Ανομία

Έπρεπε να πεθάνει ένα παιδάκι, να χαθεί μια αθώα ψυχή για να ξυπνήσουν οι κοιμισμένες συνειδήσεις, να αισθανθούν οι υπεύθυνοι (;) της πολιτείας ότι κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει με το Μενίδι.

Αυτή η ψυχή που ταξιδεύει τώρα στους ουρανούς σε έναν παράδεισο, προφανώς ούτε η ίδια δεν ξέρει να εξηγήσει στο κορμάκι που άφησε πεσμένο στο έδαφος του σχολείου το γιατί.
Το γιατί όμως έχει εξήγηση. Ξεκάθαρη και φωνάζει από το πολύ μακρινό παρελθόν. Έξι  γράμματα όλα κι όλα.

Α Ν Ο Μ  Ι Α

Χρόνια τώρα σε αυτή τη χώρα σε σοβαρές αλλά και μη σοβαρές καταστάσεις, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται. Κυριαρχεί η ανομία το «δε βαριέσαι αδερφέ» κι έτσι φθάσαμε στο Μενίδι, στο γκέτο, τα ναρκωτικά, τα όπλα, το νταβατζιλίκι, στο κάνω ότι γουστάρω εγώ εδώ και δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

Η ενοχική στάση του λεγόμενου κράτους (όπου κράτος είμαστε κι εμείς οι πολίτες) το κλείσιμο του ματιού και η αδιαφορία. Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω, τι να πρωτοπώ… Από τα γήπεδα που 20 χρόνια τώρα τα επεισόδια γιγαντώνονται, φίλαθλοι χάνουν τη ζωή τους, άλλοι μαχαιρώνονται για πλάκα, δεν υπάρχει ντέρμπυ χωρίς επεισόδια και ποινές; Χάδι… φυσικά, λόγω του πολιτικού κόστους. Οι ομάδες τιμωρούνται ελάχιστα και κανείς «φίλαθλος» δεν πάει φυλακή. Οπότε; Οπότε και στο επόμενο ντέρμπυ τα ίδια. Και την άλλη χρονιά τα ίδια και χειρότερα.

Στις εθνικές οδούς, στις πόλεις μέσα, δεν τηρούνται τα όρια ταχύτητας, ένας στους δυο οδηγούς μιλάει στο κινητό του ενώ οδηγεί. Υπάρχουν χώρες που για δέκα χλμ παραπάνω από το όριο ταχύτητας  σου παίρνουν το δίπλωμα. Εδώ είμαστε ο γνωστός του γνωστού…

Μέχρι προ κρίσης ο καθένας από εμάς ξέρει και μια περίπτωση αυθαιρεσίας σε οικοδομή. Πρόστιμα επί προστίμων, νόμοι επί νόμων και μ αυτά και μ αυτά έχουν χτιστεί όλα τα δάση σε βάθος 40 χρόνων…

Σας ανέφερα τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα του …Εδώ είναι Ελλάδα. Έτσι φτάσαμε και στο φαινόμενο της αυτοενοχικής Αστυνομίας που δεν επεμβαίνει ούτε στα Εξάρχεια ούτε στο Μενίδι. Ξέρει δηλαδή ο παραβάτης, Ρομά ή ότι άλλο είναι, ότι εκεί μέσα είναι το ιδιότυπο «άσυλο» του. Ξέρει ότι δεν θα τον «ενοχλήσει» η Αστυνομία. Κι αν χρειαστεί θα απειλήσει και με όπλο τον γείτονα του που θα του κάνει παρατήρηση.

Έτσι φτάσαμε στην απώλεια του 11χρονου Μάριου από «αδέσποτη» σφαίρα.

Αύριο θα είναι ο Γιώργος, ο Πέτρος, ο Κωνσταντίνος, η Μαρία, παιδιά που θα «πεθαίνουν» γιατί κάποιοι δεν έκαναν το αυτονόητο. Να εφαρμόσουν αυτό για το οποίο είναι υποχρεωμένοι. Το νόμο!

Και παράλληλα η πολιτεία να δώσει ευκαιρίες σ αυτούς τους ανθρώπους που είναι «αποκλεισμένοι» να μην αισθάνονται ότι θα ζουν μόνο πουλώντας όπλα και ηρωίνη