Την ώρα της κάλπης

Κάθε εκλογική διαδικασία συνιστά μια κορυφαία πολιτική πράξη, καθώς μέσω αυτής εκφράζεται η λαϊκή κυριαρχία και τη στιγμή αυτή (των εκλογών) οι πολίτες έχουν την εξουσία, αποφασίζοντας για το ποιος θέλει να τους κυβερνήσει.

Από τον Νικόλα Παπαναστασόπουλο*

Στην ελληνική πραγματικότητα, στην εποχή των μνημονίων, τα εκλογικά αποτελέσματα και οι κυβερνήσεις που εξελέγησαν δεν στάθηκαν ικανές να δώσουν μια διέξοδο στο τούνελ της ύφεσης και της συλλογικής κατάθλιψης. Παρά τα όσα ελέχθησαν στην προεκλογική περίοδο, τα κόμματα κατόρθωσαν να αποστούν από τις δεσμεύσεις τους και ουσιαστικά να ακολουθήσουν έναν ακριβώς αντίθετο ή έστω παραλλαγμένο βηματισμό από τα προγράμματά τους.

Είναι γνωστά τα γεγονότα που ακολούθησαν, μετά την προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου στις Κάννες και την απόπειρα για δημοψήφισμα, την άνοδο του Α. Σαμαρά στην εξουσία σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, και τελικά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, το δημοψήφισμα που προκάλεσε, αλλά και την προκήρυξη των εκλογών του Σεπτεμβρίου. Και ενώ κάθε φορά ο Έλληνας καλείτο να αποφασίσει για την ελπίδα και την προοπτική (όπως άλλα κράτη που ακολουθώντας τις αντίστοιχες επιταγές των δικών τους προγραμμάτων μπόρεσαν και ορθοπόδησαν), είτε αυτό δεν κατέστη εφικτό είτε προκαλούσε την αντίδραση της Ευρώπης και των εταίρων.

Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου θα είναι άραγε μια από τα ίδια ή θα μπορέσουμε ως χώρα να βαδίσουμε με εθνική προοπτική, σε καθεστώς όχι υποτέλειας αλλά συνεργασίας με τους Ευρωπαίους εταίρους μας; Ή συνέχεια θα φαίνεται ότι δεν μπορούμε να είμαστε αξιόπιστοι και αυτεξούσιοι στις όποιες επιλογές και θα πρέπει συνέχεια να μας δείχνουν το δάχτυλο για την εκάστοτε αξιολόγηση και ελάφρυνση του χρέους; Με άλλα λόγια, θα μπορέσουμε να πείσουμε ως χώρα ότι ναι μεν δανειζόμαστε και θα επιστρέψουμε τα δανεικά, ακολουθώντας και βελτιώνοντας σε επιμέρους σημεία τη συμφωνία που έχουμε υπογράψει, αλλά και ότι οι ίδιοι αναρρώνουμε από το κρεβάτι του ασθενούς; Αναμφίβολα, η χώρα μετά τις εκλογές καλείται να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα και να μπορέσει να βελτιώσει τους όρους και τις συνθήκες των πολιτών που τα τελευταία χρόνια βιώνουν τις επιλογές και τις ιδεοληψίες όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Το πολιτικό προσωπικό δεν φαίνεται πάντως να βάζει μυαλό και η διχόνοια και ο διχασμός καλά κρατούν. Αντί να συνεννοηθούμε σε εθνικό επίπεδο, προτιμούμε να πηγαίνουμε και να αποδεχόμαστε τις εντολές που υπαγορεύονται, καθώς δεν μπορούμε να ομονοήσουμε μεταξύ μας. Οι πολιτικές δυνάμεις επιλέγουν ή τεχνηέντως λένε φοβούμενες το πολιτικό κόστος ότι καθετί κακό μας επιβάλλεται από τη συμφωνία του Μνημονίου. Αρνούμενες να δουν τον καθρέπτη της αλήθειας ή της γύμνιας τους αποφεύγουν την εθνική συστράτευση και συνεννόηση ή την επικαλούνται προσχηματικά και όχι ουσιαστικά.

Αν πραγματικά, όπως διατυμπανίζουν αυτάρεσκα οι πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν το καλό των Ελλήνων πολιτών, ας επικεντρωθούν στα πραγματικά προβλήματα της χώρας, εξηγώντας το τι σημαίνει το Μνημόνιο. Κυρίως ποια είναι τα σημεία που πρέπει απαρέγκλιτα να τηρηθούν και ποια είναι αυτά που μπορούμε από μόνοι μας να θέσουμε τις βάσεις της αναπτυξιακής μας πορείας.
Καθετί άλλο θα φαντάζει για άλλη μια φορά εμπαιγμός των πολιτών - και για να θυμηθούμε μια περιβόητη φράση- φενακισμός της συνείδησης.

*Ο Νικόλας Παπαναστασόπουλος διδάσκει στη Σχολή Εθνικής Άμυνας

Φωτό: Ναύπλιο/Γιάννης Λιάκος