Ανοίγματα στον Ουρανό

Παράξενο καλοκαίρι, σκονισμένο. Λες και εισέβαλε κρυφά ο Σεπτέμβριος και γαζώνει συννεφιές και βροχούλες στη φόδρα του θέρους… Βαριά σαν μολύβι η διάθεση, έρμαιο της πεντάμηνης διελκυστίνδας που σπέρνει ερωτηματικά και ανησυχίες. Παφλασμοί δηλώσεων, ενορχηστρωμένες κοινοτοπίες και υφάλμυρη γεύση. Πού να βρει χώρο να πετάξει με θερινά φτερά η επιθυμία, να ξεδιπλωθεί σαν σημαία στον αέρα, να διασχίσει πέλαγα ταξιδιών-σκέψεις, έστω, και σχέδια επί χάρτου-, να περιπλανηθεί σε ωκεανούς βλεμμάτων, να δρέψει τη γύρη τους και ανάλαφρη να καταφεύγει σε ήσυχα λιμάνια και ήρεμους όρμους, σαν τους παλιούς περιηγητές στα φιλόξενα πανδοχεία… Ένα πελώριο ερωτηματικό σκιάζει το φετινό καλοκαίρι και χαράζει μαύρες γραμμές στη λευκή επικράτεια. Λες και ζούμε την παρακμή του φωτός στον τόπο της αρχέγονης φωτοχυσίας και του γλαυκού ουρανού… Αλλά κάτι μέσα μας φτερακίζει ελπιδοφόρο, κρυμμένο στα μύχια που διαμόρφωσαν επί αιώνες ο ήλιος και η αλμύρα, το σταχτί της ελιάς και τα θροΐσματα των πεύκων. Κάτι πολύτιμο σαν τη μνήμη του μαρμάρου και τα νερά των ποταμών. Κάτι ακριβό σαν την ελπίδα…