Περί Δημοκρατίας…

Η νίκη του κ. Μακρόν στη Γαλλία έδωσε μια μεγάλη ανάσα στην Ευρώπη, κάτι σαν παράταση ελπίδων ενός ολόκληρου πολιτισμένου και ταυτόχρονα απελπισμένου κόσμου• αλλά ως εδώ! Το έργο του δράματος εξακολουθεί να προβάλλεται στην καθημερινότητα των πολιτών του Νότου και οι ρόγχοι της αβεβαιότητας συνεχίζουν να καταπνίγουν ζωές και όνειρα. Να συμφωνήσω ότι με τη νίκη του Γάλλου φέρελπι πολιτικού απετράπη η εφόρμηση του ακραίου εθνικισμού, και αυτό φυσικά δεν είναι μικρό γεγονός. Αλλά πανηγυρισμοί του τύπου «η δημοκρατία νίκησε», που προθύμως, σκοπίμως και επικερδώς έσπευσαν να πιάσουν στα χείλη τους οι εν Ελλάδι μόνιμοι επαγγελματίες της ψήφου, δεν έχουν την παραμικρή θέση στην πραγματικότητα. Καμία Δημοκρατία δεν νίκησε. Η Δημοκρατία μας, στα καθ’ ημάς, παραμένει δέσμια σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον παλαιοκομματικού κράτους (τύπου Μεταπολίτευσης), αιχμάλωτη σ’ ένα κάλπικο περιβάλλον εθνικολαϊκισμού (τύπου Μεσοπολέμου), αμετατόπιστη από δομικές παθογένειες και νοοτροπίες (τύπου Οθωμανικού κράτους).

Η Δημοκρατία του Νότου παραμένει μελαγχολική, ίσως μετανιωμένη για τη νίκη της την τελευταία πεντηκονταετία, κατά τον Πασκάλ Μπρυκνέρ• Δημοκρατία πάντως τραυματισμένη και σίγουρα ηττημένη. Για ποια Δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε, όταν αυτό το πανανθρώπινο πολίτευμα εκδικείται στις μέρες μας τις χαμηλές και τις μεσαίες τάξεις των πολιτών; Για ποια Δημοκρατία μπορούμε να υπερηφανευόμαστε όταν η αρχή της πλειοψηφίας συσχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τους φτωχοποιημένους ανθρώπους; Για ποια Δημοκρατία των λαών κομπάζουμε όταν συνεχώς αυξάνεται η ανισότητα, με τους 62 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου να κατέχουν περιουσία μεγαλύτερη από το 50% των φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη; Για ποια Δημοκρατία λέμε σήμερα στην Ελλάδα όταν η εργασία είναι το υπ’ αριθμόν ένα θέμα – άγχος της ελληνικής κοινωνίας, μεγαλύτερο απ’ ό,τι ήταν μετά τον πόλεμο;

Δεν στοχοποιώ ούτε τη Δημοκρατία, ούτε την Ευρώπη, ούτε την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, ούτε την παγκοσμιοποίηση με τον λάθος δρόμο που πήρε. Καταγράφω τη δικαιολογημένη οργή που υπάρχει στον κόσμο, και άντε μετά όπου αυτή ξεχειλίζει να τη συγκρατήσεις. Άντε μετά από τον φτωχό, τον άνεργο και τον απελπισμένο να του ζητήσεις να προσέχει πού ρίχνει την ψήφο του. Και άντε μετά να συγκρατήσεις τα «κοράκια», τα γνωστά εθνολαϊκά μορφώματα, που μυρίστηκαν ψοφίμι και βγήκαν στην αγορά να διχάσουν με τους μύδρους και τις ψυχώσεις τους. Αλήθεια, σε ποιες ποντικοφωλιές βρίσκονταν κρυμμένοι την περασμένη δεκαετία; Σε ποιο τέμενος προσκυνούσαν τον καταναλωτισμό και τα προϊόντα της παγκοσμιοποίησης;

Κακά τα ψέματα: η Ευρώπη και η αστική δημοκρατία έδωσαν ειρήνη και ψωμί. Η μεταπολεμική εποχή απελευθέρωσε δισεκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια. Οι νεφελοβάμονες ας μην ονειρεύονται παλινοστήσεις μουσειακών θεωριών. Η ζωή και το πνεύμα πάντα προχωρούν μπροστά. Δεν γυρίζουν ποτέ στο παρελθόν. Διόρθωση πορείας χρειάζεται. Εξορθολογισμός. Δημοκρατία κοντά και δίπλα στον απλό πολίτη. Δικαιότερη διανομή του παραγόμενου πλούτου. Έως να συμβούν αυτά, θα συμφωνήσω μαζί σας ότι πέφτουν κορμιά. Μια γενιά καταστρέφεται στην Ελλάδα. Κρίμα. Και ο κίνδυνος πάντα ελλοχεύει…