Moonstruck: Tο ανώτερο φύλο και η ατυχία να γεννηθείς άντρας

Κάτι νύχτες με φεγγάρι, λοιπόν (στην άλλη του μεριά, κάποια μέρα ίσως συναντήσουμε τον Λουκιανό..), στα θερινά τα σινεμά, είδα το Moοnstruck (να το δεις, με τον Νίκο τον Cage, και μια πολύ κεφάτη Angelica Houston, φτου να πάρει, κάθε φορά που αναφέρομαι σε «αμερικανιά», θυμάμαι την «κατάρα» του Ουμπέρτο Έκο, πως «Το 70% όσων γνωρίζουμε προέρχεται από το Χόλιγουντ!»).
Eκεί, λοιπόν, σε μία κορυφαία στιγμή, η Ολυμπία Δουκάκη (αν θυμάμαι καλά) ρωτάει:

«Πες μου, αλήθεια, γιατί οι άντρες κυνηγούν τις γυναίκες;».

Του Μάριου Νόττα*

Aν και πολύ μικρότερος, η φράση μού έκανε εντύπωση. Αναζήτησα την απάντηση, ρωτώντας κάποιον που «ήταν του χεριού μου», και ήμουν σίγουρος πως «ήξερε». Εμένα. Και έκτοτε εμβρίθησα στην… παρατήρηση των δύο κύριων ρόλων του ζωικού βασιλείου. Ανδρας – γυναίκα.

Παρατήρηση (ή μάλλον εξαπάτηση) πρώτη: Η βιολογική ανωτερότητα του άνδρα (καθώς τρέχει γρηγορότερα, σηκώνει μεγαλύτερα βάρη κ.λπ.). Ανοησίες (Αν και το «παπαριές» θα ταίριαζε καλύτερα, συνέχισε να διαβάζεις για να καταλάβεις γιατί).

Όπως θα σε βεβαιώσει κάθε γενετιστής, ή ακόμα βιολόγος, καθώς οι ζωικές κατηγορίες εξελίσσονται, υπάρχει «εξειδίκευση» στα όργανα που εκτελούν τρεις ανάγκες: Την αναπαραγωγή, την εκβολή των υγρών περιττών ουσιών και την εκβολή των στερεών ή ημιστερεών περιττών ουσιών (τα γνωστά μας «νούμερο 1» και «νούμερο 2»). Ο άντρας, λοιπόν, έχει δύο όργανα για τις τρεις αυτές δουλειές. Η γυναίκα, ως εξελιγμένο είδος, έχει τρία. Φυσικά μπορούμε να προσθέσουμε την αντοχή στον πόνο, στην αιμορραγία, τον απείρως καλύτερο έλεγχο του θυμικού και πολλά ακόμα, αλλά δεν χρειάζεται.

Παρατήρηση δεύτερη: Βάσει Βίβλου, η Εύα φτιάχτηκε από το πλευρό του Αδάμ. Φυσικά, λοιπόν, αποτελεί το «νεότερο μοντέλο» ή τη μετεξέλιξή του. Άλλωστε είχε και υπαρξιακές ανησυχίες, όπως τεκμαίρεται από την ιστορία με το μήλο (!).

Παρατήρηση τρίτη: Αν κάθε ηδονή έχει μια κορύφωση (π.χ. στο φαγητό είναι στη διασταύρωση – σημείο τομής δύο καμπυλών, εκείνη της αισθητικής απόλαυσης με εκείνη της πείνας), τότε πότε έχουμε κορύφωση στη «σεξουαλική ηδονή»; (Προσοχή: Την εξετάζουμε στην ολότητά της).

Μη βιαστείς να απαντήσεις: Σίγουρα δεν είναι εκεί που φαντάζεσαι, όχι για τις γυναίκες τουλάχιστον. Και εκεί βρίσκεται το κλειδί στην απάντηση του ερωτήματος της τρίτης παραγράφου του παρόντος πονήματος: Γιατί το αρσενικό είδος «κυνηγάει τις γυναίκες» ή γιατί (στη συντριπτική του πλειοψηφία) ζητάει ματαίως και διαρκώς μία χιμαιρική «επιβεβαίωση».

Έχει να κάνει με την ολοκλήρωση του ταξιδιού. Και αυτό που είναι για έναν άνδρα σχεδόν αυτοσκοπός (sex), για το «αδύνατο» (τρομάρα μας) φύλο δεν είναι παρά η αρχή του ηδονικού happy traveller...

«Πώς το ’πες αυτό;». «Ποιο ταξίδι, δηλαδή;», σ’ ακούω να ρωτάς: Παιδιά, η απάντηση είναι στην επιστήμη των υπολογιστών, δηλαδή στο ανθρώπινο software. H «θητεία» μας (γεια σου, Μανώλη Ρασούλη, τον καλοδέχτηκες, άκουσα) υπόκειται σε έναν σχετικά απλό προγραμματισμό: Εκείνον της διαιώνισης του είδους. Και εδώ βρίσκεται η θεμελιώδης διαφορά των φύλων (καθώς και η «ατυχία να είσαι άντρας» του υπότιτλου): Το έχον μήτρα φύλο μετουσιώνει την «πράξη» σε μαγική δημιουργία ενός νέου έμβιου, λογικού, ένθυμου (και όχι αναγκαστικώς εύθυμου) οργανισμού. Ο ανάπηρος της ιστορίας μας, αυτός ο στερημένος, περιφερειακός, ψυχαναγκαστικά γονιμοποιός κηφήνας, μένει στην κυριολεξία με το… μόριο στο χέρι. Διότι ο ρόλος του τελειώνει. Ακριβώς όταν ο θηλυκός παρτενέρ φτιάχνει τις βαλίτσες του, αλλάζει επιδερμίδα, προσαρμόζει βιολογικά λογισμικό και λογισμητήρα για το ταξίδι της δημιουργίας νέας οντότητας, ο παρατηρούμενος, αν και σε πολλές περιπτώσεις συμμετέχει της «μετάλλαξης» μέσω της μαγείας της συντροφικότητας , στην πραγματικότητα ο ρόλος του είναι πλέον εκείνος του ευνούχου. Κοντολογίς: Δεν διαθέτει, ούτε και ποτέ θα αποκτήσει, τα οργανικά εφόδια για να απολαύσει το υπόλοιπο ταξίδι, που η σύντροφός του έχει μόλις ξεκινήσει.

Άρα τι του μένει; Σωστά μαντεύεις. Η ψυχαναγκαστική επανάληψη του “pleasure, so far..” δηλαδή του «πάμε άλλη μία, μήπως αυτή τη φορά, “φθάσω” λίγο μακρύτερα», μη γνωρίζοντας, μη αποδεχόμενος, στην ουσία, πως ανήκει στο υποδεέστερο, στερημένο, ατελές, «συνοδευτικό» είδος που λέγεται «άνδρας» ή «αρσενικό».

ΟΚ, με πίστεψες; Ας πρόσεχες, είμαι μεγάλος απατεώνας. Ή μήπως είναι πράγματι έτσι; (Ο υπογράφων χαμογελάει με νόημα).

*O Mάριος Nόττας (European Communication Institute) διευθύνει το ΠΜΣ 'Quality Journalism & New Technologies' Master of Arts.

**Φώτο: Ανδρέας Αθανασόπουλος