Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024 - 06:30

Ο γαϊδουράκος και η πανδημία της ψυχικής μας υγείας

Δεκαετία του 1980 και θυμάμαι σαν χθες τον εαυτό μου να στέκεται στο χαγιάτι του παλιού αρχοντικού στο χωριό. Ήταν ένα πανέμορφο φθινοπωρινό δειλινό με τα φύλλα των δέντρων να σχηματίζουν ένα πολύχρωμο χαλί στο κατηφορικό δρόμο που οδηγεί στον Άγιο Αθανάσιο. 
 
Κάποια στιγμή, κοιτώντας προς την εκκλησία φάνηκε η φιγούρα της… μακριάς μουσούδας και ακολούθησαν τα πελώρια αυτιά του γαϊδουράκου του παππού μου το οποίο ήταν φορτωμένο με ξύλα. Δίπλα του, πεζός και κουρασμένος κουβαλούσε και ο κυρ Θανάσης την δική του πραμάτεια, ενώ φτάνοντας αργά έξω από το σπίτι ξεκίνησε η ώρα της τακτοποίησης των πραγμάτων που έφεραν σπίτι. 
 
Η ξεκούραση του ζώου και το «πότισμά» του, όπως το έλεγαν, αποτελούσε προτεραιότητα και μετά ακολουθούσαν οι υπόλοιπες δουλειές. 
 
Το αγαπημένο τετράποδο του παππού, δεν ήταν απλά ένα ζώο. Ηταν ο συνοδοιπόρος, ο φίλος, ο συνεργάτης και ένας ακούραστος εργάτης που όταν τα βλέμματά τους έσμιγαν ήξεραν καλά ότι και σήμερα θα τα καταφέρουν. Όποια αποστολή και αν αναλάβουν. 
 
Δεν θα ξεχάσω όμως -ήμουν δεν ήμουν δέκα ετών- να μου λέει ο παππούς μου πως «δεν θέλω να τον κουράζω και εγώ» όταν τον ρώτησα «γιατί ποτέ δεν σε έχω δεν να ανεβαίνεις πάνω στο γαΪδουράκι;». 
 
Η απάντησή του και οι πράξεις του ριζώθηκαν στις ψυχές των εγγονών του που ήταν τα μόνα που άφηνε να κάτσουν στο σαμάρι του, και αυτό εξαιτίας του μικρού τους βάρους. 
 
Όλοι μαζί στο χωράφι, μαζί στο ποτάμι για να βγάλουμε το κοφίνι, με συζητήσεις και σεβασμό για τα ζώα και τη γη που με τους καρπούς μας ανατρέφει. 
 
Οι παραπάνω λέξεις και πράξεις ενός αγράμματου παππού, που ρουφούσαν σαν σφουγγάρι τα εγγόνια του αποτέλεσαν το σημαντικότερο μάθημα και δίδαγμα για αυτά τα παιδιά. 
 
Η ψυχική τους υγεία γέμισε αντισώματα και έτσι κατάφεραν να προσπεράσουν αλλόκοτες συμπεριφορές που έβλεπαν ακόμη και στον ίδιο κατηφορικό δρόμο. 
 
Αυτά τα παιδιά κατέγραψαν στο υποσυνείδητό τους αυτές τις συμπεριφορές οι οποίες τους καθοδηγούν έως σήμερα.
 
Και αυτό γιατί το παράδειγμα με το γαϊδουράκι και τον παππού τους γέμισε ενσυναίσθηση και ευαισθησία για όσα βλέπουν και συμβαίνουν γύρω τους. Μια πρόταση του παππού και δεκάδες πράξεις που την ακολούθησαν ήταν το καλύτερο… πανεπιστήμιο, σε μια κοινωνία που βυθίζεται στο βούρκο και η ψυχική υγεία κλονίζεται ανεπανόρθωτα. 
 
Τα βιώματά μας, λοιπόν, μπορούν μονομιάς είτε να μας καταστρέψουν, είτε να μας αναδείξουν σε μια γειτονιά που έχει χάσει τον προσανατολισμό της. 
 
Αν για παράδειγμα τα παιδικά χρόνια των εγκληματιών, των βιαστών, των παιδόφιλων και πάσης φύσεως ανώμαλων συμπεριφορών ήταν χρυσαφένια τότε η κοινωνία μας θα ήταν πολύ καλύτερη, δικαιότερη και ασφαλέστερη. 
 
Είναι στο χέρι μας, λοιπόν, να δείξουμε στα παιδιά τις πραγματικές αξίες της ζωής. Γιατί μόνο τότε θα υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από την μόνιμη πανδημία της ψυχικής μας υγείας που οδηγεί νομοτελειακά σε εγκληματικές συμπεριφορές.