Η Άνοιξη Μπαίνει στην Ηλιούπολη

O Μάιος ηταν ο μήνας των Γυμναστικών Επιδείξεων.

 

Όχι διότι τελείωνε η χρονιά, αυτό θα συνέβαινε κάπου στα μισά Ιουνίου.

 

Αλλά διότι για να υλοποιηθεί η ‘μεγάλη γιορτή’ του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ηλιούπολης, έπρεπε να προηγηθούν εβδομάδες  προετοιμασιών.

 

Γράφει ο Μάριος Νόττας*

 

Πρώτα απ όλα έπρεπε να δηλώσουμε ‘ομάδα’. Δηλαδή αν θα ‘πάμε’ με τους «Αθηναίους», τους «Σπαρτιάτες» ή τους «Μακεδόνες». Όχι ότι μας μάραινε ιδιαίτερα. Ομως το αισθητικό μέρος ήταν καθοριστικό: Ασπρα φανελάκια για τους πρώτους, μπλε σκούρα για τους Σπαρτιάτες, πράσινα για τους βόρειους. Σε συνδυασμό με τα υποχρεωτικά μπλε σορτσάκια για όλα τα αγόρια και άσπρα για όλα τα κορίτσια, είχες πλέον αποχρώντες (στη κυριολεξία) λόγους να προτιμήσεις τον συνδυασμό που θα καθόριζε την ‘ομαδάρα’ με την οποία «θα κατέβαινες» στις Γυμναστικές Επιδείξεις.

 

Σε αυτή τη πρωτοφανή ‘άσκηση ισότητας’ τα μικρά κορίτσια της δεκαετίας του ’60 είχαν μία πρόσθετη υποχρέωση: Να ρίξουν από πάνω μία φουστίτσα, για τις ανάγκες της πανηγυρικής ‘ολοκλήρωσης’ της Γιορτής, που προέβλεπε κυκλωτικούς χορούς (για όλους μας) τραγουδώντας «περά στους  πέρα κάμπους, περά στους πέρα κάμπους κλπ.  π’ανθίζουν οι ελιές !».

 

Σε αυτόν τον Επίλογο αναδεικνύοντο και οι Νικητές: Οι Επιδείξεις είχαν αγωνιστικό χαρακτήρα, με κατηγορίες αγωνισμάτων, φανατικό ανταγωνισμό και  Ελλαδική Επιτροπή (μονομελή: Η εκ των Δασκάλων Κυρία Θάλεια) που κρατούσε το ..Σκορ με κιμωλία, σε ένα τεράστιο μαυροπίνακα που είχε στηθεί στο Προαύλιο !

 

Αν ήσουν γρήγορος, πήδαγες μακριά ή ψηλά, ή έκανες καλό μονόζυγο,  θα είχες τη τύχη να περιληφθείς στα ‘ατομικά’ αγωνίσματα. Π.χ. ο πιό γρήγορος Αθηναίος, ο πιο γρήγορος Σπαρτιάτης και ο πιο γρήγορος Μακεδονας του σχολείου, που αναδείχθηκαν σε άπειρα διαλείμματα γυμναστικής από το Πάσχα και μετά (όταν το ‘Πιστεύω’ στη πρωινή προσευχή είχε αντικαταστήσει το ‘Πάτερ Ημών’) – θα έλυναν οριστικά τους λογαριασμούς τους στο Τρέξιμο, τότε: Στις Γυμναστικές Επιδείξεις. Το ίδιο θα γινόταν και με τις τρεις αντίστοιχες γοργοπόδαρες.

 

Αν ήσουν λίγο χοντρούλης, λίγο ‘σπασίκλας’ ή λίγο αδιάφορος για όλα αυτά, όχι δεν έμενες απ’έξω:  Σε αυτή την περίπτωση, συμμετείχες στα Ομαδικά Αγωνίσματα, που ήταν όχι λίγα. Από Σκυταλοδρομία, μέχρι Διελκυστίνδα: Όλα αυτά με τα πενιχρά μέσα ενός δημόσιου σχολείου των Sixties, και μάλιστα στα πρώτα χρόνια του στρατοκρατικού καθεστώτος (7ετία) που μάλλον δεν του καλάρεσαν, καθώς φρόντισε να τα καταργήσει.

 

Πόσο γέλιο, πόση χαρά και ευτυχία για εμάς, τα παιδάκια, αλλά και τους γονείς μας, τους γείτονες, τη πόλη. Ολοι μας και όλοι τους θα πηγαίναμε στο πανέμορφο μικρό κτίριο με τα κεραμίδια και την χωμάτινη αυλή (είναι εκεί, ίδιο και απαράλλαχτο, με μικρές προσθήκες) με τα πόδια. Εμείς οι ‘αθλητές’ λίγο νωρίτερα, όταν ο ήλιος του Ιουνίου, ‘βάραγε’ κάπως. Οι ‘θεατές’ αργότερα, το απογευματάκι.  Οι κεντρικές αρτηρίες της  πανέμορφα ρυμοτομημένης Ηλιούπολης είχαν-δεν είχαν άσφαλτο. Στις βροχούλες μπορούσες να γίνεις καπετάνιος , ρίχνοντας ένα κομματάκι ξύλο κατα μήκος των κρασπέδων στον κεντρικό δρόμο  που κατηφορίζει δυτικά προς τον Σαρωνικό. Τωρα όμως, οσμιζόσουν το –επιτέλους- ξερό χώμα, αναμικτο με το άρωμα των ροδάνθιστων κήπων, έξω από τις μικρές συνήθως μονοκατοικίες.

 

Ο Μάιος ήταν Μάιος. Οι εποχές ήταν αντιληπτές, οι άνθρωποι ολιγαρκείς και η ανέφελη παιδικότητά μας απλώς ανενόχλητη. Κάπου γινόταν ένας μακρινός πόλεμος, κάποιοι λίγο μεγαλύτεροι απο εμάς γεννούσαν Μουσική και διαμαρτυρίες, οι φούστες κόνταιναν, τα χρώματα κατέκλυαν τα πάντα,  τα θερινά σινεμά άναβαν τα ‘νέον’ - ‘Ηλιούπολη’ – (εκεί είναι πάντα!) – ‘Νέλλη’, ‘Εύα’, ‘Αστέρω’, Άρια’, ‘Νόρμα’ και οι ‘νοματαίοι’ απολάμβαναν τις  έναστρες νύχτες ‘στρωματσάδα’ στη μικρή αυλή.

 

Λίγο μετά θα ερχοταν η τηλεόραση, η άμετρη αστικοποίηση, η αντιπαροχή των τελευταίων μικρών προαστιακών οάσεων, η βίαιη επαναπολιτικοποίηση της κοινωνικής ζωής και η απληστία του πανταχού προβαλλόμενου δυτικού υποδείγματος σώρευσης, κατανάλωσης και εγωισμού.

 

Όλα (σχεδον) τα ‘Τότε’ φαντάζουν καλύτερα από τα ‘Τώρα’. Έτσι γινόταν και γίνεται πάντα. Μην αψηφούμε τα πολλά ‘τώρα’ που, ναι, είναι καλύτερα. Ωστόσο ας αφήσουμε αυτές τις  γλυκιές σπίθες να μας υπενθυμίζουν  ενοχλητικά, όσα θα μπορούσε να είναι αλλιώς. 

 

*Ο Μ.Ν. ‘φορτώνει’ με την ασχήμια που στην επανάληψή της γίνεται ‘αόρατη’ και μοιρολατρικά αποδεκτή. Θεωρώντας τον εαυτό του, την ‘τάξη’ του και τους φίλους του ως μέρος του προβληματος, γράφει για μικρά και μεγάλα εωσφόρα. Σε περιόδους νηφαλιότητας διευθύνει το ECI - European Communication Institute'