Μην το φοβάσαι το σκοτάδι…
Πέμπτη, Απρίλη 19, 2018 - 23:44
Τα όργανα της κομματικής ορχήστρας κουρδίζονται. Όπου να ’ναι στο πόντιουμ θα ανέβει ο μαέστρος να διευθύνει την υπάκουη πολιτική ορχήστρα του. Οι πρώτες δοκιμαστικές βολές των ήχων προϊδεάζουν εύκολα για τον παιάνα που θα ακουστεί. Είναι οι ίδιοι γνώριμοι ήχοι που παίζονται εδώ και εννέα χρόνια μπροστά στο ίδιο διψασμένο ακροατήριο. Το ίδιο πρόθυμο ακροατήριο που, μόλις ο κάθε διευθυντής τής ορχήστρας υποκλιθεί υποκριτικά ενώπιον του, θα σπεύσει όρθιο και χαύνο να τον αποθεώσει. Να χειροκροτήσει ξανά και ξανά την θριαμβολογία κάποιου ψευδούς success story, κάτι σαν την ωδή στη χαρά του Μπετόβεν…
Μόνο που και ετούτη την φορά το άσμα θα είναι ηρωικό και πένθιμο. Πένθιμο όπως τις προηγούμενες φορές για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Κι ας μην το καταλαβαίνουν αυτό οι μουσικάντες που το παίζουν. Οι ήχοι του δεν θα είναι του θριάμβου μιας μεταμνημονιακής εποχής, της τρίτης κατά σειράν, αλλά –ας μην κρυβόμαστε- οι ήχοι μιας εποχής που μαράθηκε στο χρόνο. Θα είναι οι ήχοι των σκιών που θα γυρεύουν στη γη το χαμένο τους σώμα. Θα είναι ο ήχος της σιγής που λιγοστεύει, της εποχής που τέλειωσε πριν τον θάνατο της ζωής της…
Ο σημερινή κυβέρνηση δημιούργησε κάποιες προσδοκίες. Δεν μπορώ πλέον να πω δικαιολογημένα, καθώς αυτές, όπως εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε, βούλιαξαν πολύ γρήγορα στις ίδιες ακριβώς δυσώδεις παθογένειες που κατήγγειλε η Αριστερά όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση ή στην περιθωριακή θέση του κόμματος διαμαρτυρίας. Το κράτος παρέμεινε λάφυρο για τον έλεγχο και την νομή της εξουσίας. Και η κομματοκρατία παρέμεινε το αποτελεσματικό εκείνο εργαλείο για την χαλιναγώγηση της ψήφου. Για να αποδειχθεί για μία ακόμη φορά ό,τι, όπου ήρθε η Αριστερά για να διορθώσει κάποια κακά, προκάλεσε μεγαλύτερα.
Θέλω να είμαι αμερόληπτος, όσο μπορώ. Καμία Αριστερά δεν θα κυβερνούσε την Ελλάδα εάν τα υπόλοιπα κόμματα δεν είχαν ναυαγήσει κι αυτά στις ελληνικές διαχρονικές παθογένειες. Ενδεχομένως και να τις δημιούργησαν. Κι ας μην αγνοούμε, ότι η χρεοκοπία «έσκασε» στα χέρια τους. Και δεν βλέπω να έχουν κάνει την γενναία αυτογνωσία που χρειαζόταν καθώς ως αντίληψη και νοοτροπία κινούνται grosso modo στις ίδιες στραβές ράγες του παρελθόντος. Η ήττα τους δεν ήταν αρκούντως διδακτική. Και πολύ φοβάμαι μήπως ισχύσει αυτό που λέει ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης, ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν μπορεί να ανατάξει τη χώρα καθώς δεν γνωρίζει λόγω της ολικής αλλοτριώσεως του ή καθώς δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του. Και υποπτεύομαι το πιο περίεργο όλων: ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ να είναι η αυριανή Δεξιά!
Όμως, ας μην τα ισοπεδώνω όλα· ακόμη και οι πάγοι για να δολιχοδρομήσουν θέλουν την ελπίδα τους. Ας σταθούμε όλοι μας για λίγο στον Εμπειρίκο «Μην το φοβάσαι το σκοτάδι, μας φέρνει πάντα την αυγή». Ποτέ δεν είναι αργά για μία εθνική ανασυγκρότηση, μία αναστροφή, μία ριζική θεσμική εξυγίανση. Ίσως ήρθε η ώρα, όσο ποτέ άλλοτε, για έναν εθνικό στοχασμό.