Νίκη Τζαβέλα: Χάσαμε χρόνο και χρήμα
Η κυρία Νίκη Τζαβέλα, υποψήφια ευρωβουλευτής με την ΝΔ, είναι από τις πιο αξιόλογες προσωπικότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Με πολιτική εμπειρία στην ελληνική Βουλή και θητεία στο ευρωκοινοβούλιο, ο λόγος της έχει βαρύνουσα αξία και προσφέρεται –είτε κανείς συμφωνεί είτε όχι, προς προβληματισμό. Ένας λόγος, που αν και μετριοπαθής, δεν διστάζει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και, βέβαια, να επισημαίνει μεγάλες αλήθειες. «Οι πολίτες νοιώθουν να μεγαλώνει η απόσταση από την πολιτική τους ηγεσία», θα πει στη συνέντευξη της στην Boulevard, μη δειλιάζοντας ακόμη να παραδεχτεί ό,τι η Ευρωπαϊκή Ένωση θυμίζει έναν ημιτελή ουρανοξύστη που δεν ξέρει κανείς αν θα ολοκληρωθεί ή αν θα γκρεμιστεί στο μέλλον. «Αν δεν αποκτήσει υπερεθνική οικονομική διακυβέρνηση θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα».
Στην συνέντευξή της στην εφημερίδα μας η κυρία Τζαβέλα αναφέρθηκε και στα Μνημόνια, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να τα αποφύγει «αλλά θα μπορούσαμε να πετύχουμε καλύτερους όρους όπως οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί». Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η άποψή της είναι ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες έχασαν χρόνο και χρήμα, προσθέτοντας: «Νομίζω ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ψευδολογίας και πολιτικού θράσους».
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί αναγνώστες, η κυρία Νίκη Τζαβέλα στην Boulevard.
Λίγες ημέρες πριν τις ευρωεκλογές η αίσθηση που υπάρχει –δεν ξέρω εάν συμφωνείτε, είναι ότι οι πολίτες δεν δίνουν την ανάλογη σημασία. Κι όμως θα έπρεπε γιατί από τους νέους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν στο Ευρωκοινοβούλιο και στην Κομισιόν θα παρθούν σχεδόν όλες οι αποφάσεις σε μείζονα θέματα που αφορούν την Ελλάδα –φυσικά και τα υπόλοιπα κράτη μέλη.
Oι Ευρωεκλογές ήταν πάντα εκλογές χαλαρής ψήφου και μειωμένης συμμετοχής όχι μόνον για την Ελλάδα αλλά για τις περισσότερες χώρες-μέλη της Ε.Ε . Όχι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα και στις εθνικές εκλογές για τις Δυτικές δημοκρατίες . Το βλέπουμε στα ποσοστά αποχής ή της αντιδραστικής ψήφου σε περίεργα μικρά κόμματα διαμαρτυρίας Νομίζω ότι οι πολίτες νοιώθουν να μεγαλώνει η απόσταση από την πολιτική τους ηγεσία ενώ αδιαφορούν γιατί δεν περιμένουν κάτι σημαντικό, κάτι που θα αλλάξει τη ζωή τους. Αν αυτή την τάση την μεταφέρετε σε υπερεθνικές δομές όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε εξηγείται η ακόμη μεγαλύτερη χαλαρότητα και το σήκωμα των ώμων: Τι με νοιάζει εμένα ;
Φταίει το γεγονός ότι στους πολίτες επικρατεί σκεπτικισμός για το ενοποιητικό εγχείρημα ή, και ακόμη αρνητισμός;
Έχετε δίκιο ότι λογικά είναι αντιφατικό να στεκόμαστε αμέτοχοι και άλλοι να αποφασίζουν για εμάς και το μέλλον μας. Αλλά υπερισχύει η συναισθηματική απογοήτευση που μετατρέπεται σε αδιαφορία. Όσο για τον ευρωσκεπτικισμό και τον αρνητισμό, φταίνε και οι δύο πολιτικές πλευρές. Και οι Βρυξέλλες -Στρασβούργο και οι εθνικές κυβερνήσεις με τα κοινοβούλια . Η Ευρωπαϊκή Ένωση θυμίζει έναν ημιτελή ουρανοξύστη που δεν ξέρεις αν θα ολοκληρωθεί ή θα γκρεμιστεί στο μέλλον.
Όμως και τα κόμματα «απαξιώνουν» τις ευρωεκλογές. Τις βλέπουν ως «πρόβα τζενεράλε» για τις εθνικές. Για να κερδηθούν εντυπώσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Αυτό ισχύει όταν οι ευρωεκλογές προηγούνται κατά μερικούς μήνες των εθνικών εκλογών και δεν μπορεί κανείς να το αποσυνδέσει πολιτικά. Είναι μια πανελλαδική κάλπη από την οποία βγαίνουν συγκεκριμένα αποτελέσματα και συμπεράσματα, δεν γίνεται αλλιώς. Το ίδιο έγινε και το 2014 και το 2009…Η απαξίωση κατά τη γνώμη μου , εστιάζεται στα ψηφοδέλτια και τις λογικές που επικρατούν κατά την διαμόρφωση τους. Ξέρετε η εκπροσώπηση των πολιτικών κομμάτων κάθε κράτους μέλους, είναι πολύ περιορισμένη αριθμητικά και θα περίμενε κανείς να επικρατεί η λογική «ότι και όποιος καλύτερος» γιατί οι απαιτήσεις είναι μεγάλες στο γήπεδο των Βρυξελλών. Δυστυχώς ισχύει μόνον εν μέρει….
Σας ανησυχεί ότι ακραίες δυνάμεις αναμένεται να καταγράψουν νίκη και αύξηση δύναμης εντός του Ευρωκοινοβουλίου –άρα μεγαλύτερη επιρροή σε σκληρές αποφάσεις για το μεταναστευτικό, τη φύλαξη συνόρων, τα ανθρώπινα δικαιώματα και πολλά άλλα;
Με ανησυχεί με μέτρο , δεν ανήκω σε αυτούς που βλέπουν «φαντάσματα» τους παρελθόντος να μας καταδιώκουν! Ασφαλώς η ακροδεξιά θα καταγράψει μεγαλύτερα ποσοστά αλλά όχι αυτά που προέβλεπαν κάποιοι πριν 5-6 χρόνια αν θυμάστε. Διαψεύστηκαν μία φορά θα διαψευστούν ξανά ως προς τη δυναμική των φασιστών…
Τώρα αντι να ξορκίζουν το κακό με τάχα μου προοδευτικά μαντζούνια, ας κοιτάξουν κάποιοι να διορθώσουν τις αιτίες που εξέθρεψαν την νέα ακροδεξιά στην Ευρώπη. Η ασφάλεια των πολιτών είναι το υπ αριθμόν 1 πρόβλημα και πάνω σ αυτό πατάει , βρίσκει έδαφος η ρητορική του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Το μεταναστευτικό συνδέεται με την ασφάλεια, όχι με το αν μπορεί ή δεν μπορεί οικονομικά μια Ευρώπη εκατοντάδων εκατομμυρίων να δεχτεί δυο τρία εκατομμύρια πρόσφυγες.
Η ενσωμάτωση είναι το δεύτερο αγκάθι καθώς οι διαφορετικές θρησκείες ιστορικά ήταν και παραμένουν ένα «τείχος» που χρειάζεται τεράστια προσπάθεια να γκρεμιστεί. Εδώ βλέπουμε παιδιά μεταναστών, δεύτερη και τρίτη γενιά Ευρωπαίων πολιτών πια , να ριζοσπαστικοποιούνται με μοχλό τη θρησκεία ή αντίστροφα , να στοχοποιούνται με βάση την θρησκεία. Αυτά πρέπει να συζητούνται ανοιχτά με ψυχραιμία και σοβαρότητα. Δεν ωφελούν ούτε οι εξορκισμοί ούτε ο στρουθοκαμηλισμός
Ο ηγεμονισμός της «γερμανικής Ευρώπης» προκάλεσε αντιδράσεις. Όχι αδικαιολόγητα. Σε Νότο και Ανατολική Ευρώπη. Μια ολόκληρη Ευρώπη υποτάχθηκε στα γερμανικά συμφέροντα. Αποτέλεσμα ήταν να φτωχοποιηθούν μεγάλα τμήματα πληθυσμού, να διευρυνθούν οι ανισότητες και πολλά άλλα. Μήπως χρειάζεται «νέο στρατήγημα» για την Ευρώπη; Θα συμφωνείτε, πιστεύω, ότι η Ευρώπη περνάει κρίση ταυτότητας.
Θα ξεκινήσω από το τελευταίο σας ερώτημα. Η Ε.Ε μετά το εγχείρημα του ευρώ και την μεγάλη διεύρυνση στην οποία περιλαμβάνεται και η ένταξη της Κύπρου μας , δεν έθεσε κάποιους υψηλούς στόχους για το μέλλον. Περάσαμε και περνάμε μια «διαχειριστική» περίοδο στην οποία ελάχιστα έχουμε να πούμε στα δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων για το αύριο της Ευρώπης. Η κρίση του 2009 έκανε ακόμη δυσκολότερη την κατάσταση καθώς φάνηκαν δομικές αδυναμίες , έλλειψη θεσμικών οργάνων και κέντρων λήψης αποφάσεων και το κυριότερο; Φάνηκε καθαρά ότι η αναβλητικότητα και οι τεράστιες καθυστερήσεις στον οδικό χάρτη της ενοποίησης όπως π.χ Ευρωπαϊκό ΥΠΟΙΚ με ενιαία πολιτική πρωτίστως για τα κράτη μέλη της ΟΝΕ, είχαν καταστροφικές συνέπειες.
Τώρα όπως όλοι ξέρουμε η φύση και η πολιτική απεχθάνονται το κενό. Και το κενό της ημιτελούς Ευρωπαϊκής κυβέρνησης στην μεγάλη κρίση του 2009 , κατέλαβε η ισχυρότερη χώρα η ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής Οικονομίας , η Γερμανία. Νομίζω ότι έπαιξε τεράστιο ρόλο το γεγονός ότι καγκελάριος ήταν η σιδηρά Αγκελα Μέρκελ… Και ναι ο Ευρωπαϊκός Νότος πλήρωσε πολύ ακριβά την «αδυναμία» του σε σχέση με τις ισχυρές οικονομικά χώρες του Βορρά καθώς το ευρώ λειτούργησε προς όφελος τους. Αλλά είναι μόνον η Γερμανία το πρόβλημα ή μήπως είναι το ημιτελές οικοδόμημα, ο ουρανοξύστης που λέγαμε στην αρχή; Κοιτάξτε για να το πω ωμά: Αν δεν προχωρήσει η ενοποίηση θα συμβούν τα ίδια ή και χειρότερα στην επόμενη κρίση. Η Ευρώπη είναι υπερεθνική οικονομία και σαν τέτοια ανταγωνίζεται τεράστιες ηπειρωτικές οικονομίες όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα.Αν δεν αποκτήσει υπερεθνική οικονομική διακυβέρνηση θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα…
Στο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό παιγνίδι που παίζεται επί ευρωπαϊκού εδάφους (με Ρωσία και Κίνα) επιβάλλεται η Ευρώπη για να προασπίσει τα δικά της συμφέροντα να σταθεί ενιαία; Θα τα καταφέρει;
Πρέπει να τα καταφέρει διαφορετικά θα επιστρέψουμε στο πρώτο μισό του Ευρωπαϊκού 20ου αιώνα από πλευράς γεωπολιτικών και γεωοικονομικών προβλημάτων. Δεν θα είναι βιώσιμη η σταθερότητα που εμείς γνωρίσαμε μεταπολεμικά . Τα Ευρωπαϊκά συμφέροντα πρέπει να είναι ενιαία σε κρίσιμους τομείς όπως τα ενεργειακά με τα οποία, όπως ίσως ξέρετε, ασχολήθηκα και στην προηγούμενη θητεία μου στο Ευρωκοινοβούλιο . Να σας φέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Τότε είχα προωθήσει μια ρεαλιστική και εφαρμόσιμης πρότασης που τώρα ελπίζω να ολοκληρώσω. Να συσταθεί το Ευρωπαϊκό Ενεργειακό Συμβούλιο Ανατολικής Μεσογείου. Προεδρεύουσα θα είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με μόνιμα μέλη την Ιταλία την Ελλάδα και την Κύπρο και θα κληθούν ως παρατηρητές όμορες χώρες στα ενεργειακά μας κοιτάσματα όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Αυτό είναι ένα απλό δείγμα ενιαίας Ευρωπαϊκής πολιτικής . Για να δημιουργηθεί η κουλτούρα της ενιαίας πολιτικής σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, οικονομικών σχέσεων κλπ χρειάζεται ένας οδικός χάρτης με μικρούς συνεχείς νέους στόχους. Όχι μια εντυπωσιακή ηχηρή απόφαση που δεν θα εφαρμοστεί τελικά , αλλά μικρά συνεχή βήματα. Κι αυτό απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από όλους.
Η θέση της ΝΔ στο νέο Ευρωκοινοβούλιο ποια θα είναι στην ραγδαία αυξανόμενη θέση για επιστροφή στο εθνικό κράτος;
Επιστροφή στο εθνικό κράτος όπως το ορίζαμε πριν την ΕΟΚ δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τεράστια πολυεπίπεδη ζημιά για τη χώρα . Μια ματιά στο Brexitπείθει και τον πιο αφελή για τις επιπτώσεις της επιστροφής στο παρελθόν όταν έχουν γίνει οι προσαρμογές στο μέλλον. Αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι τα εθνικά συμφέροντα υπηρετούνται άριστα και στις υπερεθνικές δομές αρκεί να ξέρει κανείς τι κάνει και γιατί το κάνει. Τι διεκδικεί, τι δίνει τι παίρνει και κυρίως με ποιό εθνικό στόχο . Νομίζω ότι η νυν κυβέρνηση είναι ένα κλασσικό παράδειγμα προς αποφυγήν σ αυτό το θέμα
Η ΝΔ υποστηρίζει για την προεδρία της Κομισιόν τον Μάνφρεντ Βέμπερ. Γιατί; Τι περιμένει από αυτόν; Ως κεντρικό πρόσωπο του «μπλοκ Σόιμπλε», ως επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, πρωτοστατούσε το 2015 για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Με συγχωρείτε αλλά δεν είναι καθόλου έτσι η ιστορία. Την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ την έπαιξαν στα ζάρια οι τότε κυβερνώντες με τον κ Τσίπρα επικεφαλής και τους κυρίους Βαρουφάκη και Λαφαζάνη σε ρόλους υπασπιστών . Η θεωρία των παιγνίων του Γιάνη με ένα «ν» και η θεωρία της επιστροφής στη δραχμή με το Νομισματοκοπείο να «κόβει» χρήμα , δεν ήταν ιδέες του Βέμπερ και του Σόιμπλε, ήταν δικές μας. Τώρα για να είμαι ακριβοδίκαιη η προτεσταντική -τιμωρητική αντίληψη του Βόλφανγκ Σόϊμπλε πράγματι υπήρχε, αλλά ποιος του έδωσε όλο τον πολιτικό χώρο να την ξεδιπλώσει ανοιχτά και να την βάλει στο τραπέζι;
Ξέρετε όσα έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2015 σφραγίστηκαν ως αληθινά , από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα αμέσως μετά το δημοψήφισμα. Η δική του στροφή των 180ο έσωσε την παρτίδα, ενώ η ΝΔ τότε, κράτησε μια πρωτοφανώς για ελληνικό κόμμα εξουσίας υπεύθυνη στάση στηρίζοντας τη συμφωνία στην οποία κατέληξε η τότε παραπαίουσα κυβέρνηση.
Όσο για τον Μάνφρεντ Βέμπερ ο ίδιος απάντησε ότι το να τον κατηγορούν με βάση την εθνικότητα του είναι ένας «παλιός στερεοτυπικός τρόπος σκέψης για την Ευρώπη» και ότι ως επικεφαλής του ΕΛΚ το 2015 είπε μόνον την αλήθεια. Ότι δηλαδή το Grexitήταν για όλους τους Ευρωπαίους της ΟΝΕ όχι μόνον για τους Γερμανούς μια ρεαλιστική πιθανότητα. Και σας ρωτώ ευθέως :Δεν ήταν; Αυτό δεν ήταν το planBτης τότε κυβέρνησης;
Πάμε λίγο στα πιο παλιά μιας και το 2009 ήσασταν ευρωβουλευτής. Το 2010 ήταν μονόδρομος η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ; Μπορούσε να αποφευχθεί και πως;
Η προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό διάσωσης στον οποίο μετείχε το ΔΝΤ. Διότι δεν υπήρχε Ευρωπαϊκός μηχανισμός ούτε σχέδιο ούτε τίποτε για μια ενδεχόμενη κρίση στην Ευρωζώνη αλλά υπήρχε ….Ευρω! Αυτά είναι τα παράδοξα που λέγαμε πριν και τα πληρώσαμε εμείς και οι άλλοι Ιρλανδοί, Πορτογάλοι Κύπριοι και Ισπανοί ακριβά .Εμείς πιο ακριβά απ όλους. Λοιπόν όπως αντιλαμβάνεστε από τη στιγμή που δεν υπήρχε αμιγώς Ευρωπαϊκή δομή, η συμμετοχή του ΔΝΤ ήταν απαραίτητη τεχνοκρατικά.
Τώρα για το αν μπορούσαμε να αποφύγουμε εντελώς τα Μνημόνια; Μάλλον όχι αν κρίνει κανείς από τις χώρες που μπήκαν μετά από εμάς. Πολύ καλύτερους όρους , φυσικά και θα μπορούσαμε να πετύχουμε όπως πέτυχαν οι Ιρλανδοί και οι Ισπανοί αλλά αυτό θα προϋπέθετε πολιτική ηγεσία που θα είχε το ανάστημα να