Αιωνιότητα…

Γλυκεία Πασχαλιά, η μήτηρ της χαράς!
Γλυκεία μήτηρ, της Πασχαλιάς η ενσάρκωσις!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Δεν έχω την παραμικρή διάθεση αυτές τις ήρεμες μέρες της Λαμπρής και του «Χριστός Ανέστη» να κηλιδώσω τον ψυχικό μου γιορτασμό, ασχολούμενος με την σπιθαμιαία ποιότητα των ανθρώπων που μας κυβερνούν• με όλους αυτούς τούς ποταπούς, που δυστυχώς συγκροτούν την πολιτική τάξη της πατρίδας μου, οι οποίοι, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, κάψανε τα όνειρα και την καθημερινότητά μας.

Ειλικρινά, δεν αξίζει τον κόπο…

Προτιμώ ν’ αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο στις ηχούσες καμπάνες των εκκλησιών, στην μοσχοβολιά της φύσεως και στη λιτότητα κάτασπρων εστιών σε κάποιο κυκλαδονήσι. Να τον αφήσω έρμαιο σε κάποιο ξεροβόρι, μυρωμένο ανάκατα με τις ευωδιές του λιβανιού, της αρμπαρόριζας, της ρίγανης και των ρόδων…

Αφήνω όσο μπορώ το περιβάλλον που με ταλαιπωρεί και σας εκμυστηρεύομαι τις σκέψεις μου: Πιστεύω άσειστα ότι ζούμε σε μια διαρκή τελετουργία. Η κάθε ιερή στιγμή της ζωής μας είναι και από ένα θαύμα. Το κάθε ταπεινό λεπτό, η κάθε σιωπηρή και ίσως ανυπόφορη ώρα, η κάθε απλοϊκή και ίσως τυραννική μέρα, κρύβουν μέσα στην βραχύβια διάρκεια τους την διαυγή εκείνη μονάδα που απαιτείται για την κατάκτηση της αιωνιότητος / αιωνιότητός μας. Την μονάδα της ποιότητος και της δημιουργίας. Μονάδες – μεγέθη που μεταβάλουν την ύλη σε πνεύμα. Το πνεύμα σε ψυχή. Τη ψυχή σε οραματισμό. Τον οραματισμό σε αιωνιότητα…

Ας διαφυλαχτεί, λοιπόν, ο ολιγόβιος χρόνος των μονάδων μας ως μονάκριβο δώρημα του Δημιουργού και ας μην αναλίσκεται στα συμβατά σχήματα της τρέχουσας επικαιρότητος. Ας μην εντάσσεται σε παροδικά πνεύματα εποχής, στις έτοιμες ιδέες της κοινωνίας και των ανθρώπων της. Ας δούμε, εν τέλει (όσο δύσκολο ή ακατόρθωτο είναι) τον ερχομό του εαυτού μας ως πνευματική οντότητα με ανθρώπινη διάσταση. Με χρέος και αποστολή…

Μας αρκούν οι δυνατές στιγμές για να δαμάσουμε την ανισότητα του πεπρωμένου μας. Επαρκούν και περισσεύουν –αν το θελήσουμε- για την αιωνιότητά μας. Για το «καλό Πάσχα»• το «καλό Πέρασμα». Για το διάβα μας, κάποια στιγμή, στη χώρα των αιώνιων ίσκιων. Στο πέρασμά μας στα δικά μας ρόδα τα αμάραντα. Στην ιερή όσο και ανεπανάληπτη συνάντηση με τα απέθαντα στη ψυχή μας επιστήθια πρόσωπα.

Τους γονείς μας ίσως και κάποιους φίλους…

Από καρδιάς, Καλή Ανάσταση.

Φωτό: Χαρά Γάτσιου