Ζούμε θαυμάσιες ημέρες

Το φάντασμα της πάλης των τάξεων μεταβάλλεται σε τουριστική ατραξιόν για πολυπληθή γκρουπ κοινωνιολόγων ανά τον πλανήτη

Ζούμε θαυμάσιες ημέρες, είναι αλήθεια. Ο θαυμάσιος ελληνικός ήλιος πυρώνει τις θαυμάσιες ελληνικές πέτρες που βρέχονται από τη θαυμάσια ελληνική θάλασσα και κάτω από ένα θαυμάσιο ελληνικό κυπαρίσσι ο θαυμάσιος Έλληνας αναπολεί το θαυμάσιο ελληνικό χρέος που επιτέλους αντιμετωπίστηκε θαυμάσια. Και τις θαυμάσιες ζωές όλων που τις πήρε η νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, τις πήρε η καταχνιά και τις έκρυψε πίσω από την τεράστια οροσειρά της θαυμάσιας ελληνικής αξιοπρέπειας. Με το θαυμάσιο ελληνικό σίριαλ «Αναζητούνται εχθροί επειγόντως» να συνεχίζεται σε εξίσου θαυμάσιους ρυθμούς…

Παγιδευμένοι μεταξύ της ειρωνείας και της πραγματικότητας, μεταξύ της αποτυχίας των παραδοσιακών εργαλείων εξήγησης της καθημερινότητας και του αλλοιωμένου ιδεολογικού οράματος, μεταξύ του υπαρξιακού / ιδεοληπτικού ψυχαναγκασμού και της ανάγκης να δούμε και να διαβάσουμε με προσοχή τους αριθμούς, όχι τα νούμερα. Μα ένα από τα χειρότερα δεινά της νέας ελληνικής τραγωδίας δεν είναι ότι και αυτή τη φορά η ελληνική κοινωνία θα νομίσει ότι είναι η Κορύφωση που θα οδηγήσει στη Λύση, αλλά όλα αυτά που προκύπτουν από τις Πράξεις της τραγωδίας. Που και αυτά οδηγούν στο ίδιο σίριαλ με την προηγούμενη παράγραφο «Αναζητούνται εχθροί επειγόντως».

Το μεσημέρι της 14ης Ιουλίου 2015 δεν ήταν ιδιαίτερο ζεστό. Το πιο καυτό μέρος της Ελλάδας ήταν η είσοδος του Κοινοβουλίου όπου δημοσιογράφοι από όλον τον κόσμο βαστώντας πολύχρωμα μπουκέτα από μικρόφωνα αδημονούσαν για «μια κάποια δήλωση» από όλους όσοι προσέρχονταν για να γράψουν ο καθένας με τον τρόπο του ακόμα ένα κεφάλαιο –άσπρο, μαύρο ή γκρίζο, κανείς δεν ήξερε- στη νεότερη ελληνική πολιτική ιστορία. Σε εκείνο το πλατύσκαλο έχουν γραφτεί τα πάντα, όπως συμβαίνει σε όλα τα ιστορικά μάρμαρα αυτής της χώρας.

Η πρώτη κουβέντα, άθλια διασκευασμένη και προσαρμοσμένη στις «τσάτρα – πάτρα» επικοινωνιακές ανάγκες του ανήκουστου που συνέβη, ήταν το «πραξικόπημα των Βρυξελλών». Κασετοποιημένες φωνές προβεβλημένων στελεχών αλλά έτσι γίνεται πάντα. Όταν η εξήγηση της πραγματικότητας με όρους πολιτικής λογικής αλλά και ηθικής απειλεί τα θεμέλια του ιδεολογικού σου σπιτιού τότε καταλήγεις να αναδιαμορφώνεις ολόκληρο το φάσμα του γλωσσικού αυτισμού: επαναλαμβάνεις μονίμως το ίδιο μοτίβο, δύσληπτο για τους άλλους αλλά εσένα σε έχει βολέψει καθώς είναι αυτό που έχεις αντιληφθεί από ό,τι κι αν έχει συμβεί γύρω σου…

Οι κακοί οι ξένοι, οι Ευρωπαίοι, αυτοί που δεν στύλωσαν τα πόδια σε ατοπήματα τύπου «Ολανδρέου», αλλά ανέδειξαν μία από τις σημαντικότερες πτυχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Εκτός βεβαίως από την κυβέρνηση της Γερμανίας, η στάση της οποίας φλέρταρε με τον χαρακτηρισμό «ντροπή της Ευρώπης» σκοτώνοντας μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο ό,τι με κόπο έχει χτίσει για δεκαετίες στο πεδίο της διεθνούς διπλωματίας αυτή η χώρα, αποζητώντας την ταπείνωση και τον εξευτελισμό της Ελλάδας. Κάτι που πράγματι θα μπορούσε να είναι το υπαρκτό αντικείμενο ενός δημοψηφίσματος, δικαιολογώντας σε μεγάλο βαθμό την πρωθυπουργική επιλογή με το απρόβλεπτο αποτέλεσμα.

Εμείς, όμως, ο υπέρτατος κι εκλεκτός από την Ιστορία λαός, ανεξαρτήτως από τα παραπάνω, βλέπουμε παντού μόνο συνωμοσίες. Δεν βλέπουμε κυνικούς και ανίκανους νάρκισσους, φούσκες του συστήματος και της νομιμοποίησης της μούντζας ως πολιτικού επιχειρήματος (βλ. αγανακτισμένους με ομιλητή τον γνωστό εαυτούλιακα της ελληνικής πολιτικής σκηνής να αγορεύει ανεβασμένος σε σκαμπό που είχε κουβαλήσει από το σπίτι του, όπως την καρεκλίτσα που κουβαλούσε η θεία η Μαριγώ στον εσπερινό…). Δεν βλέπουμε άπειρους (λογικό) και εγκλωβισμένους (λογικό) σε μονομανίες και ιδεοληψίες (παράλογο) πρωθυπουργούς που οδηγούν έναν λαό στην ύψιστη δοκιμασία της δημοκρατίας, στο δημοψήφισμα, με την ίδια ευκολία που κάνουν αναβάθμιση στο iPhone. Βλέπουμε τους προσωπικούς μας προφήτες στον ύπνο μας να μας λένε ότι το 61% δεν είναι αποτύπωση της θολούρας της ελληνικής κοινωνίας που έρχεται από παντού (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, στρατευμένα ΜΜΕ, αυτόκλητους διανοητές και άλλους) αλλά είναι… ταξική ψήφος. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι το φάντασμα της πάλης των τάξεων, στις παρούσες συνθήκες, μεταβάλλεται σταδιακά σε τουριστική ατραξιόν για πολυπληθή γκρουπ κοινωνιολόγων από ολόκληρο τον πλανήτη.

Πληρώνουμε τα συνθήματα και τις κραυγές. Πληρώνουμε τη διαδικασία κατασκευής εχθρών, την ασυνεννοησία, την άτακτη φυγή της λογικής μπροστά σε κάθε υπόσχεση, σε κάθε βόλεμα. Ελπίζοντας να βρεθεί μια κάποια άκρη, μια κάποια λύση εκπαιδεύοντας εαυτούς και αλλήλους να ζούμε «χωρίς βαρβάρους», ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από το διήγημα του Παπαδιαμάντη «Χαλασοχώρηδες», στο οποίο κατακεραυνώνει τους πολιτευτάδες με τις υποσχέσεις και τις πελατειακές τους παρέες. Δηλαδή, όλο αυτό «το κακό το ριζικό μας».

«Ο Θεός μας ελυπήθη και δεν παρεχώρησε να γεννηθεί επιφανής τις εδώ, εσκλήρυνε δε την καρδία μας και δεν εδέχθημεν εισβολήν ξένου υποψηφίου. Ιλιγγιώ να φαντασθώ τι θα εγίνετο. Όλοι οι πορθμείς θα εγκατέλειπον τας λέμβους των, οι κυβερνήται θα έρριπτον έξω τα πλοία των, οι ναυπηγοί θα επετούσαν τα εργαλεία των και θα εζήτουν δημοσίας θέσεις. Διότι μη νομίσης ότι η θεσιθηρία γεννάται μόνη της. Τα δύο κακά αλληλεπιδρώσιν. Η ακαθαρσία παράγει τον φθείρα και ο φθειρ παράγει την ακαθαρσία. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν…"  Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι θαυμάσια μόνο η εποχή μας…