την εγκατέλειψε -και ευλόγως τίθεται το ερώτημα: Δεν μπορεί ένας πολιτικός να μετακινηθεί πολιτικά και ιδεολογικά; Προφανώς και μπορεί, κρίνοντας διαφορετικά το συμφέρον της χώρας. Τίποτα στη ζωή δεν μένει στάσιμο, και οι σκέψεις διαρκώς αλλάζουν. Συνεπώς, και ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να εμφανιστεί στην παρούσα πολιτική συγκυρία ως «κεντρώος». Κανείς δεν του αρνείται το δικαίωμα αυτό. Και δικαίωμα του είναι να λέει ότι «στη νέα εποχή δεν μπορούμε να μπούμε με παλιά διαβατήρια». Όμως, πως αυτή η πολιτική μετάλλαξη; Και εδώ σηκώνει το πράγμα συζήτηση. Και στο παρελθόν υπήρξαν πολιτικοί αρχηγοί που επανεμφανίστηκαν στο πολιτικό προσκήνιο με νέα ιδεολογική ταυτότητα και με άλλους πολιτικούς προσανατολισμούς. Αλλιώς ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου του 1981 και διαφορετικός του 1993. Αλλιώς ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του 1961 και του 1963 και διαφορετικός του 1974. Αναφέρομαι σε πολιτικά μεγάλα μεγέθη που ο πρώην πρόεδρος του Σύριζα ούτε στο απειροελάχιστο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους. Κι αυτά τα ασύγκριτα πολιτικά μεγέθη προκειμένου να μετατοπισθούν πολιτικά, χρειάστηκαν τον χρόνο τους -η πολιτική ζύμωση στη σκέψη ενός πολιτικού δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Ο Κ. Καραμανλής χρειάστηκε να παραμείνει εκτός Ελλάδας και εξουσίας κάπου έντεκα χρόνια, κι εκεί στο Παρίσι που ζούσε έκανε την αυτοκριτική του, διάβασε ιστορία και αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, επέκτεινε τις πολιτικές του επαφές του με προσωπικότητες της διεθνούς σκηνής, παρακολούθησε τα νέα πολιτικά ρεύματα που διαμορφώνονταν στην Ευρώπη, διεύρυνε τις εμπειρίες του και πολλά άλλα -όλα αυτά, επαναλαμβάνω μέσα σε έντεκα χρόνια. Και όταν οι συγκυρίες του επέτρεψαν και πάλι να κυβερνήσει την χώρα, το 1974, ήταν πράγματι ο φορέας μιας νέας πολιτικής. Και πιστευτός ο ίδιος και οι απόψεις του, όλα ζυμωμένα στην πολιτική πατίνα του χρόνου. Έτσι, ενώ το 1955 ήταν ο διορισμένος πρωθυπουργός από τον βασιλιά Παύλο, επί των ημερών της επανάκαμψης του, το 1974, καταργήθηκε η βασιλεία στην Ελλάδα, νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ, έγιναν κρατικοποιήσεις και πολλά άλλα. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να αναρωτηθούμε, πότε πρόλαβε ο Αλέξης Τσίπρας να μεταλλαχθεί πολιτικά; Και η νέα πολιτική του μετακίνηση, πόσο ειλικρινής θα είναι; Και νομίζω, πως το 2015 μπήκε στην πρωθυπουργία με «νέο διαβατήριο» -πότε πρόλαβε και πάλιωσε; Και το καινούργιο που χρειάζεται, όπως λέει, -μήπως είναι τίποτα πλαστό;

Ο Αλέξης έχει δύο πλεονεκτήματα, τα οποία όμως ενδέχεται να γυρίσουν σε βάρος του. Είναι ένας νέος άνθρωπος και έχει διατελέσει πρωθυπουργός. Συνεπώς, όπως φαντάζομαι πως το σκέπτεται, δεν μπορεί από τώρα να θέσει σε πολιτική / κομματική αποστρατεία τον εαυτό του και να μην είναι εκ νέου πρωταγωνιστής. Κι εδώ που τα λέμε, έχει και τα πολιτικά προσόντα και το ταλέντο του -με ένα σχεδόν άριστο επικοινωνιακό χάρισμα. Κι αυτά δεν ξέρω εάν επαρκούν για μεγάλους στόχους, κι αν αντέχουν μόνο για ένα πολύ μικρό διψήφιο ποσοστό στις επόμενες εκλογές. Η φιλοδοξία και η βιασύνη είναι κακοί σύμβουλοι. Εκλογές οι οποίες, σύμφωνα με τις τάσεις που επικρατούν διεθνώς και εσωτερικώς, θα αναδείξουν κυβέρνηση μέσα από τον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο -όχι κατ’ ανάγκη όμοια με την σημερινή και με τα ίδια πρόσωπα. Ίδωμεν -και μέχρι να δούμε ας έχουμε το νου μας. Στην …αγορά κυκλοφορούν και πλαστά χαρτονομίσματα -τα διακινούν και οι από εδώ και οι από εκεί.