Σαλτιμπάγκοι…

 

Οι ίδιοι ανιαροί άνθρωποι, με τις ίδιες πάλι «ξύλινες» μονότονες κουβέντες τους, με τις ίδιες πάντα ψεύτικες εξαγγελίες τους. Και πρέπει, κάποιους απ’ αυτούς, να τους ψηφίσουμε! Αυτό κι αν συνιστά διαστροφή. Βλέπετε, όμως, κάποιος πρέπει να κυβερνήσει αυτόν το τόπο. Δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητος. Και καλούμαστε στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση, σχεδόν αναγκαστικά, να επιλέξουμε κάποιον από την σωρεία των άχρηστων και των μετριοτήτων που απαρτίζουν το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας. Για μια ακόμη φορά το κριτήριο μας θα εστιαστεί στο ποιος θα είναι ο λιγότερο επιζήμιος για τη χώρα ή στο ποιος θα είναι λιγότερο βλάκας από τους υπόλοιπους της συνομοταξίας. Δεν μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά. Αυτόν τον θίασο έχουμε, με αυτόν θα παίξουμε -που έλεγε και ο Σεφέρης.

 

Η δυστυχία της Ελλάδας είναι, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις που υπήρξαν, ότι κυβερνάται από αναξιόπιστους πολιτικούς. Κοινώς σαλτιμπάγκους! Όχι πως σε αυτή την ευλογημένη χώρα δεν υπάρχουν σοβαροί - σοβαρότατοι άνθρωποι, αλλά το «σύστημα» τους έχει αποκλείσει -περιορίζοντάς τους στο περιθώριο. Και δεν τους ξέρουμε επειδή οι ίδιοι έχουν προτιμήσει την σιωπή, ηθελημένα να μην ενδιαφέρονται να εμπλακούν με την πολιτική (με το δίκιο τους) μήπως και λερωθούν από την κομματική βρώμα. Κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις είχε ασχοληθεί με τα κοινά.

 

Είχε διατελέσει και διευθυντής ραδιοφωνίας. Συγκρούστηκε με το πολιτικό σύστημα και αποχώρησε (μάλλον τον αποχώρησαν λοιδορούμενο). Σε συνέντευξή του στη Μαρία Ρεζάν, το 1984, θα πει: «Κινδύνευσα να γίνω γραφικός. Νομίζω ότι σώθηκα την τελευταία στιγμή. Έσωσα την σοβαρότητά μου και φυσικά απήλθα. Δια παντός. Δεν θέλω να ξανα – υπάρξω στα κοινά, διότι δεν πιστεύω ότι μπορούν να διορθωθούν».  

 

Λοιπόν, εμείς οι ψηφοφόροι καλούμαστε να επιλέξουμε αυτούς που το «σύστημα» έχει προηγουμένως προεπιλέξει για εμάς. Οι επιλογές μας είναι προκαθορισμένες. Σχεδόν χειραγωγημένες. Αυτή η στημένη διαδικασία ονομάζεται «ελεύθερη βούληση». Ονομάζεται «Δημοκρατία». Να συμφωνήσω ότι δεν υπάρχει άλλο καλύτερο σύστημα από το υπάρχον. Όλα τα υπόλοιπα είναι απάνθρωπα -κινούνται στη σφαίρα της ουτοπίας, του σκοταδισμού και του ολοκληρωτισμού. Ας μην τρέφουμε όμως ψευδαισθήσεις πως ζούμε σε πολίτευμα πλήρους δημοκρατίας -περισσότερο νομίζω σε καθεστώς ολιγαρχίας, μιας δημοκρατικής ολιγαρχίας εφόσον τυγχάνει της νομιμοποίησης δια της ψήφου των πολιτών. Σε καθεστώς δημοκρατίας δεν έχουν θέση παρακολουθήσεις αντιπάλων (τηλεφωνικές υποκλοπές) και απειλητικές / εκδικητικές φωνές τύπου Πολάκηδων. Δεν έχει θέση ένα ανάλγητο κράτος στο οποίο πνίγονται, απανθρακώνονται και σκοτώνονται εκατοντάδες πολίτες σε Μάνδρα, Μάτι και Τέμπη…

 

Έχει ευθύνη ο λαός; Προφανώς και έχει. Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αρμόζει. Αυτός την ψηφίζει. Ωστόσο «αθωώνεται» της κατηγορίας όταν το «σύστημα» του στερεί άλλες επιλογές -και το κυριότερο, όταν η κυβέρνηση τού αλλοιώνει την εντολή που της στέλνει δια της ψήφου του.

 

Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Έχω μπροστά μου το αρχείο μου και ξεφυλλίζοντας το, βρίσκω μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη, στην εφημερίδα «Ελευθερία», τον Ιούνιο του 1958. Αντιγράφω: «Ο λαός αυτός κατά κανόνα εκλέγει την ηγεσία του. Και όμως, όταν αυτή αναλάβει την ευθύνη της εξουσίας -είτε την αριστοκρατία εκπροσωπεί είτε την αστική τάξη είτε το προλεταριάτο-, κατά έναν μυστηριώδη τρόπο αποξενώνεται από τη βάση που την ανέδειξε, και ενεργεί σαν να βρισκόταν στο Τέξας ή στο Ουζμπεκιστάν!» Και συνεχίζει ο νομπελίστας ποιητής μας, «Από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος έως σήμερα, οι πολιτικές πράξεις, θα έλεγε κανένας, ότι σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για τη ζωή, και γενικότερα των ιδανικών που είχε διαμορφώσει ο Ελληνισμός μέσα στην υγιή κοινοτική του οργάνωση και στην παράδοση των μεγάλων αγώνων για την ανεξαρτησία του».

 

Βρήκα και μια συνέντευξη του μεγάλου μας σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου, στην εφημερίδα «Η Καθημερινή», το 2004: «Αισθάνομαι ξένος μέσα σε έναν κόσμο που δεν μπορώ να αποδεχθώ. Δεν μπορώ να ισορροπήσω. Η πολιτική δεν είναι πια ελπίδα. Η πολιτική έχει γίνει μια σκληρή συναλλαγή, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα οικονομικό παιγνίδι και δεν αφήνει περιθώρια για όνειρο».

 

Δεν νομίζω να υπάρχει πολίτης που να μην έχει καταλάβει ότι η πολιτική είναι περισσότερο ένα οικονομικό αλισβερίσι -και λιγότερο μια λειτουργική διαδικασία προς όφελος των πολιτών. Ένα οικονομικό αλισβερίσι μεταξύ κράτους και μιας μικρής ομάδας ισχυρών επιχειρηματιών / επενδυτών καθώς και ιδιοκτητών μέσων ενημέρωσης (οι οποίοι τυγχάνουν επίσης μεγαλοεπιχειρηματίες). Όλοι αυτοί σε αγαστή σχέση  με δυο – τρία πολιτικά «τζάκια» αποτελούν το λεγόμενο «σύστημα», το οποίο διαφεντεύει τον τόπο και μοιράζεται όλο το χρήμα. Νταβατζήδες τους είχε αποκαλέσει κάποτε ένας πρωθυπουργός, χωρίς όμως κι αυτός να καταφέρει να τους θέσει εκτός του παιγνιδιού. Όταν επιχείρησε να τους βάλει χέρι, έσπασε τα μούτρα του. Εντάξει, ο λαός, σε όλο αυτό το οικονομικό παιγνίδι δεν μένει τελείως στην …απέξω. Από το μεγάλο φαγοπότι του «συστήματος», όλο και κάποιο απότριμμα θα περισσέψει -για να δοθεί στον πολίτη. Πως αλλιώς το «σύστημα» θα του ξαναπάρει την ψήφο; Φίλος μου πανεπιστημιακός μου έχει πει, ότι μετά από μελέτη που είχε κάνει, κατέληξε στο συμπέρασμα πως εάν τα χρήματα (κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια) που είχαν εισρεύσει στην Ελλάδα από τα κοινοτικά ταμεία διοχετεύονταν σε παραγωγικές επενδύσεις, η χώρα μας θα είχε την καλύτερη οικονομία της Ευρώπης και τους υψηλότερους μισθούς. Αντί όμως της καλύτερης οικονομίας, η Ελλάδα φαλίρισε, δανείστηκε, μπήκε σε Μνημόνια και φτωχοποιήθηκαν τα 2/3 των κατοίκων της. Και εξακολουθεί να δανείζεται, έχοντας φτάσει το χρέος της πάνω από 400 δισεκατομμύρια ευρώ -πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ήταν την εποχή της χρεοκοπίας της. Κι αν προστεθεί και το ιδιωτικό χρέος (σε τράπεζες, εφορίες κ.λ.π.), κάπου 250 εκατομμύρια ευρώ, αντιλαμβανόμαστε όλοι μας το τι μας περιμένει.

 

Μην τρέφουμε αυταπάτες όταν βλέπουμε ένα κόμμα να θέλει να διατηρήσει ή να κατακτήσει την εξουσία πάση θυσία. Πολύ απλά να το πω, όταν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, να είστε σίγουροι ότι έχει υπεισέλθει η κατάχρηση και η διαφθορά, και στη μέση βρίσκεται το μαύρο χρήμα.

 

Η αποχή και η άκυρη ψήφος δεν είναι η λύση -χωρίς να είναι αδικαιολόγητοι όσοι επιλέξουν αυτόν τον δρόμο. Ούτε η ψήφος διαμαρτυρίας είναι λύση. Το «έργο» το είδαμε το 2012 και μετά, όπου απέκτησαν εξουσία και δύναμη κάτι απίστευτοι τύποι. Μέχρι και ναζιστές μπήκαν στη Βουλή των Ελλήνων. Δεν χρειάζεται να ξαναζήσουμε αγωνίες και περιπέτειες. Με τον θίασο που έχουμε, μ’ αυτόν θα παίξουμε. Και ο Θεός βοηθός! Άλλωστε απέχουμε πολύ από το να έχουμε την πολυτέλεια να εκλέξουμε έναν Ηγέτη. Διαχειριστές και διεκπεραιωτές εκλέγουμε. Από τους πολιτικούς σαλτιμπάγκους ας εκλέξουμε τον καλύτερο. Αυτόν που θα μας δώσει τα περισσότερα ψίχουλα, απ’ αυτά που θα πέσουν από το τραπέζι του «συστήματος». Τι να κάνουμε, συνηθίσαμε να ζούμε και με αυτά! Και σε κάθε περίπτωση ας ψηφίσουμε με γνώμονα το «εμείς» και όχι με το «εγώ». Στη βάση, ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός θα εργαστούν περισσότερο για την Ελλάδα και το δημόσιο συμφέρον -και λιγότερο για τα δικά μας προσωπικά (ρουσφετολογικά) συμφέροντα. Ανάμεσα στην αφθονία των πολιτευτών, σε όλα τα κόμματα, υπάρχουν, έστω ελάχιστες, κάποιες «καθαρές μονάδες». Ας ψάξουμε να τις βρούμε και να τις υπερψηφίσουμε.   

 

Οι εκλογές μοιάζουν με τοπίο στην ομίχλη. Ελλοχεύει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας. Αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και αυτό μας λένε οι πολιτικοί μας ταγοί -θέτοντας ο καθένας τους δυσκολοκατόρθωτους όρους σχετικά με σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Ας αφήσουμε στην άκρη το τι λένε προεκλογικά. Την επομένη των εκλογών, θα έχουν άλλες θέσεις. Κι άλλες φυσικά βλέψεις. Δεν θα αφήσουν να τους φύγει η εξουσία μέσα από τα χέρια τους. Και νομίζω ότι το «σύστημα» όλο αυτόν τον καιρό δεν έχει μείνει άπραγο. Έχει έτοιμη νομίζω την λύση. Επείγεται και πιέζεται από τον διεθνή παράγοντα να κλείσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Να κλείσει τα θέματα του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ίδωμεν…