«Στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα»

Όταν κάποιος κάνει πολιτική ανάλυση, σε άλλους θα είναι αρεστός και σε άλλους όχι, ανάλογα την ιδεολογική ταυτότητα και το αν ευχαριστεί ένθεν και ένθεν. Προς αποφυγή λοιπόν των όποιων παρερμηνειών, ας διευκρινιστεί ότι γίνεται απόπειρα μιας πραγματιστικής προσέγγισης του εν γένει πολιτεύεσθαι του Έλληνα πρωθυπουργού.

 

Από τον Νικόλα Παπαναστασόπουλο*

 

Αδιαμφισβήτητα, λοιπόν, είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κανείς με τα όσα κάνει και λέει ο Αλέξης Τσίπρας, είτε είναι ιδεολογικά προσκείμενος σε αυτόν ή το αντίθετο, είναι βέβαιο ότι πρέπει να παραδεχτεί τις ικανότητες του Έλληνα πρωθυπουργού. Η σκηνική του παρουσία, η ρητορική δεινότητα και το συνεχές μανουβράρισμα αποτελούν τις ιδιαίτερες πτυχές που έχει αναπτύξει. Ο Αλέξης (Τσίπρας) συνεχώς εκπλήσσει (και για άλλους καταπλήσσει) τους γύρω του. Προς επίρρωση τούτου δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρώπη «πίνει νερό στο όνομά του». Οι Ευρωπαίοι τον θεωρούν τον πλέον ικανό εκφραστή της βούλησης τους, ενώ από την άλλη η πρόσδεση του στο άρμα των ΗΠΑ, τον έχει καταστήσει τον πλέον αξιόπιστο συνομιλητή στους εταίρους στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Συνάμα η εξωτερική πολιτική που επιδιώκει, έχοντας μακιαβελικά αφήσει τον Πάνο Καμμένο να ξιφουλεί δονκιχωτικά στους ανεμόμυλους της επιβίωσής του, δείχνει ότι θέλει να κλείσει μέτωπα, ικανοποιώντας τις επιδιώξεις που εκπορεύονται από τη Δύση. Δεδομένου του στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας είναι δύσκολο να τον ψέξει κανείς και ως εκ τούτου αυτό προκαλεί δυσκολίες στην (αξιωματική) αντιπολίτευση. Αν το τελικό πρόσημο θα αποβεί επ’ ωφελεία των εθνικών συμφερόντων, σε άψογα ελληνικά, θα του αποδώσουμε respect. Τα πράγματα όμως θα είναι έτσι; 

 

Μπορεί πολλά να του προσάψει κάποιος, για τις παλινδρομήσεις, τις κυβιστήσεις, τις (αυτά)πάτες του (η κυνική ανταπάντηση έχει να κάνει με την δις ετυμηγορία του ελληνικού λαού), αλλά και πάλι δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν τολμά. Αυτή η τόλμη του απορρέει από την (ευγενή) οίηση που συν το χρόνω, όντας σε θέση εξουσίας, αποκτά; Ή εκπορεύεται από άλλου είδους γεωπολιτικές διασφαλίσεις που έχουν να κάνουν με την επιλογή της στρατηγικής του πρόσδεσης; Η ιστορία θα δώσει τις όποιες απαντήσεις.

 

Πάντως στα εθνικά θέματα, η όξυνση με την Τουρκία αποβαίνει σε όφελός του. Πάντα σε συνθήκες έντασης ο λαός στρέφεται στην ηγεσία του και δείχνει ομοψυχία. Κάτι που άλλοι τεχνηέντως και άλλοι γνήσια στην κυβερνητική πλευρά επιδιώκουν. Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τη γλώσσα και το ύφος και του Πάνου Καμμένου, αλλά στο θυμικό του Έλληνα που έχει κουραστεί από τις προκλήσεις της Τουρκίας, η όποια ανταπάντηση «χαϊδεύει αυτιά». Από την άλλη, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί αλώβητο το πολιτικό του κεφάλαιο, απέναντι στην ελληνοτουρκική ένταση και επιδεικνύει ηγετικό προφίλ.

 

Στην οικονομία, παρά το όποιο προστατευτικό δίχτυ (εύσχημος όρος για την επιτήρηση), θα παρουσιάσει μια εικόνα εξόδου από την κρίση και τα μνημόνια. Συν τοις άλλοις, η σκανδαλολογία τον εξυπηρετεί, καθώς η δυσοσμία στην ατμόσφαιρα του φέρνει κέρδη στις δημοσκοπήσεις. Το δίλημμα στις εκλογές θα είναι περί «ψευτιάς» ή κλεψιάς, όπως φαίνεται ήδη από τους λόγους του. Επομένως ο Αλέξης Τσίπρας θα το πάει μέχρι τέλους, αξιοποιώντας το γεωπολιτικό παιχνίδι, στην πλευρά που έχει επιλέξει, και μεταφέροντας αυτή τη στήριξη στο εσωτερικό σκηνικό, ασκώντας πίεση ιδιαίτερα στην αξιωματική αντιπολίτευση που μονοπωλούσε τη δυτική πυξίδα της χώρας. Κατά κύριο λόγο, το φλερτ του με την παραδοσιακή ή για άλλους ακραιφνή δεξιά, δημιουργεί αν όχι ρήγματα, σίγουρα ψίθυρους στην ενότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στην προοπτική της για αυτοδυναμία. Όπως και να χει στο μυαλό του Αλέξη είναι η επόμενη μέρα των εκλογών. Και ήδη δείχνει ότι έχει προετοιμάσει το έδαφος για να λειτουργήσει ως καταλύτης των εξελίξεων.

 

*Ο Νικόλας Παπαναστασόπουλος είναι Μεταδιδακτορικός Συνεργάτης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το συγγραφικό του έργο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ι. Σιδέρης    

**Φωτο: Αθήνα 1958, Κουλουράδες