Οι εκλογές κερδήθηκαν, ώρα να κερδηθεί και το πολιτικό στοίχημα

Ήταν μακράν η πιο βαρετή προεκλογική περίοδος όλων των εποχών. Και να μην είχε προηγηθεί, αν φυσικά υπήρχε σχετική συνταγματική δυνατότητα, σε κανέναν δεν θα έλειπε, καθώς ουδείς κατέστη σοφότερος. Ήταν όλως διαδικαστική, καθότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο από το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου. Επί της ουσίας ουδέν ενδιαφέρον υφίσταται, καθώς είναι πλέον πια βέβαιο ότι η ΝΔ θα κατορθώσει να επιτύχει την πολυπόθητη αυτοδυναμία και μάλιστα άνετα και με τεράστια διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που θα δώσει απεριόριστα περιθώρια κινήσεων στον κ. Μητσοτάκη.

 

Του Ηλία Δημητρέλλου

 

Από την άλλη, ο πρωταρχικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να κρατηθεί πάνω από το 20% και να μην μειωθεί έτι περισσότερο η διαφορά με το ΠΑΣΟΚ. Αντίστροφος είναι ο πολιτικός στόχος του ΠΑΣΟΚ, στη μάχη για την επικράτηση στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Η μόνη εκκρεμότητα των εκλογών είναι στον χώρο των ψεκασμένων της Αριστεράς και της Δεξιάς, και δη ποια κόμματα εκ των ψεκασμένων θα εισέλθουν στην Βουλή.

 

 

Έτσι, μιλώντας με όρους ποδοσφαιρικούς, η ΝΔ του χρόνου θα παίξει στους ομίλους του Champion League, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ παλεύουν για μία θέση για τα ευρωπαϊκά εισιτήρια, ενώ οι Βελόπουλος, ΝΙΚΗ, Ζωή και Γιάνης δίνουν αγώνα επιβίωσης για να παραμείνουν στην κατηγορία. Το δε ΚΚΕ σταθερό, ούτε ανεβαίνει, ούτε πέφτει (κάτι σαν τον παλιό καλό Λεβαδειακό).

 

Με το αποτέλεσμα λοιπόν προδιαγεγραμμένο, το πολιτικό μήνυμα των διπλών αυτών εκλογών είναι πια σαφές. Η ανώμαλη πολιτικά, οικονομικά, και κοινωνικά, περίοδος της κρίσης και των μνημονίων έχει λάβει και τυπικά πια τέλος, και η κοινωνία των πολιτών θέλει να μπορέσει να ονειρευτεί, να ελπίσει, να παράξει. Για το λόγο αυτό γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στα κόμματα που ήθελαν να της ξαναθυμήσουν όσα δραματικά ζήσαμε εκείνη την πολυτάραχη περίοδο. Ήθελε να της υποσχεθούν αισιοδοξία και κανονικότητα ξανά, κι ουχί μαύρες θύμησες από το παρελθόν που θέλουμε όλοι να ξεχάσουμε. Και το μήνυμα αυτό ήταν σαφές, αθροίζοντας τα ποσοστά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ήτοι των κομμάτων που θεωρούνται πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Το 52,5% των ψηφοφόρων της 21ης Μαΐου επέλεξαν κόμματα που εγγυώνται την επιστροφή στην κανονικότητα και την ανάπτυξη.

 

Και μπορεί μεν, με πρώτη εκτίμηση, η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης να έχουν επιτύχει έναν εκλογικό θρίαμβο, θα πρέπει όμως να μοχθήσουν πολύ για να καταστεί αυτός ο θρίαμβος πολιτική ηγεμονία που θα καταφέρει να ξεπεράσει με επιτυχία τον πυκνό πολιτικό χρόνο μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Διότι αυτή την φορά δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία για τη μη επίτευξη των αναμενόμενων στόχων και αποτελεσμάτων. Το ζήτημα είναι βέβαια ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι και ποια τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Φυσικά, ο Πρωθυπουργός είναι αυτός που θέτει τους στόχους και είναι υπεύθυνος για την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής. Φρονώ όμως ότι πρώτα θα πρέπει να δοθεί, και να κερδηθεί, η μάχη της καθημερινότητας. Υγεία, ακρίβεια, τήρηση των νόμων και ασφάλεια, είναι το τετράπτυχο των ζητημάτων που πρέπει ουχί μόνο να αποτελέσουν πολιτική προτεραιότητα για τη νέα κυβέρνηση, αλλά να υπάρξουν και απτά αποτελέσματα, και μάλιστα άμεσα, για τους λόγους που είναι, νομίζω, πλεονασμός να αναφερθώ.

 

Έτσι, η νέα κυβέρνηση θα κριθεί από την αποτελεσματικότητα των έργων της. Αυτό είναι το πολιτικό στοίχημα της. Η πολιτική ιστορία έχει δείξει ότι η εκλογική επιτυχία μπορεί να λειτουργήσει και ως μπούμερανγκ, αν διαψευστούν οι προσδοκίες των εκλογέων. Τα παραδείγματα των εκλογικών θριάμβων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1990, του Κώστα Καραμανλή το 2004 και του Αλέξη Τσίπρα το 2015 (δις μάλιστα) είναι ίσως τα πιο χαρακτηριστικά. Και μπορεί μεν ο λαϊκισμός και η οπισθοδρόμηση να υπέστησαν δεινή ήττα αυτή την φορά, επουδενί σημαίνει όμως ότι έχουν συντριβεί και εξαφανισθεί από την πολιτική ζωή, καθώς κάθε φορά, νέοι λαϊκιστές ηγέτες ξεπηδούν από το πουθενά και αναλόγως των συνθηκών επηρεάζουν το πολιτικό γίγνεσθαι, κατορθώνοντας σε ακραίες στιγμές να κυριαρχήσουν, όπως δηλαδή συνέβη προ δεκαετίας. Μάλιστα, έχει αποδειχθεί ότι κάθε φορά η επόμενη γενιά των λαϊκιστών ηγετών είναι πιο ακραία, πιο οπισθοδρομική, πιο λαϊκίστικη από την προηγούμενη. Πόσω μάλλον όταν στις μεγαλύτερες χώρες ο λαϊκισμός και οι εκπρόσωποί του είναι προ των πυλών της εξουσίας, αν δεν την έχουν καταλάβει ακόμη.

 

Για το λόγο αυτό, η ευθύνη της νέας κυβέρνησης είναι μεγάλη. Αν αποτύχει, η χώρα θα γυρίσει πίσω σε ακόμη πιο δύσκολες εποχές, οι δε συνέπειες του πισωγυρίσματος αυτού θα είναι ενδεχομένως και δραματικές για το έθνος.