Εξτρεμισμός, τοξικότητα, απογοήτευση

Βλέπετε, από την Ευρώπη του σεβασμού και της αλληλεγγύης περάσαμε στην Ευρώπη των άκρων, που βαλτώνει σε θέματα ανθρωπισμού, μετατρέποντας τους προϋπολογισμούς της υπέρ της άμυνας και των εξοπλισμών.

 

Την ίδια στιγμή ο πρόσφατος πυροβολισμός του Σλοβάκου πρωθυπουργού Ρόμπερτ Φίτσο είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα των πιο σοβαρών πράξεων πολιτικής βίας στην Ευρώπη. Ήταν, άλλωστε, η πρώτη απόπειρα δολοφονίας ενός Ευρωπαίου αρχηγού κράτους εδώ και 21 χρόνια και αντανακλά την αυξανόμενη πόλωση σε ολόκληρη την ήπειρο.
 

Ας δούμε όμως τα πραγματικά στοιχεία. Σύμφωνα με τα δεδομένα του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πολιτικής Ανάλυσης η σωματική ή λεκτική βία κατά των εκλεγμένων αντιπροσώπων στη Γερμανία έχει σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία πέντε χρόνια - 2.790 περιστατικά καταγράφηκαν το 2023.
 

Το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών κατέγραψε 2.265 καταγγελίες ή αναφορές βίας το 2022, αύξηση 32% σε σύγκριση με το 2021 και η τάση συνεχίστηκε το 2023 με περίπου 2.380 επιθέσεις.
 

Σίγουρα οι κοινωνικές συνθήκες έχουν συμβάλλει σε αυτήν την συμπεριφορά, όμως η πηγή του «κακού» έρχεται από «τα πάνω προς τα κάτω» και είναι η πολιτική που εφαρμόζεται. Γιατί τόσοι άνθρωποι είναι επιρρεπείς πλέον στην παραπληροφόρηση ή σε θεωρίες συνωμοσίας, για παράδειγμα; Απλά δεν εμπιστεύονται τις αρχές, ενώ και οι ίδιες οι αρχές δεν τους υπολογίζουν. Η οικονομική κατάσταση των πολιτών, η δυσπιστία, τα σκάνδαλα και ο εξτρεμισμός συμπληρώνουν το παζλ συνθέτοντας μια Ευρώπη με πρωτόγνωρα για την ιστορία της στοιχεία. Είναι με άλλα λόγια σαν να αιμορραγεί και όλοι να κλείνουν τα μάτια τους.
 

Αναμφίβολα η ηγεσία της ΕΕ είναι πολύ «μικρή» και ανήμπορη να αντιδράσει στην άνοδο των λαϊκιστικών και εξτρεμιστικών κομμάτων τα οποία αμφισβητούν τα ίδια τα θεμέλια των δημοκρατιών μας και τις αξίες που απολαμβάνουν από καιρό οι ευρωπαίοι πολίτες.
 

Αλλά, τι θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό ανάχωμα στην στροφή που έχει πάρει η Ευρώπη; Μα φυσικά ο Πολιτισμός, με τα κόμματα στα άκρα να έχουν κατανοήσει τη δύναμη του και να τον χρησιμοποιούν ώστε να επηρεάσουν τις καρδιές, το μυαλό και εν τέλει τις ψήφους των πολιτών της ΕΕ. Και τι κάνει στον αντίποδα η ΕΕ για τον Πολιτισμό; δαπανά μόλις το 0,2% του προϋπολογισμού της σε κάτι που ενώνει και φωτίζει την πολυσυλλεκτικότητα της ΕΕ και δίνει νόημα στις αρχές και τις αξίες μας.  
 

Σημειώστε επίσης ότι έως την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία το 78% των ευρωπαϊκών εξοπλισμών προέρχονταν εκτός Ευρώπης, με το 63% από την αμερικανική αγορά και μόλις το 18% ήταν συμπαραγωγές μεταξύ Ευρωπαίων εταίρων, ενώ πλέον η καινούργια πολιτική προβλέπει ότι μέχρι το 2030 τουλάχιστον το 50% των αμυντικών εξοπλισμών θα πρέπει να προέρχεται από ευρωπαίους προμηθευτές (60% μέχρι το 2035) και το 40% από συμπαραγωγές.
 

Όλα αυτά θα διογκώσουν μαθηματικά το χάσμα της ελίτ της ΕΕ, με τους πολίτες και ολόκληρο το οικοδόμημα της Ευρώπης θα κινδυνεύει με μια οριστική κατάρρευση.
 

Το ελάχιστο, λοιπόν, που μπορούμε να κάνουμε στις Ευρωεκλογές (που θα γίνουν 6 με 9 Ιουνίου) είναι καταρχήν να ψηφίσουμε και κατά δεύτερον να επιλέξουμε υποψηφίους με αυστηρά κριτήρια και όρους Πολιτισμού. Άλλωστε ο Πολιτισμός είναι η τροφή της ζωής μας και δεν πρέπει να επιτρέψουμε -ξανά- να χτίζονται μνημεία βαρβαρότητας.