Η απομάγευση στη χώρα του ήλιου…

Υπάρχει μια ελληνική λέξη που μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια ένα μέρος όσων ζει η ελληνική πολιτική σκηνή και, μοιραίως, η κοινωνία: Απομάγευση. Μοιάζει με την αποκαθήλωση στη μεταφορική της εκδοχή αλλά στην ουσία μιλάμε για την απομυθοποίηση της ελληνικής κυβερνητικής αριστεράς, αυτής του ΣΥΡΙΖΑ. Για την απομάγευση της αλλαγής που ανέμενε η ελληνική κοινωνία ψηφίζοντας, τιμωρώντας επί της ουσίας, όλο το προηγούμενο πολιτικό σύστημα, ελπίζοντας σε όσα ανατρεπτικά είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Από τη δεύτερη εκλογική νίκη αλλά, κυρίως, μετά την οπερετική διάσταση του δημοψηφίσματος όπου το ΟΧΙ μεταλλάχθηκε σε ΝΑΙ, η αξιοπιστία της κυβέρνησης κατέφυγε στα γνωστά γιατροσόφια του λαϊκισμού για να προσπαθήσει να επουλώσει τις πληγές της. Ήταν σαν να άρχιζε μια περίεργη και ηχηρή αποκωδικοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεων, κάτι που επιβεβαιώθηκε όχι με την αναγκαστική προσγείωση στην πραγματικότητα αλλά με τη συνεχιζόμενη εμμονή στην άρνηση αυτής της προσγείωσης. Μια γενικευμένη προσπάθεια εξωραϊσμού κάθε ενέργειας της κυβέρνησης, ό,τι και αν έκανε, όπως και αν το έκανε, όποιο αποτέλεσμα και αν είχε ή έχει. Ένα κύμα ανάπηρου ευφημισμού που είχε -και έχει- ανάγκη το δεκανίκι μιας συνολικής τυφλότητας, τουλάχιστον από επικοινωνιακή άποψη.

Η δεινότητα με την οποίαν το οτιδήποτε πράττει η κυβέρνηση μετατρέπεται σε «ανατρεπτική πολιτική με σχέδιο» είναι πρωτόφαντη και εντυπωσιακή για τα ελληνικά δεδομένα. Υπό τη βοήθεια, βεβαίως, της κρίσιμης μάζας των ψηφοφόρων, που πιασμένη στα δίχτυα της τιμωρίας του παλιού, υιοθετεί κάθε τι ως «νέο» και «ρηξικέλευθο».  

Η κυβέρνηση έχει προσεταιριστεί κάτι που, υπό συνθήκες, μπορεί να γυρίσει εναντίον της, ως μπούμερανγκ. Τον μηχανισμό λειτουργίας των «αγανακτισμένων». Όταν στήριζε αυτό το φαινόμενο υπό τον αντιπολιτευτικό της μανδύα, δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι οι κραυγές και οι μούντζες προς το Κοινοβούλιο δεν ήταν πολιτική πράξη, δεν ήταν άποψη, ούτε και κίνημα με πολιτική προοπτική ήταν. Και όμως.

Αυτή η νοοτροπία αγκαλιασμένη από την κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα φαίνεται να τροφοδοτεί το βασικό κυβερνητικό αφήγημα, ακόμα και τώρα.

Η συνεχιζόμενη κατασκευή εχθρών, εντός και εκτός συνόρων, με κορυφαία και μοιραία την καλλιέργεια αντιδυτικής / αντιευρωπαϊκής κουλτούρας, όχι με πολιτικά αλλά με αδιόρατα συναισθηματικά επιχειρήματα μιας άλλης εποχής με ιδεολογικές αγκιστρώσεις, μοιάζει περισσότερο με ιδεολογικό νάζι και λιγότερο με επιχειρηματολογία. Η συνεργασία με την ακροδεξιά, στρατοκρατική εκδοχή και η ανοχή στις εξάρσεις της τις οποίες εκφράζει ο Π. Καμμένος, συνηγορεί στην ακραία έκφανση του εθνικολαϊκισμού που επιστρέφει το πολιτικό σύστημα μερικές δεκαετίες πίσω. Ακόμα και οι μικροί καθημερινοί «εμφύλιοι» σε όλα τα επίπεδα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διαμορφώνουν μια κατάσταση μακριά από τον σύγχρονο πολιτικό πολιτισμό. Το μόρφωμα της αριστεροδεξιάς είναι μία από τις αποδείξεις για την απομάγευση της ελληνικής Αριστεράς υπό την κυβερνητική της εκδοχή.

Η μάχη που δίνει η κυβέρνηση «ενάντια στο παλιό» αποδεικνύεται, μέρα με τη μέρα, μάχη ενάντια στον ίδιον της τον εαυτό. Με δεδομένο ότι δεν κάνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να μιμείται το παλιό που αντιμάχεται. Και μάλιστα με επικοινωνιακές μεθόδους που θυμίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα εντός της γενικότερης θολούρας. Και τα στατιστικά στοιχεία είναι αμείλικτα όταν καταγράφουν τους νέους ανθρώπους που φεύγουν από την Ελλάδα. Και όσους βλέπουν ότι το μέλλον τους στην Ελλάδα είναι ζήτημα μαντικής τέχνης. Αν όχι τζόγου…

ΦΩΤΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ