Λεπτομέρειες…

Όταν ακούω να εκφέρεται το ρήμα «σιχαίνομαι» ως ψόγος για ανθρώπινη συμπεριφορά, κουμπώνομαι. Υποψιάζομαι ότι διαθέτει μεγάλα αποθέματα πικρίλας και δυσανεξίας εκείνος που μιλάει έτσι…

Όταν βλέπω τα χείλη των διεθνών (ποδοσφαιριστών κ.ά.) σφαλισμένα την ώρα που ανακρούεται ο Εθνικός Ύμνος, με πλημμυρίζει απογοήτευση. Μα δεν βρίσκεται ούτε ένας από τους ιθύνοντες να υπενθυμίσει το αυτονόητο στα παιδιά αυτά; Εκτός κι αν θεωρείται αποτύπωμα… εθνικισμού το να γνωρίζεις και να ψάλλεις τον Εθνικό Ύμνο.

Όταν διαβάζω κείμενα ομοδόξων, γεμάτα επιθετικές κοινοτοπίες, ενστικτωδώς αποζητώ ήσυχα, τεκμηριωμένα και καλογραμμένα κείμενα αλλοδόξων, ακόμη κι αν διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως με τις απόψεις τους.

Όταν μυρίζουν ταβέρνα τα ρούχα κάποιου, αποφεύγω τις κουβέντες μαζί του. Τον διαγράφω. Υποψιάζομαι γενικευμένη μούχλα.

Όταν ακούω σε υψηλών απαιτήσεων ραδιόφωνα (όπως το Τρίτο) να εξαντλείται ολόκληρη η εκπομπή στην ανάγνωση ποιημάτων, υποψιάζομαι «δουλειά στο γόνατο». Δηλαδή, έλλειψη στοιχειώδους προετοιμασίας με διανοουμενίστικο περιτύλιγμα και άλλοθι.

Όταν περισσεύει ο λυρισμός, εκφραστική αδυναμία -ή άλλο τι, εξίσου προβληματικό- αποτυπώνεται. Το σκέφτομαι συχνά (και) για δικά μου κείμενα…

*Φωτό: Νίκος Καρτάλιας