Από πέτρες σε πέτρες

Τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες επιλύσεως τους που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση, ακόμη και μια καλή κυβέρνηση με νωπή την ετυμηγορία του λαού. Κι αν το πρόβλημα ήταν ποσοτικό, με τον τεράστιο  όγκο των προβλημάτων και του πολιτικού κόστους, το θέμα ίσως να επιλυόταν με μία εθνική συστράτευση όλων των εθνικών και κομματικών δυνάμεων της χώρας –φυσικά κάτι αδιανόητο να συμβεί στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο, ας το πούμε «ποιοτικό» και σχετίζεται με την νοοτροπία και το πνεύμα μιας αρρωστημένης εποχής –που εξακολουθεί να αντιστέκεται πεισματικά στην γιατρειά της, με πρώτους και καλύτερους ηρωικούς αντιστασιακούς την πολιτεία και τους πολίτες. Λες και αυτή η πατρίδα, αυτός ο λαός, προετοιμαζόταν από καιρό, από χρόνια ολόκληρα για την εξαφάνισή τους. Η ταχύτητα προς τον εκμηδενισμό ήταν ιλιγγιώδης, με το πολιτικό κόσμο να απολαμβάνει τις επευφημίες της κούρσας θανάτου εν είδει ψήφων στις κερκίδες της ηδονής…

Έχει ευθύνη ο λαός; Έχει και παραέχει (!), φυσικά με πρώτιστη αυτή των πολιτικών του. Όταν η σημερινή γοργοκίνητη γενιά της smart τεχνολογίας και της μειωμένης καλλιέργειας αντικαθιστά επάξια την αραχτή γενιά του φαστφουντάδικου η οποία διαδέχτηκε την αποσυνάγωγη γενιά του Πολυτεχνείου, που με την σειρά της εκτόπισε οριστικά την γενιά του ’30 –την γενιά του αγώνα, της προσπάθειας και της παιδείας, έ, τότε, ευθύνεται ο λαός. Τουλάχιστον στο ό,τι δεν αντιστάθηκε στη φθορά. Και για να δανειστώ τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος λοιδορήθηκε από τους αριστερούς ως δεξιός, από τους δεξιούς ως αναρχικός και από τους σοσιαλιστές ως ομοφυλόφιλος, ως εθνική οντότητα και ως πολίτες μείναμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Για να αναρωτηθεί αυτός ο μεγάλος Έλληνας, κάπου στο 1989: «ποια είναι η υποδομή για να υπάρξουν έστω ένα – δύο χαρακτηριστικά στοιχεία της εθνικότητας μας; Δεν πιστεύω ότι έχουμε την δύναμη να επιβιώσουμε. Εκτός εάν γίνει κανένα θαύμα».

Κάποτε, όπως έχει γράψει ο Χρήστος Γιανναράς, γενιές ολόκληρες έδιναν κάποιο νόημα στον καθημερινό τους βίο με την πατρίδα, την θρησκεία, την καθαρεύουσα γλώσσα, τα κλασικά γράμματα, την Ιστορία των προγόνων και με δεκάδες άλλες αξίες. Σήμερα, αλήθεια, ποιες είναι οι αξίες που νοηματοδοτούν την ζωή μας; Αν δούμε στις πρόσφατες ευρωεκλογές τους ποιους ψήφισε ο λαός και έστειλε στο Ευρωκοινοβούλιο για να τον εκπροσωπήσουν, πέφτεις σε απογοήτευση και κατάθλιψη! Πολύ απλά, ψήφισε αυτούς που αντιπροσώπευαν τον εαυτό του…

Δεν ρίχνω όλο το ανάθεμα στον λαό, προδομένος και ματωμένος μια ζωή είναι. Μια ζωή «ζυμωμένος στην ίδια λάσπη και στο ίδιο αίμα». Όμως τα μέταλλα κάπου στην πορεία έλιωσαν. Δεν αναπτερώθηκαν. Και φτάσαμε στο σήμερα της αρρωστημένης ανακυκλώσεως. Μιας ανακυκλώσεως που αναπαράγει την αηδία της καθημερινότητας, κατηφορίζοντας από βυθό σε βυθό. Ροβολώντας από πέτρες σε πέτρες. Ζητωκραυγάζοντας μέσα στην ησυχία του ύπνου μας την μετάλλαξη των ιδεολογημάτων, με την «Αριστερά» να υπηρετεί τον καπιταλισμό και με την «Δεξιά» να ξεπλένει τον σοσιαλισμό. Καλή ψήφο…