Ένα μεγάλο... αριστερό καλοκαίρι

Η εποχή μας μοιάζει με το τέλος του μεγάλου παραμυθιού και την έναρξη ενός άλλου. Η εναλλαγή των μύθων έχει ένα μεγάλο κοινό και αυτονόητο χαρακτηριστικό: Την οικειοθελή απομάκρυνση από την πραγματικότητα και την κατασκευή μιας άλλης παράλληλης πραγματικότητας που θα πληροί την προϋπόθεση της συλλογικής αυταπάτης. Όσο και αν θέλουμε να ισχυριζόμαστε ότι ζούμε το τέλος της ευμάρειας και της αυταπάτης που αυτή είχε οικοδομήσει στις ζωές όλων μας, επί της ουσίας ζούμε την κατάργηση της παλιάς και το χτίσιμο μιας νέας αυταπάτης.

Μπορεί να συνηθίσαμε -με πολλή βία- στην αλλαγή πολλών από τις παλιές μας συνθήκες εντούτοις αρχίζουμε να συνηθίζουμε σε κάτι άλλο. Στον βολικό επαναπροσδιορισμό βασικών εννοιών της καθημερινότητας, κοντολογίς στην απόλυτη κυριαρχία των ευφημισμών. Σύμφωνα με τα λεξικά, ευφημισμός σημαίνει το «σχήμα λόγου στο οποίο αντικαθίσταται μια δυσοίωνη, απαγορευμένη ή γενικά πολύ αρνητικά φορτισμένη λέξη ή φράση με μια άλλη που έχει εντελώς αντίθετη σημασία». Και εδώ εστιάζεται το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης της σημερινής κυβέρνησης.

Να πείσει κατά κύριο λόγο τον ίδιον της τον εαυτό ότι ο δρόμος που πρέπει να πάρει όσο το δυνατόν γρηγορότερα είναι αυτός της πραγματικότητας και της αλήθειας και όχι της ανακατασκευής της πραγματικότητας διά της κλασικής μεθόδου του ευφημισμού. Η μόνιμη κατασκευή στόχων κάθε φορά που υπάρχει μια δύσκολη κατάσταση για την κυβέρνηση είναι πολύ παλιά μέθοδος προπαγάνδας. Έχει μάλιστα και το δικό της όνομα στη διεθνή ορολογία της πολιτικής επικοινωνίας: «Pinpoint the enemy», λέγεται.

Εντοπίζεις, στοχοποιείς και ρίχνεις. Η μέθοδος είναι δοκιμασμένη από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν θα έκανε την εξαίρεση η σημερινή, ιδίως όταν στα μάτια των ψηφοφόρων έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο: Να φέρει στην εξουσία την Αριστερά της καρδιάς τους.

Οι κινήσεις της κυβέρνησης στον χώρο των τηλεοπτικών ΜΜΕ δεν έχει μόνο τους διαπλεκόμενους εκδότες ή επιχειρηματίες «του κατεστημένου» ως θύματα. Έχει και εκατοντάδες εργαζόμενους που γεμίζουν τις λίστες των ανέργων σωρηδόν.  Γιατί μαζί με την επανεφεύρεση του ταξικού εχθρού αναδεικνύεται και ένας νεοκυνισμός εις βάρος εργαζομένων στα ΜΜΕ «οι οποίοι δεν αντέδρασαν όταν τα κανάλια τους έβριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ». Η σταλινική διάθεση για μαζικές εκκαθαρίσεις δεν τακτοποιεί αλλά ανατινάζει την κοινωνία.

Δεν υπάρχει κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα που να μην έχει τέτοιες διαθέσεις προς χάριν της διατήρησης της ίδιας της εξουσίας. Απλώς η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη γιατί ευαγγελιζόταν μια πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο αριστερή προσέγγιση. Και αφού δεν μπορεί να το κάνει απομακρύνεται και από το μοναδικό σωσίβιο που είναι ο ρεαλισμός και η αλήθεια. Η εμμονή να γίνεται το άσπρο - μαύρο καταρρακώνοντας την κοινή λογική και τον ορθολογισμό δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά μόνο στη νομιμοποίηση του μαζικού παραλογισμού και του ρεβανσισμού. Ο οποίος, νόμος της φύσης είναι αυτός, εξαρτάται πάντοτε από τη δυναμική του «αντιπάλου». Οι νόμοι της φύσης, όμως, δεν χωρούν σε σύγχρονες δημοκρατίες. Αλλά, τι θέματα κι αυτά, καλοκαιριάτικα…

Κάποτε, θυμάστε, ήταν «τα μπάνια του λαού». Και τώρα, τρεις δεκαετίες μετά, πάλι «τα μπάνια του λαού» είναι…