Η ώρα των αποφάσεων

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαζε την υπογραφή του στις 29 Μαΐου του 1979, για την είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, ασφαλώς είχε στο μυαλό του τη στήριξη της χώρας από τους Ευρωπαίους εταίρους, την ενσωμάτωσή της σε ένα «ισχυρό» μπλοκ, ώστε η Ελλάδα να μην κινδυνεύει στο μέλλον.

Ο Σερραίος πολιτικός θεωρούσε ότι η ένταξη στην ΕΟΚ θα έλυνε σημαντικά προβλήματα της χώρας, όπως την οικονομική υπανάπτυξη, την ανασφάλεια και θα συνέβαλλε στη σταθεροποίηση της Δημοκρατίας. Φυσικά είχε στο σκεπτικό του και την αλληλεγγύη… Για ποια αλληλεγγύη όμως μιλάμε σήμερα; 36 χρόνια μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει με μια Ένωση που ελέγχεται από τις αγορές και φυσικά από τους κανόνες που ορίζει κυρίως η Ανγκελα Μέρκελ.

Σε μια διαπραγμάτευση που είναι σε εξέλιξη μήνες τώρα, μεταξύ Ελλάδας και εταίρων, είτε τη χαρακτηρίσουμε «σκληρή» είτε επικοινωνιακή, είτε με «βρώμικους» κανόνες, προκύπτουν μερικές αλήθειες. Πικρές ίσως… Οι εταίροι μας, οι «θεσμοί» πιέζουν ασφυκτικά την Ελλάδα για μια συμφωνία με πολύ σκληρούς όρους. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση για πρώτη φορά είναι αριστερή και άρα πρέπει να «ταπεινωθεί» και να υποκύψει στις σκέψεις και απόψεις των συντηρητικών δυνάμεων που στην πλειοψηφία τους κυβερνούν τα ευρωπαϊκά κράτη.

Τι να πεις όμως όταν οι «σύμμαχοί» σου θέλουν να σου επιβάλουν αύξηση ΦΠΑ στον τουρισμό, στη «βαριά» και μοναδική ίσως βιομηχανία της χώρας; Ευνοώντας σαφώς έτσι γειτονικούς τουριστικούς προορισμούς όπου ο ΦΠΑ είναι πολύ μικρότερος από την Ελλάδα!

Τι να πεις όταν θέλουν να επιβάλουν εξοντωτική φορολογία στα ακίνητα, οδηγώντας σε πτώση την αξία τους, αγνοώντας μια ελληνική κουλτούρα δεκαετιών, μόνο και μόνο επειδή εκείνοι στις χώρες τους δεν διατηρούν ανάλογο καθεστώς. Τι να πεις όταν επιμένουν βασανιστικά να δοθεί σε ιδιώτες ό,τι μπορεί να φέρει έσοδα στο ελληνικό κράτος, όπως το Ελληνικό, τα λιμάνια, η Εγνατία οδός, τα αεροδρόμια της χώρας;

Τι να σκεφτείς όταν ζητούν μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αύξηση ορίων ηλικίας σύνταξης στα 67, ενώ δεν θέτουν ως προτεραιότητα ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα;

Από την άλλη πλευρά, η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι ολοφάνερο ότι έχασε πολύτιμο χρόνο. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα την εξουσία, έχασε πολύτιμο πολιτικό χρόνο. Έδωσε βάρος στην επικοινωνιακή πολιτική και σε συνδυασμό με ένα μάλλον απίστευτα αισιόδοξο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» βρέθηκε μπροστά σε τρομερά διλήμματα. Ο χρόνος τελειώνει όμως μέρα με τη μέρα. Είναι γνωστή η τάση στην Αριστερά, για πολλές συζητήσεις. Τώρα όμως κυβερνάει και είναι ώρα αποφάσεων. Μετά ίσως να είναι αργά για όλους μας και το καλοκαίρι εκτός από θερμό να είναι και «μαύρο»…