Στην αρένα των ελληνικών media

Το κοινό στην αρένα των ελληνικών media δεν ζητωκραυγάζει στη θέα του ζωντανού αίματος, αυτού που μυρίζει μπαρούτι και σκουριασμένο σίδερο όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της Βικτόρια Μαρίνοβα  που βιάστηκε και δολοφονήθηκε στη Βουλγαρία στις 6 Οκτωβρίου 2018 από τις σκοτεινές ομάδες του βαλκανικού, και όχι μόνο, οργανωμένου εγκλήματος.  Η δική μας αρένα είναι κάτι άλλο.

 

Είναι μια ολόκληρη πεδιάδα κατάφορτη από λουλούδια μηντιακής χλωρίδας που φύτρωναν τουλάχιστον τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Και φυσικά τα πότιζε η ταύτιση με οικονομικά συμφέροντα της διαπλοκής και των στενών σχέσεων των εκδοτικών συγκροτημάτων και όλων των μιντιακών επιχειρήσεων με την οικονομική και πολιτική εξουσία σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι που ήρθε η ίδια η πραγματικότητα να προσγειώσει και να  δώσει το ηχηρότερο χαστούκι στην ιστορία των ελληνικών ΜΜΕ.  Είναι τόσο φανερό πια όσο και μια γέννα μετά από εννιάμηνη εγκυμοσύνη...

 

Από την άλλη πλευρά, η έκρηξη των social media και όλες οι αλλαγές που επήλθαν στο οικοσύστημα των ειδήσεων, μάς βρήκαν απροετοίμαστους. Ήμασταν χαλαροί  παρατηρητές, αμήχανοι  θεατές συγκλονιστικών αλλαγών. Σαν γιατροί που προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε μια επιδημία με απλά παυσίπονα. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Το σημαντικότερο είναι ότι χάθηκε το μεγαλύτερο και σημαντικότερο στοίχημα, αυτό που μοιάζει με παιδική ασθένεια της δημοσιογραφίας: Με το σύστημα ή με τον πολίτη;

 

Η κοινωνική ευθύνη των δημοσιογράφων δεν είναι πηλός για να τον πλάθει κάποιος στα μέτρα του. Αυτό έχει λήξει από την εποχή του Διαφωτισμού, όταν ο Τύπος έκανε τα πρώτα του βήματα στη σύγχρονη Ιστορία. Από τόε άρχισαν να μπαίνουν τα θεμέλια όχι μόνο της στενής σχέσης Τύπου και πολιτικών / οικονομικών συμφερόντων αλλά και να διατυπώνονται οι πρώτες θεωρίες για τη θέση του Τύπου στις σύγχρονες φιλελεύθερες κοινωνίες. Στάση απέναντι από όλες τις μορφές της κρατικής / διοικητικής / οικονομικής εξουςίας.

 

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τις μέρες μας όπου πολλοί δημοσιογράφοι εμφανίζονται επισήμως ταυτισμένοι με την κυβέρνηση ή με την αντιπολίτευση βάζοντας καθημερινά ολοένα και περισσότερα τούβλα στο τείχος που χτίζεται μεταξύ της δημοσιογραφίας και του πραγματικού της ρόλου; Καμία. 

 

Η δημοσιογραφική έρευνα έχει χάσει δομικά στοιχεία του DNA της που είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Του πολίτη και του δίκιου του έναντι σε κάθε μορφή αυθαιρεσίας, καταπάτησης των δικαιωμάτων, προσβολής της προσωπικότητάς του, περιορισμού της ατομικής του ελευθερίας, της βελτίωσης της ζωής της δικής του και της οικογένειάς του. Και αυτά από την εποχή του Διαφωτισμού είναι λυμένα, τουλάχιστον στις ευρωπαϊκές κοινωνίες...