Αθανασία

(Ακούγοντας Τρίτο Πρόγραμμα..)

Γράφει ο Μάριος Νόττας*

Το πιάνο δεν λέει ποτέ ψέματα. Όπως καμία μορφή Τέχνης. Σε αντίθεση με την έλλογη προφορική ή γραπτή επικοινωνία, οι συμβολικές γλώσσες όπως και εκείνες των Δημιουργών μοιάζει να πηγάζουν από κάποια διαφορετική δεξαμενή, που άλλοι την ονομάζουν Ψυχική, άλλοι Συναισθηματική, Καρδιακή, Πνευματική και αλλιώς. Παραμένει η ισχυρότερη αποδειξη πως δεν είμαστε αποκλειστικώς διανοητές. Είμαστε κάτι περισσότερο, που επικοινωνεί με τρόπο μη μετρήσιμο, ευθύ, πηγαίο, ευγενή και υψηλόφρονα.

Γράφω αυτές τις γραμμές ακούγοντας τα ‘Τραγούδια Χωρίς Λέξεις’ του Φέλιξ (Μέντελσον). Ψάξτο, θα συγκινηθείς, ακόμα και αν δεν έχεις βάλει μνήμη ραδιοφώνου στο (υπέροχο, ανέκαθεν) Τρίτο Πρόγραμμα.

Ο Φέλιξ έχει σημαντικότερο ρόλο (εν δυνάμει) στη ζωή μας απ’όσο η εγκύκλιος παιδεία, οι γονείς και οι δημοσιογράφοι. Οσα μας συγκινούν, κάνοντάς μας καλύτερους ‘σμιλεύουν’ χαρακτήρα, ανοχή, σθένος χαρίζοντας μας -συνάμα- απαντοχή στις αναποδιές και τα αναχώματα. Ο γονικός (τόσο σημαντικός) ρόλος, ή εκείνος του δασκάλου, αποκτά άλλη αξια αν τον δούμε μέσα από την δυνατότητα να διαπλάθει αισθητική.

Σκέψου λοιπόν ξανά τον ρόλο σου ως διαμορφωτή μιας επερχομενης γενιάς, που με τη σειρά της θα διαπλάσει την μεθεπόμενη, ..εις το διηνεκές. Αναλογίσου επίσης την σημασία όσων σε διέπλασαν, σε διαμόρφωσαν μέσω του τάδε υπόδειγματος όπως αυτό προβαλλόταν από έναν ήρωα, μια ταινία, ένα βιβλίο, μια εικόνα, ένα αφήγημα, ένα comics, ένα ποίημα, μια μουσική.

Αυτοθεωρήσου τώρα ως ένα τρισυπόστατο ον. Μία σου όψη αφορά το (υπέροχο και) περίπλοκο σώμα σου. Ένα Έργο Τέχνης από μόνο του, ενός Δημιουργού πολύ υψηλά ιστάμενου, που ‘παίζει’ με μία τεχνολογία/τεχνοτροπία απλησίαστη. Παρηγορητική και συνάμα ενθαρρυντική σκέψη το ότι όλες οι Μεγάλες Δοξασίες (Χριστιανισμός, Ινδουισμός, Βουδισμός, αλλά και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος) σε βεβαιώνουν πως «είσαι κατ’εικόνα και ομοίωσιν του», είτε διότι ‘του μοιάζεις’ είτε διότι αποτελείς μία εξελισσόμενη εκδοχή του, τείνοντας να γίνεις Ένα με αυτόν.

Αν δεν πείθεσαι για την Καλλιτεχνική Διάσταση του Δημιουργού, σύγκρινε την τελειότητα οποιουδήποτε ανθρώπινου όντος (ακόμα και άλλων έμβιων ειδών)  με την (επιδιωκόμενη) τελειότητα οποιουδήποτε ανθρώπινου τεχνουργήματος, εικαστικού, μουσικού, τεχνολογικού ή άλλου.

Ναι, ο Δημιουργός ‘Είχε Κέφια’ όταν έπλασε τα ορατά και αόρατα.

..Ωστόσο, η παραπάνω ‘υλική’ διάσταση, με την περιπλοκότητα και την ομορφιά της, δεν αποτελεί πάρα μία μόνο από τις ‘τεκμηριωμένες’  όψεις του Ανθρώπινου Όντος. Ο διανοητικός  μας ρόλος, με τις συνειδητές και ασυνείδητες λειτουργίες του, αποτελεί ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο κινούμαστε καθημερινά, επικοινωνούμε, δημιουργούμε, τρεφόμαστε και αναπτυσσόμαστε. Αυτόν επικαλούμαι γράφοντας αυτές τις γραμμές και μέσω αυτού με γνωρίζεις (ή με μαθαίνεις) αναπτύσσοντας μια σχέση τόσο ή περισσότερο ‘αληθινή’ από το να με είχες συναντήσει, μυρίσει και αγγίξει.

Και δεν τελειώνει εδώ. Ο κόσμος του Συναισθήματος, μοιάζει (όπως γνωρίζει ο κάθε ερωτευμένος, ή Εραστής της Τέχνης – Ερασιτέχνης) να ακολουθεί τους δικούς του κανόνες. Χωρίς να επηρεάζεται από τον έλλογο διανοητικό εαυτό. Και κάνει συνήθως το ‘δικό του’. ..Βλέπεις, παρά όσα μας λένε οι σοφοί προπάτορές μας (βάσει μαθηματικών, ο καθένας από εμάς είναι φορέας των γονιδίων π.χ. του Ηράκλειτου) η αναγκαία ‘ισορροπία’ (ή «χρυσή οδός» σε άλλες δοξασίες) είναι δυσκολότερη από διδακτορικό στην πυρηνική φυσική. Σε κάποιες κλίμακες, για τον παραπάνω λόγο, ο κόσμος του Συναισθήματος είναι κατώτερος, ιεραρχικώς του Διανοητικού, καθώς ο δεύτερος επιχειρεί διαρκώς να ‘τιθασεύσει’ κακές επιλογές του πρώτου.

Το πράγμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο. Το παραπάνω τρισυπόστατο έχει λόγο ύπαρξης: Υπέχει ρόλου ‘υποχρεωτικής θητείας’ για να σμιλευτεί η (ενυπάρχουσα, και  λανθάνουσα) Πνευματική υπόσταση του κάθε όντος. Αυτή ισοδυναμεί με την ένδυση της Θείας Ταυτότητας.

Δηλαδή πιστοποιεί πως…

Είσαι Θεός. Σε μία α-γνωστη, επι του παρόντος βαθμίδα καθ’οδόν προς την τελειότητα. (Το λέει ο Πλάτων, ο Κομφούκιος αλλά και οι RadioHead, μεταξύ πολλών Δασκάλων και Δημιουργών). Τότε γιατί (αυτό)θεωρούμαστε ‘πεπερασμένοι’ ;

Θυμήσου πως η μη-θνητότητα των όντων διασφαλίζεται από δύο (τουλάχιστον) οδούς: Η μία αφορά τη διαιώνιση των γονιδίων. Είπαμε: Όσοι φαινομενικά ‘έφυγαν’ είναι ολοζώντανοι ‘μέσα σου’ και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβατικό. Είναι επιστημονικό.

Η δεύτερη οδός είναι εξίσου επιστημονική: Το συνολικό ποσόν Ενέργειας ΔΕΝ αλλάζει. Παραμένει το ίδιο, είτε με την παροδική μορφή της ύλης είτε ως εκδηλωμένο Έργο είτε ως λανθάνον δυνητικό Έργο.

662 λέξεις διανοητικού φορτίου. Ισως μετατρέψιμου, κατά τα ανωτέρω. Καλό μας ταξίδι. 

*Ο Μ.Ν. ‘φορτώνει’ με την ασχήμια που στην επανάληψή της γίνεται ‘αόρατη’ και μοιρολατρικά αποδεκτή. Θεωρώντας τον εαυτό του, την ‘τάξη’ του και τους φίλους του ως μέρος του προβληματος, γράφει για μικρά και μεγάλα εωσφόρα. Σε περιόδους νηφαλιότητας διευθύνει το ECI – European Communication Institute'