Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024 - 00:28

Οι αμυγδαλιές ανθήσαν

Σχεδόν τα πάντα γίνονται ηλεκτρονικά και διαδικτυακά, και μας λείπει η ανθρώπινη φωνή, η θερμή αγκαλιά, η ζεστή επαφή –με τους δικούς μας ανθρώπους.
Οι αμυγδαλιές, ευτυχώς, κι εφέτος ανθήσαν. Είδα δυο – τρεις στη γειτονιά μου και αναθάρρησα γιατί πολύ «μαυρίλα» έχει πέσει στη ζωή μας τους τελευταίους μήνες. Είδα και σπουργίτια να τσιμπολογάνε δεξιά και αριστερά κάτι σπόρους, και στο απέναντι μου πάρκο παιδάκια να παίζουν. Η «εικόνα» της αισιοδοξίας μου, δεν μπορώ να πω, κάπως βελτιώθηκεˑ και θυμήθηκα τον Καζαντζάκη «όσο υπάρχουν στον κόσμο παιδιά, λουλούδια και πουλιά, μη φοβάστε, όλα θα πάνε καλά». Λέτε; Μακάρι!
 
Πολλά είναι τα μαύρα σύννεφα που έχουν αποκρύψει τους ουρανούς μας. Κατ’ αρχάς η πανδημία που γέμισε με φόβο την ψυχή μας και που άδειασε την καθημερινότητά μας –όπως την είχε συνηθίσει ο καθένας από εμάς. Η περπατησιά μας έχασε την βεβαιότητά της –και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Σχεδόν τα πάντα γίνονται ηλεκτρονικά και διαδικτυακά, και μας λείπει η ανθρώπινη φωνή, η θερμή αγκαλιά, η ζεστή επαφή –με τους δικούς μας ανθρώπους.
 
Ο μικροέμπορος ανησυχεί για το μαγαζάκι του που το βλέπει με κατεβασμένα τα ρολά και σκίζεται το φυλλοκάρδι τουˑ ο κάθε μικρός αγωνιεί για τη δουλειά του –για το ψωμί των παιδιών του. Οι μεγάλοι ανησυχούν για τα χρήματά τους και οι μικροί αγωνιούν για τους συνανθρώπους τους. Όλων τα σχέδια έχουν τεθεί σε αναστολή –και κανείς τους δεν γνωρίζει το «για πόσο καιρό». 
 
Οι εμπνεύσεις κατέβηκαν από τους ουράνιους θόλους και έγιναν ελεημοσύνηˑ έγιναν κρατική αρωγή και επιστρεπτέα προκαταβολή. Με μπροστάντζες γίνεται ο κοσμάκης να πάρει πίσω τη ζωή του; Δυο ζωές χαθήκανε τη τελευταία δεκαετία. Η πρώτη, η καλύτερη και η πιο χυμώδης, ήταν αυτή των νέων ανθρώπων –που είδαν τη πολιτεία να τους αποτιμά γύρω στο πεντακοσάρικο, ίσα – ίσα για τα τσιγάρα και τα ναύλα τους –κι αν περίσσευε κάτι ελάχιστο για ένα σκαστό φιλί στον / στην σύντροφό τους. Η δεύτερη ζωή είναι αυτή που χάνεται στις ημέρες μας –ύπουλα και αθέατα. Ο λογαριασμός τώρα γράφεται κι όταν με το καλό φύγει η πανδημία και ζητηθεί πίσω ο βερεσές, πολύ λαός θα κολυμπήσει στη σκουριά και την αρμύρα. Πως αλήθεια σ’ ένα υπόλοιπο ζωής, γίνεται να κερδηθούν δυο χαμένες ζωές; Μπορούν να μας το απαντήσουν οι πομπώδεις πολιτικοί και οικονομολόγοι μας;
 
Το κράτος; Τι συζητάμε τώρα; Κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλάˑ αυτό που ήξερε από γεννησιμιού τουˑ να δανείζεται αιωνίως -σαν τον ουρανό και την θάλασσα με το απέθαντο γαλάζιο. Σάμπως αυτό θα ξεπληρώσει τα δανεικά, εμείς από την τσέπη μας.  Το δημόσιο χρέος της χώρας έχει εκτιναχθεί στα 338 δισ. ευρώ (μεγαλύτερο από την εποχή της χρεοκοπίας και των μνημονίων) κάπου στο 208% του ΑΕΠ (185 δισ. €)̀ˑ το δε ιδιωτικό χρέος ξεπερνά τα 240 δισ. ευρώ, κάπου στο 148% του ΑΕΠ. Όταν βγάζεις ένα και χρωστάς τριάμισι μπορεί ποτέ να ισιώσει η ζωή σου; Μήπως κι αυτό μπορούν να μας το απαντήσουν οι φωστήρες της οικονομίας;
 
Και η Αριστερά; Τι συζητάμε τώρα; Με τα λίγα που δεν τα βγάζει πέρα ένας μικρομεσαίος, αυτή ενοικιάζει βίλες που τις βρέχει το κύμα –και στέλνει τον χρεωμένο κοσμάκη, παίρνοντας την ευθύνη, να κολλήσει κορωνοϊό στις συγκεντρώσεις. Σάμπως αυτή θα μοιρολογήσει τα θύματα, τα φτωχικά σπιτικά θα κλάψουνε τους ανθρώπους τους.
 
Πολλά τα μαύρα σύννεφαˑ αλλά είπαμε, οι αμυγδαλιές ανθήσαν! Υπομονή. Καλή υγεία σε όλους σας.