Το τελευταίο χάδι

Μόλις πριν από λίγες ημέρες είχα μια μακρά και βαθιά στοχαστική συζήτηση με ένα μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας.

 

Στην αρχή τον άκουσα κατάκοπο, η φωνή του μόλις έβγαινε και οι σκέψεις του μεταφράζονταν σε κόμπιασμα του λόγου του.

 

Έχοντας αποκτήση μεγάλη οικειότητα μαζί του και μια σχέση βασισμένη στην ειλικρίνεια και στην εμπιστοσύνη, θορυβήθηκα και θεώρησα ότι κάτι κακό έχει συμβεί ή πρόκειται να συμβεί στην χώρα. 

 

Δεν με είχε «μάθει» σε τέτοιες συμπεριφορές.  

 

Βλέπετε, όμως, η πανδημία του κορονοϊού είναι απρόβλεπτη και αυτές οι στιγμές είναι εντελώς ανθρώπινες.

 

Αμέσως σταμάτησα να τον ρωτάω για την εξέλιξη της πανδημίας στην χώρα μας και μια ακόμη μεγάλη παύση στην συζήτηση άνοιξε το παράθυρο της καρδιάς του.

 

Χωρίς να μπορώ να μεταφέρω όλη την συζήτηση κρατείστε τα πιο σημαντικά.

 

«Φαντάσου να είσαι σε ένα κρεβάτι της ΜΕΘ διασωληνωμένος» ξεκίνησε να μου λέει.  «Ξέρεις τι είναι να πεθαίνεις μόνο σου; Χωρίς τους ανθρώπους σου; Να μην νιώθεις σωματικό πόνο από την ασθένεια που σε οδηγεί στον θάνατο, αλλά να σπαράζει η ψυχή σου που ξέρεις ότι θα φύγεις… μόνος. Χωρίς να μπορείς να ακουμπήσεις το χέρι της μητέρας σου, του παιδιού σου και όσων αγαπάς;». 

 

Kαι συνέχισε: «Αυτός είναι ο κορονοϊός που θα μας στερήσει ακόμη δεκάδες συνανθρώπους μας και θα ζήσουμε δραματικές καταστάσεις τις επόμενες είκοσι ημέρες. Αυτός είναι ο δικός μας πόλεμος. Να χάσουμε στο μέτωπο της μάχη όσο το δυνατόν λιγότερους».

 

Η μια παύση στην κουβέντα έφερε την άλλη και όταν ένας γιατρός - καθηγητής της πρώτης γραμμής δακρύζει για αυτούς που έφυγαν και όσους θα φύγουν τότε έχουμε μπροστά μας μονόδρομο.  

 

Να κάνουμε τα πάντα ώστε να αφήσουμε έξω από την πόρτα του σπιτιού μας τον αόρατο εχθρό. Να σκεφτούμε και να συμπεριφερθούμε με ωριμότητα και χωρίς καμία επιπολαιότητα.

 

Μπορεί οι άνθρωποι που είναι στην πρώτη γραμμή να βλέπουν τι έρχεται και να μας προειδοποιούν, εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε να τους ακούσουμε, να τους πιστέψουμε και να τους εμπιστευτούμε.

 

Είναι άνθρωποι και είναι οι τελευταίοι που πιάνουν τα χέρια όσων φεύγουν από την ζωή.  Που προσπαθούν με έναν καλό λόγο, με ένα χάδι και μια ματιά μέσα από τις μάσκες και τις στολές τους να μας πουν ότι δεν είμαστε μόνοι μας στον δρόμο της τελικής… εξόδου.

 

Oσα λάθη και αν έχουν κάνει είναι αυτοί που ξέρουν τι σημαίνει άνθρωπος. Και μας το δείχνουν με ένα δάκρυ σε μια συνομιλία και πολύ περισσότερο με ένα χάδι πριν δούμε το φως της ημέρας για τελευταία φορά.

 

Aς τους ακούσουμε, το οφείλουμε στους δικούς μας ανθρώπους.